Ο Τραμπ και το δράμα της Αριστεροδεξιάς…

Εν πάση περιπτώσει. Οι ακροδεξιοί τρίβουν τα χέρια τους και περιμένουν το χρίσμα – όποιος-α το πάρει, θα κυβερνήσει. Μπορεί να έρθει και με ένα tweet δυσφορίας από τον Έλον Μασκ προς τη κυβέρνηση Μητσοτάκη! Τα Τέμπη έκαναν τη δουλειά τους από κινηματική άποψη. Αλλά –απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω– το χρίσμα ακόμη δεν έχει δοθεί από τη νέα άρχουσα ελίτ της Ουάσινγκτον, δηλαδή από τους ψηφιακούς μεγαλο-καπιταλιστές και τους χρηματιστές της Γουόλ Στριτ. Είναι όλοι σε αναμονή του tweet.

Φαντάζεστε τι έχει να γίνει αν βγει με ένα tweet ο Μασκ λέγοντας «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ανίκανη να διαχειριστεί και να εκσυγχρονίσει ένα υποτυπώδες και μικρό σιδηροδρομικό δίκτυο. Με ποια λογική αξιώνει να είναι κυβέρνηση μετά τη τραγωδία των Τεμπών;». Αυτό ήταν. Μητσοτάκης τέλος. Ίσως τέλος και η ΝΔ. Έτσι θα γίνει η αρχή μιας νέας μεταπολίτευσης από τα πάνω με νεο-συντηρητικά κι όχι σοσιαλιστικά-κοινωνικά, χαρακτηριστικά. Αλλαγή φρουράς, όπως το 2015. Όπως το 1974.

Το χρίσμα και τα διαπιστευτήρια στους/στις κ.κ. τάδε και τάδε θα δοθούν ιδιωτικώς, διότι έτσι μόνο εξασφαλίζεται η ηγεμονία του νεο-συντηρητισμού. Αυτά δεν λέγονται στα τουίτ. Μετά από το κατ’ ιδίαν χρίσμα, ίσως. Έτσι όπως γίνεται από τον Μασκ και με τους ηγέτες της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς.

Η νέα ψηφιακή και χρηματιστηριακή ελίτ στις ΗΠΑ έχει ακραία ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα είδος “Μπολσεβίκων” χωρίς μπολσεβισκισμό. Διαλύουν θεσμούς, διεθνείς και εθνικούς, που έχτισαν τόσο οι Δημοκράτες όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι δεκαετίες πριν. Γίνεται παραπέρα απορρύθμιση της Γουόλ Στριτ με στόχο την ενίσχυση του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος στις παγκόσμιες αγορές. Η απειλή ή/και επιλεκτική εφαρμογή δασμών και άλλων μέτρων (αποχώρηση από το Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας) στοχεύουν στη μείωση του τεράστιου εξωτερικού χρέους, ενώ οι απολύσεις στη κρατική μηχανή και η διάλυση του κοινωνικού κράτους στη μείωση του δημοσιονομικού χρέους.

Αλλαγή πλεύσης

Όλα αυτά διότι ο ανταγωνισμός με τη Κίνα είναι αδυσώπητος, ενώ η πραγματικότητα του πολέμου στην Ουκρανία και οι νέοι συσχετισμοί ισχύος στην Ευρασία με ένα υπό διαμόρφωση ρωσο-κινεζικό άξονα απέδειξε περίτρανα ότι ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ασφάλειας είναι αδύνατος. Εν τω μεταξύ, η Ευρώπη έχει κοινωνικά και οικονομικά αδυνατίσει πάρα πολύ, ενώ από στρατιωτική άποψη είναι νάνος μπροστά στη Ρωσία.

Και ο Θουκυδίδης δίδαξε ότι πρέπει να επιλέγεις ως σύμμαχο τον δυνατό. Ο αδύνατος υποφέρει αυτό που υπαγορεύει η αδυναμία του. Γι’ αυτό και το νέο εθνικιστικό πρόγραμμα του Τραμπ στηρίζεται στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή των οικονομικών της προσφοράς. Επίσης, στο σφίξιμο της σχέσης Γουόλ Στριτ-Δολάριο-κυβέρνηση. Η κοινωνική κουλτούρα χρήζει επίσης μετατόπισης και μεταρρύθμισης από το woke στην παράδοση, ώστε να δημιουργηθεί μια κάποια συνεκτικότητα στον κοινωνικό ιστό που εκ των πραγμάτων διαλύουν οι αχαλίνωτες αγορές των υπηρεσιών, δηλαδή τα ακραία-ριζοσπαστικά οικονομικά της προσφοράς, τα οποία, μεταξύ άλλων, ενέχουν και μεγάλη πτώση γεννήσεων.

Ο Τραμπ υπέγραψε 26 προεδρικά διατάγματα την πρώτη κιόλας ημέρα της Προεδρίας του. Τα πιο σημαντικά πρόσωπα της κυβέρνησής του, πλην κάποιων εξαιρέσεων, είναι ευθεία προβολή των συμφερόντων των ψηφιακών μεγιστάνων της Γουόλ Στριτ. Στο βάθος του τούνελ είναι πάντα ο μεγάλος οικονομικός ανταγωνισμός με την Κίνα, ο οποίος εκλαμβάνει γεωπολιτικές και πολιτικές μορφές με τη συνδρομή της Ρωσίας και της μετατόπισης ισχύος στις ευρασιατικές δυνάμεις εις βάρος μιας ανήμπορης –οικονομικά, στρατιωτικά και δημογραφικά– Ευρώπης. Η ψήφος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ υπέρ της Ρωσίας ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα στις ευρωπαϊκές δυνάμεις του ΝΑΤΟ που έχει να συμβεί από την κρίση του Σουέζ το 1956, όταν οι ΗΠΑ ρεζίλεψαν Γαλλία και Βρετανία.

Τι λέει η εγχώρια και ευρωπαϊκή Αριστερά;

Το μεγαλύτερο όμως δράμα το βιώνει η “Αριστερά”, εγχώρια και ευρωπαϊκή. Όχι μόνο επειδή υιοθέτησε όλη τη φιλελεύθερη ατζέντα της Δεξιάς, οικονομική και πολιτισμική, αλλά επειδή δεν έχει ανάλυση και ερμηνεία για το που πάει ο κόσμος εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον. Έτσι, δεν τολμάει να βγει και να πει ότι ο Τραμπ αναγνώρισε, τουλάχιστον, τη μετατόπιση ισχύος στην Ευρασία υπέρ της Κίνας και της Ρωσίας. Ότι σ’ αυτό το επίπεδο, η ειρήνη στο Ουκρανικό που επιζητεί είναι μία ρεαλιστική (καπιταλιστική) πολιτική που βοηθάει τις νέες εγχώριες ελίτ να θεμελιώσουν την ηγεμονία τους στο εσωτερικό των ΗΠΑ για να την προβάλουν ταυτόχρονα σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω μιας νέας Γιάλτας.

Ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε στο Μόναχο, σε γερμανικό έδαφος, σε μια χώρα που την έχει οικονομικά και βιομηχανικά γονατίσει η ουκρανική κρίση και ο αμερικανικός προστατευτισμός (οι μεγαλύτερες βιομηχανίες της Γερμανίας μεταναστεύουν είτε στις ΗΠΑ είτε στη Κίνα). Κοντολογίς, ο Τραμπ, ελλείψει σοσιαλιστικής πρότασης, καλά τα κάνει στο Ουκρανικό, με βάση το συμφέρον των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν τώρα την ωμή πραγματικότητα: τη μετατόπιση ισχύος και την αποτυχίας της προσπάθειας να ηττηθεί η Ρωσία μέσω μιας ψυχροπολεμικής επέκτασης του ΝΑΤΟ.

Τουλάχιστον ο Τραμπ και η ομάδα του είναι οι πρώτοι που αναγνώρισαν ότι ο αποκλεισμός της Ρωσίας από την ευρωπαϊκή ασφάλεια πρέπει να σταματήσει γιατί δεν οδηγεί πουθενά. Άρα, η Ρωσία πρέπει να συμπεριληφθεί με όρους ισοτιμίας εφόσον είναι η νικήτρια δύναμη στην Ουκρανία. Εκτός και αν επιζητείται ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Η ευρωπαϊκή και η ελληνική “Αριστερά” τι λέει; Λέει μήπως συνέχιση του πολέμου με ψυχροπολεμικούς όρους, διότι η Ρωσία ήταν αυτή που εισέβαλε; Για να ακούσω τι λέει;

Την έχω ακούσει, πάντως, να εξισώνει αμερικανικό και ρωσικό ιμπεριαλισμό. Τώρα έχουν μείνει άφωνοι και χωρίς καμμία ρεαλιστική πρόταση ειρήνης. Και επειδή τυγχάνει να είναι και ευρωπαϊστές, δεν πιστεύουν στα μάτια τους αυτό που συμβαίνει: η Αμερική εγκατάλειψε την Ευρώπη για χάρη της Ρωσίας! Αν είχαν, τουλάχιστον, μελετήσει λίγο Κίσιντζερ θα ήταν σε καλύτερη θέση σήμερα (αυτό ισχύει και για τον Μητσοτάκη): «το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να είσαι εχθρός της Αμερικής είναι να είσαι φίλος της».