Ο Τραμπ, η Ουκρανία και οι “γενναίοι των Βρυξελλόνε”

Τώρα όμως που οι ΗΠΑ στρέφονται με διάθεση συνεννόησης προς το Κρεμλίνο; Τώρα που ο ένοικος του Λευκού Οίκου εκφράζεται δημοσίως για τον αντιδημοφιλή δικτάτορα του Κιέβου, για τον αχρείαστο πόλεμο που αυτός προκάλεσε; Τώρα που οι επαφές ΗΠΑ-Ρωσίας αφήνουν στην άκρη την ΕΕ και τις τρίχρονες δυτικές αιτιάσεις (και κυρώσεις), πού πατάνε πλέον οι προσεγγίσεις περί σωστής πλευράς της Ιστορίας;

Για τον πολίτη που δεν περιμένει από τους ειδικούς – αγκιτάτορες να μάθει το πού ζει, τα πράγματα είναι καθαρά: όλη η Δύση κυριαρχείται από ένα υπερεθνικό καθεστώς που εδράζεται στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, από αυτούς τους ψυχοπαθείς του Νταβός, οι οποίοι επιδαψιλεύουν εφιαλτικές συνθήκες και παρανοϊκές ιδεολογίες στους κοπαδολαούς.

Η τελευταία μεθοδευμένη υστερία ήταν αυτή κατά της “Ρωσίας του Πούτιν” που έφτασε να υποστασιάζει το απόλυτο κακό στη διεθνή σκακιέρα, επειδή κάποια στιγμή αποφάσισε να αντισταθεί ενόπλως στη ΝΑΤΟϊκή επιθετικότητα, στην εξόντωση των Ρώσων της Ουκρανίας και στον εκναζισμό της γείτονος και αδελφής της χώρας.

Όμως ο αμερικανικός λαός τον περασμένο Νοέμβριο έριξε το καθεστώς των Democrats και επανέφερε τον Ντόναλντ Τραμπ! Και μάλιστα, όχι περίπου μόνο του – όπως έγινε το 2016 – αλλά με ισχυρούς συμμάχους που πείστηκαν ότι είναι ζωτικό συμφέρον της Αμερικής να τελειώνει με την κυριαρχία της υπερεθνικής ελίτ. Και οι ΗΠΑ περάσανε απέναντι, χωρίς φυσικά να περιμένουν την σαπισμένη ΕΕ, τόσο στο ζήτημα της Ουκρανίας όσο και σε άλλα (π.χ. κλιματική “κρίση”).

Ποιο το ευρωπαϊκό σχέδιο έναντι των ΗΠΑ;

Η σοκαρισμένη επίσημη Ευρώπη άκουσε άφωνη την θαυμάσια ομιλία Βανς στο Μόναχο και, αφού σκούπισε τα μυξοδάκρυά της, επιδίδεται πλέον σε πολεμικές προετοιμασίες του τύπου …“Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε”. Γιατί πραγματικά είναι αδύνατον να αντιληφθεί κανείς ποιο είναι το ευρωπαϊκό σχέδιο για τη Ρωσία, με δεδομένο πως οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι αυτοί που κυρίως έχαναν από τον ρωσοουκρανικό πόλεμο.

Οι ηγέτες της ΕΕ αντί να αδράξουν την ευκαιρία και να ανατάξουν τις οικονομίες τους, έστω και με κάποια προσχήματα, επιμένουν στη ρωσοφαγία και επιτείνουν την αυτοκτονική πολιτική τους. Ακριβώς επειδή το καθεστώς δεν έχει κλονιστεί στις ψευτοδημοκρατικές χώρες τους και εξακολουθεί να αδιαφορεί για τον χειμαζόμενο ευρωπαίο πολίτη, έχουμε το κωμικοτραγικό θέαμα ενός σαλονίσιου κανίς να απειλεί μιαν αρκούδα.

Χώρες δίχως αεροπορία, με αστείους αριθμούς προσωπικού και αρμάτων μάχης, δίχως υποδομές/εμπειρία/παράδοση, φαντασιώνονται φωναχτά την διάσπαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την καταδίκη του Πούτιν για εγκλήματα πολέμου! Όταν η Γαλλία, που είναι σήμερα η στρατιωτικά ισχυρότερη χώρα της ΕΕ, ταπεινώνεται σε όλη την έκταση του αφρικανικού Σαχέλ, τι ακριβώς περιμένει το ευρωιερατείο, τις Ειδικές Δυνάμεις του Λουξεμβούργου;

Πώς να μην καγχάζει ο Λαβρώφ στο άκουσμα των ευρωπαϊκών απειλών; Και πού βρίσκεται η Ελλάδα μέσα σε όλο αυτό το καρναβάλι, θα συνεχίσει την θεατρική παράσταση “Η ρωσική απειλή” ή θα ασχοληθεί με κάτι σοβαρότερο στα ανατολικά της σύνορα;