Μόνο του το Παντζσίρ απέναντι στην πλημμυρίδα των Ταλιμπάν

«Όλος ο κόσμος μας έχει εγκαταλείψει. Δεν λαμβάνουμε καμία βοήθεια, ανεξάρτητα από τη μορφή της. Πολεμούμε την Αλ Κάιντα και την διεθνή τρομοκρατία αυτή τη στιγμή. Και όλοι το αγνοούν», ανέφερε ο Ali Nazary, επικεφαλής εξωτερικών σχέσεων του Εθνικού Μετώπου Αντίστασης, διαψεύδοντας τις φήμες ότι οι Ταλιμπάν έχουν καταλάβει την κοιλάδα του Παντζσίρ, το τελευταίο προπύργιο αντίστασης στην επέλαση τους.

Από χτες πηγές των Ταλιμπάν έχουν αναφέρει σε διεθνή μέσα ενημέρωσης πως κατέλαβαν το Παντζσίρ και πως ο ηγέτης της αντίστασης, ο μέχρι πρότινος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γάνι Αμρουλάχ Σάλεχ, έχει καταφύγει στο Τατζικιστάν. Ο Σάλεχ (που διέψευσε τους ισχυρισμούς των Ταλιμπάν, ισχυριζόμενος πως οι μαχητές του καταβάλουν «σθεναρή αντίσταση») είναι Τατζίκος, όπως και ο Αχμέντ Σαχ Μασούντ, το θρυλικό “λιοντάρι της Παντζσίρ”, o γιος του οποίου πολεμά στο πλευρό του Σαλέχ και αποτελεί την “ψυχή” των μαχητών της αντίστασης στους Ταλιμπάν.

Οι Τατζίκοι αποτελούν το 27% του πληθυσμού στο Αφγανιστάν και οι Παστούν, που στοιχίζονται υπό τους Ταλιμπάν, το 44%. Το Τατζικιστάν, το οποίο τρέμει το προσφυγικό ρεύμα από το Αφγανιστάν και είναι σε κατάσταση πολεμικού συναγερμού από όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την Καμπούλ, υποστηρίζει την αντίσταση στο Παντζσίρ. Ειδική αναφορά στους μαχητές του Μασούντ έχει κάνει και η Μόσχα, προτρέποντας στους Ταλιμπάν να επιδιώξουν πολιτική λύση στην σύγκρουση, αν και δεν φαίνεται να τους εξοπλίζει.

O Μασούντ είχε μετατρέψει την κοιλάδα στον τάφο των Σοβιετικών εισβολέων και των Ταλιμπάν, στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε την αποχώρηση των πρώτων, μέχρι που βρήκε τον θάνατο από μία επίθεση αυτοκτονίας, δύο μόλις μέρες πριν τις επιθέσεις τις 11ης Σεπτεμβρίου, μία επίθεση που είχε την υπογραφή του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Σήμερα, ο γιος του θρυλικού ηγέτη των μουτζαχεντίν και ένας παλιός συμπολεμιστής του είναι οι μπροστάρηδες της αντίστασης στους Ταλιμπάν. Αλλά, όπως ανέφερε πικραμένα ο εκπρόσωπος τους, πολεμούν μόνοι.

Ταλιμπάν με αμερικανικά όπλα

Όταν ο γιος του Μασούντ αποφάσισε να πάρει τα όπλα κατά των Ταλιμπάν, η Washigton Past είχε δημοσιεύσει πως ζήτησε αμέσως όπλα από τους Αμερικανούς για να τους πολεμήσει. Τελικώς οι μόνοι που πήραν αμερικανικά όπλα είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν, συγκεκριμένα τον υπερσύγχρονο αμερικανικό στρατιωτικό εξοπλισμό , που έπεσε στα χέρια τους, όταν ο αφγανικός στρατός επέλεξε να τραπεί σε φυγή, εγκαταλείποντας τον στα χέρια των Ταλιμπάν.

Όπλα που φροντίζουν να επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία οι Ταλιμπάν, σε αριστοτεχνικά βίντεο προπαγάνδας που κυκλοφορούν, στις οποίες πρωταγωνιστούν οι ειδικές δυνάμεις τους, οι BADRI, που προκαλούν εντύπωση με τις άψογες στολές και τον επαγγελματισμό τους. Στο πιο χαρακτηριστικό από αυτά, σήκωσαν την λευκή σημαία του εμιράτου τους, μιμούμενοι ακριβώς τους Αμερικανούς στρατιώτες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ιστορική φωτογραφία με την κατάληψη της Ιβοτζίμα!

Όσον αφορά την πτώση της Παντσίρ, δεν αποκλείεται να εντάσσεται όντως σε ένα παιχνίδι ψυχολογικού πολέμου των ίδιων των Ταλιμπάν, οι οποίοι ανταγωνίζονται πλέον επάξια το Ισλαμικό Κράτος στο προνομιακό πεδίο που είχε η τζιχαντιστική οργάνωση, αυτό της προπαγάνδας. Τα βίντεο προπαγάνδας των Ταλιμπάν, που θυμίζουν trailer ταινιών δράσης του Χόλυγουντ, δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από αυτά του Ισλαμικού Κράτους, το αφγανικό παρακλάδι του οποίου έχει ξεκινήσει το δικό του τζιχάντ κατά των «αποστατών» Ταλιμπάν, τους οποίους βρίσκουν αρκετά “μετριοπαθείς”.

Πάντως, εκτός των μαχητών του Παντζσίρ και του Ισλαμικού Κράτους, οι Ταλιμπάν δεν έχουν συναντήσει κάποια περαιτέρω αντίσταση, με εξαίρεση ορισμένες σποραδικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Οι ίδιοι ετοιμάζονται να σχηματίσουν την πρώτη κυβέρνηση τους, μία κυβέρνηση αμιγώς “ταλιμπανική”. Ο πρώην πρόεδρος της χώρας Χαμίντ Καρζάϊ, που έσπευσε να τους προσεταιριστεί, τέθηκε γρήγορα σε κατ’ οίκον περιορισμό, ενώ μάλλον περισσότερο κακό θα κάνει στους Ταλιμπάν η καιροσκοπική υποστήριξη που έσπευσε επίσης να τους δώσει ο “χασάπης της Καμπούλ”, ο αιμοσταγής μουτζαχεντίν Γκουλπουτίν Χεκματιάρ, ένας παλιός “γνώριμος” του Ερντογάν.

Προς τον σχηματισμό κυβέρνησης

Σύμφωνα με πληροφορίες, το νούμερο δύο του κινήματος, ο Αμπντούλ Γκάνι Μπαραντάρ θα είναι ο πρόεδρος της χώρας, ενώ θα μετέχει σε αυτήν και ο γιος του Μουλά Ομάρ. Ο δε μυστικοπαθής και πραγματικός ηγέτης τους, ο Χαϊμπατουλάχ Αχουνζάντα, θα περιοριστεί στα θρησκευτικά θέματα, ενώ αναμένεται να πραγματοποιήσει μία σπάνια δημόσια εμφάνιση, ίσως για να διαψευστούν πλήρως οι φήμες ότι οι Ταλιμπάν αποκρύβουν τον θάνατο του, όπως είχαν κάνει επί δύο χρόνια, όταν είχε πεθάνει ο μουλάς Ομάρ το 2013.

Η κατάληψη της εξουσίας ήταν εύκολη για τους Ταλιμπάν, οι οποίοι εκτός από το πεδίο της μάχης, φαίνεται πως διακρίθηκαν και στα “παζάρια” με έτερους πολέμαρχους και μαχητές. Αυτά τα παζάρια αποπειράθηκαν να επαναλάβουν και στην πολιορκία του Παντζσίρ, κάνοντας αναφορές και σε «διάλογο» με τους μαχητές των Μασούντ και Σάλεχ. Μέχρι στιγμής, φαίνεται πως τον λόγο στο Παντζσίρ έχουν τα όπλα, με πολλές παράπλευρες απώλειες, όπως τους θανάτους αμάχων από τους πυροβολισμούς που έριχναν στο αέρα οι Ταλιμπάν, πανηγυρίζοντας την είδηση για την “κατάληψη” της επαρχίας!

Πάντως, μπορεί ακόμα να μην έχουν δώσει ακόμα το στίγμα για την κυβέρνηση τους (ίσως και λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων) και να μην βιάζεται κανένας να τους αναγνωρίσει, όμως όλο και περισσότεροι αρχίζουν να τους “κλείνουν το μάτι”: από τον Μπορέλ που αναφέρθηκε σε «διάλογο» μαζί τους, τους Αμερικανούς που αναφέρονται σε «συντονισμό» με τους Ταλιμπάν έναντι του Ισλαμικού Κράτους και φυσικά τους Ρώσους και τους Κινέζους που πραγματοποιούν επαφές «υψηλού επιπέδου» με την ηγεσία τους.

Από κοντά το Κατάρ (που φιλοξενούσε τον Μπαραντάρ) με τα ζεστά του πετρελαιοδολάρια, ο καλός τους φίλος το Πακιστάν και όπως αναμένονταν η Τουρκία, η οποία προσδοκά πως κάτι θα “αρπάξει” από το αεροδρόμιο, γνωρίζοντας πως οι Ταλιμπάν “διψούν” για την διεθνή τους αναγνώριση. Το μεγάλο, όμως, στοίχημα για τους Ταλιμπάν δεν είναι οι μαχητές του Μασούντ, αλλά η διακυβέρνηση μίας χώρας υπό πλήρη κατάρρευση, πόσο μάλλον όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, όχι μόνο δεν τους εμπιστεύονται, αλλά κυριολεκτικά τους τρέμουν.