Ο ‘πόλεμος χαμηλής έντασης’ – Εμφύλιος στο κέντρο του συστήματος

Αν η κατάσταση μείνει ως έχει σήμερα στη Μέση Ανατολή θα πρόκειται για μια ήττα των ΗΠΑ, δυνάμει πολύ σοβαρότερη από αυτή που υπέστησαν στο Βιετνάμ. Οι συνέπειες μιας τέτοιας ήττας δεν θα είναι ασφαλώς περιορισμένες. Θα επηρεάσουν αποφασιστικά το πως θα καταλήξει ο παγκόσμιος ‘πόλεμος χαμηλής έντασης’, σκοπός του οποίου είναι να αποτραπεί η Ρωσία από το να αποκτήσει εκ νέου έναν παγκόσμιο ρόλο, χάρη κυρίως στη στρατιωτική της ισχύ. Σκοπός είναι, επίσης, να ανακοπεί η απειλητική οικονομική άνοδος της Κίνας. Ταυτόχρονα είναι το ξαναγράψιμο των κανόνων της παγκοσμιοποίησης μονομερώς υπέρ των ΗΠΑ και εις βάρος της Κίνας, αλλά και της Ευρώπης.

Η Δύση (και το Ισραήλ) πληρώνει βαρύ τίμημα για την αυτοκρατορική αλαζονεία της και για τη στρατηγική της υπερεπέκτασης. Περιφρόνησε και υποτίμησε κραυγαλέα τους Ρώσους, η ελίτ των οποίων στη δεκαετία του 1980 αυτοβούλως προσχώρησε στη Δύση, διαλύοντας εν τέλει με δική της πρωτοβουλία τη Σοβιετική Ένωση και το σύστημα των συμμαχιών της. Η Δύση εκτίμησε λάθος την κατάσταση με την Κίνα, η οποία μπόρεσε να ξεφύγει, επιτυγχάνοντας μια εκρηκτική οικονομική και τεχνολογική άνοδο. Το Πεκίνο κράτησε υπό τον έλεγχό του το ξένο κεφάλαιο. Η Δύση, τέλος, υποτίμησε την ανάγκη όλων των λαών για αξιοπρέπεια.

Η Αυτοκρατορία φτάνει, λοιπόν, γρήγορα στο κεντρικό ερώτημα που αντιμετωπίζει όποιος έχει κάνει τέτοιες επιλογές. Πάμε μπροστά, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, δηλαδή και την απειλή χρήσης, ή και τη χρήση του πυρηνικού όπλου; Αυτή είναι η ‘Στρατηγική του Τρελού’ (Madman), που τόσο πολύ χρησιμοποίησε ο Χένρι Κίσσινγκερ, σύμβουλος σήμερα του Τραμπ. Κάνεις δηλαδή τον παλαβό, ελπίζοντας ότι οι άλλοι θα υποχωρήσουν. Αν, όμως, δεν υποχωρήσουν, το δίλημμα θα είναι δικό σου: να πραγματοποιήσεις την ‘τρέλα’, ή να χάσεις την αξιοπιστία σου;

Εάν προχωρήσεις σε αναδίπλωση και συμβιβασμό, που είναι ο πιο δύσκολος ελιγμός της στρατηγικής, το τίμημα ίσως θα είναι η οριστική απώλεια της πλήρους εξουσίας, η ματαίωση του ‘αυτοκρατορικού ονείρου’. Η πολιτική ισχύς της Δύσης, των ΗΠΑ και του Ισραήλ έχει συρρικνωθεί εξαιτίας των δικών τους πράξεων. Είναι μόνο η απουσία αξιόπιστου ‘αντίπαλου δέους’, με αξιόπιστο πολιτικό λόγο στο εσωτερικό τους και απέξω που έχει εμποδίσει αυτή την συρρίκνωση να μετατραπεί σε κατάρρευση.

Σήμερα, η ‘Αυτοκρατορία του Χρήματος’ ασκεί ιστορικά πρωτοφανή έλεγχο στις πολιτικές ελίτ, στα ΜΜΕ, στους δημόσιους διανοούμενους, σε συνδυασμό με την τεράστια, ταχέως αναπτυσσόμενη δυνατότητα δημιουργίας εικονικών πραγματικοτήτων, με σκοπό τη χειραγώγηση είτε ηγετών και μικρών ομάδων, είτε ολόκληρων πληθυσμών. Αυτός ο τερατώδης, ολοκληρωτικός έλεγχος των ελίτ και των κοινωνιών εξηγεί το πολύ χαμηλό επίπεδο της ενημέρωσης για τα πιο κρίσιμα ζητήματα, αλλά και την απουσία κινητοποίησης της κοινής γνώμης και των πολιτικών δυνάμεων στην ίδια τη Δύση και παγκοσμίως.

Που είναι σήμερα οι διαδηλώσεις των εκατομμυρίων, που συνόδευσαν τους πολέμους στο Βιετνάμ, στην Αλγερία και αργότερα στο Ιράκ, επηρεάζοντας την έκβαση των συγκρούσεων όσο και τα όπλα; Η αφασία της ανθρωπότητας κινδυνεύει να έχει μοιραίες συνέπειες. Όμως, όταν ένα σύστημα ολοκληρώνεται, όταν εμποδίζει δια του ελέγχου την ανοιχτή έκφραση και διαπάλη των πολιτικών επιλογών και των κοινωνικών δυνάμεων, τότε οι αντιθέσεις δεν εξαφανίζονται, επειδή η εξουσία απαγορεύει την εκδήλωσή τους. Επανεμφανίζονται ισχυρότερες και επανεμφανίζονται στο ίδιο το κέντρο του συστήματος!

Εμφύλιος στο κέντρο της εξουσίας

Αυτό συνέβη στη Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει σήμερα και στο νέο-ολοκληρωτικό σύστημα ενός παγκόσμιου Καπιταλισμού που εξελίσσεται ταχέως σε χρηματοπιστωτική νέο-φεουδαρχία. Το είδαμε πάλι με τον Πρόεδρο Τραμπ να διατάσσει και να ανακαλεί την επίθεση κατά του Ιράν. Το είδαμε με τον Ιγκνάτιους να αποκαλύπτει στην Ουάσιγκτον Ποστ τη δράση της ομάδας που ετοίμασε τον πόλεμο.

Το είδαμε με την αντικατάσταση, εν μέσω κρίσης, του εκτελούντος χρέη υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ. Το είδαμε με την πρωτοφανή δήλωση ενός Ιάπωνα διπλωμάτη, που δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο το πετρελαιοφόρο να επλήγη από Αμερικανούς ή Ισραηλινούς. Το είδαμε και στην εξίσου πρωτοφανή δήλωση συμβούλου της Μοργκερίνι ότι ο Τραμπ καλά θα έκανε να απολύσει τον Μπόλτον.

Μαίνεται τώρα η σύγκρουση στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματος. Σύγκρουση εσωτερική στον Όλυμπο του Χρήματος, ανάμεσα σε ‘παγκοσμιοποιητές’ τύπου Σόρος και νεοσυντηρητικούς τύπου Νετανιάχου, ανάμεσα σε εκπροσώπους του βαθέος αμερικανικού κράτους, ιδίως του στρατού, αν όχι και της CIA από τη μία πλευρά και νεοσυντηρητικών και ισραηλινού λόμπυ από την άλλη.

Βραχυχρόνια, από τη σύγκρουση αυτή μπορεί να εξαρτηθούν τα πάντα, εν τέλει και η ίδια η επιβίωσή μας. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, μόνο η ανάδυση ισχυρών πολιτικών δυνάμεων στη Δύση και στην Ανατολή, στο Νότο και στον Βορρά, φορέων μιας αξιόπιστης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής εναλλακτικής, ενός σχεδίου για έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, θα μπορούσε να διασώσει την ανθρωπότητα από τους πολλαπλούς κινδύνους που την απειλούν.

Πολλοί θα χαρακτηρίσουν ουτοπική, απραγματοποίητη μια τέτοια επιδίωξη. Μπορεί να έχουν δίκιο. Αυτό, όμως, που δεν έχει σίγουρα απολύτως κανένα ίχνος ρεαλισμού, είναι να ελπίζει κανείς ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει πέραν του τρέχοντος αιώνος με τις δυνάμεις που σήμερα κυριαρχούν απάνω της, με το οικονομικό και διεθνές σύστημα που διαθέτει και με τον ‘προϊστορικό’ και στην πραγματικότητα βάρβαρο πολιτισμό μας.