Ο εργολάβος Τραμπ θέλει την Γάζα!

Παρότι το σχέδιο αυτό στερείται ρεαλιστικών πιθανοτήτων υλοποίησης και δεν φαίνεται να έχει προκύψει από σοβαρή στρατηγική εντός της κυβέρνησής του, ανατρέπει θεμελιώδεις αρχές, που καθόρισαν για δεκαετίες τις Αραβοϊσραηλινές διαπραγματεύσεις. Παράλληλα, εντάσσεται στη μακρά ιστορία της αμερικανικής πολιτικής στήριξης του Ισραήλ, εις βάρος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.

Επιπλέον, αναδεικνύει κρίσιμα παγκόσμια ζητήματα: Τις αξίες που διέπουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την αποδυνάμωση του αραβικού κόσμου, την επιρροή του Σιωνισμού και του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή, καθώς και τη διαχρονική συνέχιση των ιμπεριαλιστικών και αποικιοκρατικών πρακτικών της Δύσης.

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο της πρότασης Τραμπ είναι ότι, επισημοποιεί τη λειτουργία των ΗΠΑ και του Ισραήλ ως ενιαίου γεωπολιτικού μηχανισμού, που χρησιμοποιεί τεράστια στρατιωτική ισχύ για να διαμορφώνει την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και ενδεχομένως, πέρα από αυτήν. Το σχέδιο, παρά την αυθαιρεσία και την έλλειψη λεπτομερειών, δεν είναι ένα απλό επικοινωνιακό τέχνασμα· Αποτελεί μία ακόμη απόδειξη της προσέγγισης που υιοθετούν ΗΠΑ και Ισραήλ για τη διαχείριση των γεωπολιτικών κρίσεων της περιοχής: Την προσφυγή στην στρατιωτική ισχύ, την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και την αγνόηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.

Η κατάρρευση του Διεθνούς Δικαίου

Η πιο δραματική εξέλιξη που σηματοδοτεί η πρόταση Τραμπ είναι, η πλήρης αποδόμηση του διεθνούς ανθρωπιστικού και νομικού πλαισίου, που θεσπίστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για την αποτροπή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, όπως το Ολοκαύτωμα. Εδώ και δεκαετίες, το Ισραήλ αμφισβητεί ανοιχτά αυτούς τους περιορισμούς, προβαίνοντας σε επιθέσεις, κατοχές και προσαρτήσεις αραβικών εδαφών, καταστρέφοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Οι δυτικές χώρες, και ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρακολουθούσαν αμήχανα, εκφράζοντας περιστασιακές “ανησυχίες” για τον εποικισμό και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ ταυτόχρονα προσέφεραν στρατιωτική, οικονομική και διπλωματική στήριξη στο Ισραήλ.

Η αμερικανική πολιτική έχει πλέον μετατοπιστεί από την απλή συνέργεια στη γενοκτονία της Γάζας, σε ενεργή συμμετοχή, με ένα σχέδιο που προωθεί την εθνοκάθαρση. Με αυτή τη στρατηγική, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ καθίστανται οι μεγαλύτερες απειλές για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα, σε δύο επίπεδα:

Πρώτον, δημιουργούν ένα επικίνδυνο προηγούμενο, που επιτρέπει σε κράτη να προβαίνουν σε εθνοκαθάρσεις και κατασχέσεις εδαφών, χωρίς σοβαρές διεθνείς συνέπειες.

Δεύτερον, η αμερικανική στήριξη στο Ισραήλ έχει αρχίσει να διαβρώνει τις ίδιες τις δημοκρατικές αξίες της Δύσης, επιβάλλοντας πολιτικές που περιορίζουν την ελευθερία της έκφρασης και καταστέλλουν κάθε κριτική κατά του Ισραήλ. Στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες, οι σιωνιστικές πιέσεις επιχειρούν να τοποθετήσουν τα συμφέροντα του Ισραήλ πάνω από τα θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών.

Η ανατροπή της πολιτικής των δύο κρατών

Η πρόταση Τραμπ σηματοδοτεί την απαξίωση της αμερικανικής πολιτικής υποστήριξης στη λύση των δύο κρατών, μια θέση που η Ουάσινγκτον διατηρούσε –έστω και προσχηματικά– επί μισό αιώνα. Ωστόσο, δεν αποτελεί απόκλιση από τη συνολική στάση των ΗΠΑ απέναντι στο Παλαιστινιακό. Από το 1947-48, η αμερικανική πολιτική στήριζε αδιαλείπτως τον σιωνιστικό στόχο ενός ισχυρού Ισραήλ, εις βάρος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.

Η στέρηση των Παλαιστινίων από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αυτονομία και την αυτοδιάθεση συνεχίζεται τόσο από τη διοίκηση Τραμπ, όσο και από τον Μπάιντεν, ο οποίος διατήρησε την πολιτική – της άνευ όρων στήριξης – προς το Ισραήλ, επιτρέποντας τη γενοκτονία στη Γάζα.

Ο νέος αμερικανο-ισραηλινός ιμπεριαλισμός

Η κλιμάκωση των αμερικανικών και ισραηλινών επιδιώξεων στη Μέση Ανατολή δείχνει ότι η Ουάσινγκτον δεν αρκείται πλέον στην έμμεση υποστήριξη του Ισραήλ, αλλά εξελίσσεται σε άμεσο γεωπολιτικό παίκτη, στη διαδικασία εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων. Οι ΗΠΑ απαιτούν πλέον από χώρες όπως η Ιορδανία και η Αίγυπτος να δεχθούν εκτοπισμένους Παλαιστίνιους, θέτοντας σε κίνδυνο τη σταθερότητα αυτών των κρατών. Δεδομένης της λαϊκής οργής στον αραβικό κόσμο, η συμμόρφωση αυτών των χωρών στις αμερικανικές απαιτήσεις θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις.

Επιπλέον, το σχέδιο μπορεί να περιμένει την ολοκλήρωση της μαζικής μετακίνησης των Παλαιστινίων προτού εφαρμοστεί πλήρως, δημιουργώντας νέες ανθρωπιστικές κρίσεις και εντείνοντας την αστάθεια στην περιοχή. Αυτό όχι μόνο καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ενισχύει την αίσθηση αδικίας και καταπίεσης, αυξάνοντας τις πιθανότητες νέων συγκρούσεων.

Η πρόταση Τραμπ δεν αποτελεί μεμονωμένη ενέργεια, αλλά εντάσσεται σε μια διαχρονική στρατηγική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία υποστηρίζει ισχυρούς συμμάχους –όπως το Ισραήλ–αγνοώντας τα δικαιώματα των λαών που πλήττονται από αυτήν. Ουσιαστικά, νομιμοποιεί μια νέα μορφή δυτικού ιμπεριαλισμού, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν διστάζουν να επιβάλουν, δια της βίας, γεωπολιτικές αλλαγές, διακυβεύοντας την περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα.

Αν η διεθνής κοινότητα επιτρέψει την εφαρμογή αυτού του σχεδίου, θα έχει αποδεχθεί όχι μόνο τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, αλλά και την οριστική κατάρρευση του διεθνούς δικαίου και των αξιών που, υποτίθεται ότι διαφυλάσσει.