Ο κύκλος της ισραηλινής βίας και του παλαιστινιακού αίματος

Ο απολογισμός σε αίμα των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας στα όρια της Γάζας για τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ ήταν βαρύτατος: πάνω από 60 νεκροί και περίπου 2.400 τραυματίες, μεταξύ των οποίων και παιδιά. Η ανενδοίαστη χρήση πυροβόλων όπλων εκ μέρους του ισραηλινού στρατού δεν εγείρει –για μία ακόμα φορά– μόνο ηθικά ζητήματα. Επιβεβαιώνει τη στρατηγική του Τελ Αβίβ για εξόντωση όσων Παλαιστινίων παραμένουν στις πατρογονικές εστίες τους και αντιστέκονται δυναμικά, όχι υποχρεωτικά με τρομοκρατικές πράξεις ή με όπλα.

Δεν ήταν τυχαία η δήλωση του Άβι Ντίχτερ, προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας του ισραηλινού Κοινοβουλίου: «έχουμε σφαίρες για όλους τους Παλαιστινίους»! Τι διαφορετικό, άλλωστε, λέει επισήμως το Τελ Αβίβ; Κατηγορεί τη Χαμάς ότι υποκίνησε τις διαδηλώσεις και ως εκ τούτου ευθύνεται για τους θανάτους και τους τραυματισμούς! Με άλλα λόγια, για την κρατική ιδεολογία του Ισραήλ, ανεκτός Παλαιστίνιος είναι μόνο ο υποταγμένος Παλαιστίνιος.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για συνταγή ενός άτυπου ολοκληρωτικού πολέμου, η οποία με μαθηματική ακρίβεια παρατείνει τον φαύλο κύκλο του αίματος. Δεν είναι μακροπρόθεσμα στρατηγική νίκη για το Ισραήλ να κρατάει με τη δύναμη των όπλων στοιβαγμένα και σε καθεστώς αποκλεισμού από την τροφοδοσία των αναγκαίων σχεδόν δύο εκατομμύρια κατοίκους στη Λωρίδα της Γάζας, σε μία έκταση μήκους 41 χλμ και πλάτους 10 χλμ.

Το 2014 οι Ισραηλινοί είχαν επέμβει, σκοτώνοντας πολλούς και καταστρέφοντας συστηματικά τις υποδομές, αλλά με στρατηγικούς όρους δεν κατάφεραν τίποτα. Όσο το Τελ Αβίβ θα αρνείται ουσιαστικά τη λύση των δύο κρατών, το Παλαιστινιακό θα παραμένει άλυτο, μία εστία που θα αιμορραγεί και αναπόφευκτα θα τροφοδοτεί τη βία και τον εξτρεμισμό.

Γιατί άραγε η ισλαμική Χαμάς κυριάρχησε πολιτικά; Η απάντηση είναι απλή: Είναι το Ισραήλ που με την αδιάλλακτη πολιτική του αποδόμησε την κοσμική Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η οποία τα προηγούμενα χρόνια προέβη σε αλλεπάλληλες υποχωρήσεις με σκοπό την εξεύρεση λύσης, αλλά τελικώς χωρίς ανταπόκριση.

Τη σκυτάλη πήρε ο Ερντογάν

Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, ανεξαρτήτως των μεταξύ τους διαφορών, τα αραβικά και ευρύτερα τα μουσουλμανικά κράτη ευθυγραμμίζονταν στη θέση καταδίκης του Ισραήλ και υποστήριξης των Παλαιστινίων. Αυτή τη φορά, λόγω των ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στη Μέση Ανατολή, η καταδίκη του Ισραήλ ήταν χλιαρή. Η Σαουδική Αραβία, λόγω του κοινού εχθρού (Ιράν) τα έχει βρει μαζί. Ο δε πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι θεωρεί τη Χαμάς παρακλάδι των εσωτερικών εχθρών του, των Αδελφών Μουσουλμάνων. Γι’ αυτό και έχει επιβάλει αποκλεισμό στα νότια σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο.

Τη σκυτάλη υπεράσπισης των Παλαιστινίων έχει πάρει ο Ερντογάν. Η Τουρκία ανακοίνωσε πως θα επιδιώξει ψήφισμα καταδίκης του Ισραήλ από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Το ίδιο έπραξε και στον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης, η σύνοδος του οποίου πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 18 Μαΐου. Η στάση του Ερντογάν εκ των πραγμάτων βαθαίνει περαιτέρω το χάσμα όχι μόνο μεταξύ Ισραήλ-Τουρκίας, αλλά και μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας. Είναι ίσως ενδεικτικό ότι αυτές τις ημέρες οι Αμερικανοί παρέδωσαν στους Κούρδους μαχητές στη Συρία 200 φορτηγά με οπλισμό.

Με τον Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και με τον αραβικό κόσμο διχασμένο, οι Παλαιστίνιοι, πάντως, έχουν περιέλθει σε δυσχερή θέση. Το λουτρό αίματος των προηγούμενων ημερών προκάλεσε διαμαρτυρίες στη Δύση, αλλά όχι σε βαθμό που να στριμώξει το Ισραήλ. Το γεγονός αυτό ουσιαστικά εμπεδώνει την πεποίθηση της κυβέρνησης Νετανιάχου ότι μπορεί να συνεχίσει την αδιάλλακτη και ενίοτε αιματηρή πολιτική της, χωρίς αξιόλογο διπλωματικό κόστος.

“Εμπόδιο για την ειρήνη”

Το κλίμα που επικρατεί στην ισραηλινή κοινή γνώμη, άλλωστε, δεν ευνοεί πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση μίας ειρηνικής επίλυσης στη βάση της αρχής «δύο έθνη, δύο κράτη». Τον τόνο στην πολιτική σκηνή δίνουν οι σκληροπυρηνικοί εθνικιστές, κορμός των οποίων είναι το ένα περίπου εκατομμύριο εβραίων εκ Ρωσίας. Υπενθυμίζουμε ότι ο πρωθυπουργός των Εργατικών Γιτζάκ Ράμπιν, ο οποίος είχε υπογράψει τη συμφωνία του Όσλο δολοφονήθηκε το 1995 από έναν Εβραίο εξτρεμιστή.

Ο Νετανιάχου είχε διαφωνήσει με την αποχώρηση από τη Λωρίδα της Γάζας που είχε αποφασίσει ο Αριέλ Σαρόν και κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τους παράνομους οικισμούς στα κατεχόμενα εδάφη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τέως πρόεδρος Ομπάμα τον είχε δημοσίως χαρακτηρίσει «εμπόδιο για την ειρήνη».

Οι καιροί εκείνοι, όμως, έχουν παρέλθει. Δεν υπάρχει προηγούμενο Αμερικανού προέδρου που να ταυτίζεται τόσο πολύ με το Ισραήλ όσο ο Τραμπ. Στα τέλη του 2017 είχε κλείσει τα γραφεία της Παλαιστινιακής Αρχής στην Ουάσιγκτον και είχε αποσύρει τις ΗΠΑ από την UNESCO με τον ισχυρισμό ότι αρμόδιος για τον πολιτισμό οργανισμός του ΟΗΕ «είναι προκατειλημμένος κατά του Ισραήλ». Ακόμα και ο μετριοπαθής πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς υποχρεώθηκε αυτές τις ημέρες να δηλώσει ότι «οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον αξιόπιστος μεσολαβητής στην Μέση Ανατολή».

Με άλλα λόγια, ο κύκλος της κατά κανόνα ισραηλινής βίας και του παλαιστινιακού αίματος δεν φαίνεται πως θα κλείσει.