Ο κοστουμαρισμένος Αλ Σαράα και οι διωγμοί των Χριστιανών…

Ένας πανάρχαιος θρησκευτικός πολιτισμός σβήνεται συστηματικά και με τη βία από την ιστορία και ο Χριστιανισμός εξαφανίζεται από τον χάρτη μέσα στις φλόγες σε μια από τις παλαιότερες κοιτίδες του. Και το παράδοξο είναι πως όταν οι Χριστιανοί διώκονται, ο κόσμος όλος «κάνει τα στραβά μάτια».

Και το ακόμα πιο θλιβερό είναι πως οι δράστες αυτής της γενοκτονίας κατά των Χριστιανών, όχι μόνο αναζητούν και λαμβάνουν άσυλο στην υποκριτική Ευρώπη «των δύο μέτρων και των δύο σταθμών», αλλά και οι ηγέτες τους γίνονται ανάρπαστοι από τους ευρωπαίους ομολόγους τους για μια φωτογραφία. Και είναι οι ίδιοι πολιτικοί ηγέτες που πριν από λίγο καιρό αποκαλούσαν τον ομόσταυλό τους της Συρίας «ακραίο ισλαμιστή» και «ηγέτη τρομοκρατών».

Τώρα, στο συμφεροντολογικό πλαίσιο της γεωπολιτικής και της γεωοικονομίας, παρατάσσονται στη σειρά χωρίς ηθικούς φραγμούς για να τον υποδεχτούν ως νέο «πρόεδρο», τηρώντας μάλιστα αυστηρά το πρωτόκολλο για τους επισήμους. Οι εικόνες που μας έρχονται από εκείνα τα μαρτυρικά μέρη μπορεί να είναι σποραδικές, όμως είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι εκεί όπου οι Χριστιανοί (όλων των δογμάτων) στην σπαρασσόμενη Μέση Ανατολή εγκαταλείπονται στην τύχη τους, τότε καταπιέζονται, τρομοκρατούνται, καίγονται, στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, εκτοπίζονται και δολοφονούνται.

Τα στοιχεία για τη χριστιανοσύνη στη Συρία είναι αδιάσειστα: Πριν την έναρξη του εμφυλίου κατοικούσαν στη Συρία τουλάχιστον 1,5 εκατομμύρια Χριστιανοί, σήμερα παραμένουν εκεί περίπου 300.000 και το μέλλον τους παραμένει εξαιρετικά δυσοίωνο. Στο Χαλέπι, που κάποτε ο χριστιανισμός μεσουρανούσε, το ποσοστό των Χριστιανών μειώθηκε, στο ίδιο διάστημα, από περίπου 12% του συνολικού πληθυσμού σε μόλις 1,5%.

Εδώ και μερικές δεκαετίες το ερώτημα που έχει τεθεί από την ιστορία σε όλη την χριστιανική Ευρώπη και ιδιαίτερα σε αυτούς που την διοικούν και κουμαντάρουν τις τύχες της, είτε στις Βρυξέλλες, είτε στις δυτικές κυβερνήσεις, είναι σαφέστατο: Έχουμε τη δύναμη να προστατεύσουμε τους Χριστιανούς της Συρίας (και αλλού) από τα όσα μαρτύρια ζουν κάτω από τον κυρίαρχο ισλαμικό φονταμενταλισμό;

Ή μήπως περάσαμε πλέον σε μετα-ϊστορικές εποχές όπου όχι μόνο αρνούμαστε την χριστιανική μας ιδιοπροσωπία (ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι) και ταυτότητα, αλλά και την απεχθανόμαστε μετά βδελυγμίας; Η ντροπιαστική σιωπή της Ευρώπης πάντως σε αυτό που συμβαίνει με τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής αποτελεί απόρριψη της ίδιας της πολιτιστικής και θρησκευτικής της ιστορίας. Και δείχνει πως το παραπάνω ερώτημα έχει ήδη απαντηθεί, τουλάχιστον από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και από ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Το μέλλον της μεσανατολικής Χριστιανοσύνης προδιαγράφεται ζοφερό, μέσα στη σιωπή και στην παρακμή.