Οι Αμερικανοί θέλουν τη Γερμανία για “προσάναμμα”…

Οι κάλπες μόλις που “ψιθύρισαν” ότι πίσω από την “σωστή πλευρά της Ιστορίας” υπάρχουν αμφιβολίες, διαμαρτυρίες, θυμός, κρυμμένη οργή. Στην Γερμανία, όπως και στην Γαλλία, έχουμε μόλις τα πρώτα σκιρτήματα αντίδρασης σε μια κρίση που κυοφορείται χρόνια. Και τώρα έσπασε μερικά τζάμια. Ο συναγερμός που σάλπισαν τα ΜΜΕ δεν είναι επειδή, δήθεν, ο εχθρός είναι προ των πυλών. Οφείλεται στο ότι οι κυρίαρχες πολιτικές-οικονομικές-πολιτιστικές ελίτ δεν σκοπεύουν να αλλάξουν κατεύθυνση προειδοποιημένες, υποτίθεται, από κάποιο μήνυμα που έστειλαν οι κάλπες.

Ο Δυτικός καπιταλισμός, ιδίως ο Ηγεμόνας, παρουσιάζει σημάδια προϊούσας σκλήρυνσης, ανίκανος σε στοχαστικές προσαρμογές που θα έλεγε και ο Καβάφης. Με συνέπεια να βάλει στον βωμό της Ιφιγένειας τις μικρές και αιμάσσουσες χώρες της Ευρώπης, ακόμα και την Γερμανία. Με απλά λόγια οι ΗΠΑ λένε στις ευρωπαϊκές χώρες, πάλαι ποτέ κυρίαρχες στην Υφήλιο, ότι παρήλθαν οι χρόνοι εκείνοι και θα επιζούν πλέον με τους όρους του αφεντικού, θα φτωχύνουν, θα μιλάνε μόνο όταν ο αφέντης τους απευθύνει τον λόγο, ότι γενικώς υποβιβάζονται και τα χρυσά κουτάλια είναι παρελθόν.

Η Γερμανία δεν τολμάει ούτε να το σκεφτεί. Αλλά τι να κάνει; Μπροστά οι Αμερικάνοι την θέλουν μόνο για προσάναμμα στη μεγάλη αναμέτρηση με Ρωσία-Κίνα. Θα την κρατάνε με το κεφάλι έξω από το νερό ίσα-ίσα για να καεί πρώτη. Να πάει με τους Ρώσους; Είναι καταδικασμένη δεύτερη και να τη λούζει ο ιδρώτας μην τύχει κι αγριέψουν οι Βλαδίμηροι, θηρία ανήμερα όταν θυμώσουν. Οι άλλοι σύντροφοι της Ευρώπης είναι να τους κλαις, μικροί, άβουλοι, αντάμα προσμένουνε ματαίως, “κάποιο θάμα”, φιλοσοφώντας στα διάσημα καφενεία του Παρισιού.

Ποιος ρώτησε τη Γερμανία!

Το πρόβλημα για τις ελίτ είναι ότι ξέρουν καλά, εκ πείρας, ότι αυτό που σήμερα είναι αχνό και αδύναμο στις κάλπες μπορεί αύριο να αποδειχθεί επικίνδυνο, απαιτητικό, ίσως ανατρεπτικό, στους δρόμους. Και ότι, ακόμα χειρότερο, μπορεί –τέλος πάντων θα μπορούσε– να παρακάμψει τις κάλπες και να τραβήξει ένα δικό του δρόμο, χωρίς την πατρωνία των εν λόγω ελίτ. Τότε, για αντίβαρο, στήριξαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι για να αποφύγουν ανατροπές κληρονομημένες από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους απροσδόκητους Μπολσεβίκους, και την απώλεια του αυτοκράτορα της Κίνας, το πιο επίφοβο, τελικά.

Η διαφορά από το παρελθόν είναι ότι οι Δυτικές Δυνάμεις αντλούσαν ισχύ από τις τότε καθυστερημένες χώρες. Τώρα αυτές σταδιακά απελευθερώνονται από τους Δυτικούς, Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Οπότε ο πιο ισχυρός της Δύσης, σε μια αδυσώπητη “ανθρωποφαγία”, καταναλώνει τους πιο αδύναμους συνδαιτυμόνες. Αλήθεια είναι ότι ως τώρα η Δύση δεν τα πήγαινε άσχημα. Μεταπολεμικά δάμασε έναν αυτοκράτορα και μια απροσπέλαστη χώρα, την Ιαπωνία, την μετέτρεψε σε άκακο αρνάκι, ταπεινωμένη. Και πρόσφατα διέλυσε την “αυτοκρατορία” της Σοβιετικής Ένωσης και κέρδισε την ανατολική Ευρώπη.

Πλην όμως με τον Πούτιν, το μεγάλο ψάρι, η Ρωσία ξέφυγε και στήνεται απέναντι όρθια. Αλλά αυτός που άλλαξε ριζικά το παιχνίδι είναι η Κίνα: Πρώτον, άλλαξε τα μεγέθη. Κυριαρχούν οι πληθυσμιακοί γίγαντες στο παιχνίδι, ενώ οι μικρομεσαίοι αναλαμβάνουν δεύτερους, βοηθητικούς, ρόλους. Δεύτερον, μετατόπισε σημαντικό μέρος του στρατηγικού ενδιαφέροντος από τη Μεσόγειο στις θάλασσες της Κίνας και της Ινδίας. Το γερμανικό αίνιγμα, τι θα κάνει το Βερολίνο, έγινε σταυρόλεξο για αρχάριους. Παλιά όσους έπαιζαν τέτοιους ρόλους τους θεωρούσαν “κρέας για τα κανόνια”. Οι Γερμανοί, υπόβαλαν, λέει, σχέδιο ειρήνευσης στο Ουκρανικό! Και ποιος τους ρώτησε;