Οι δύο “μικροί Πούτιν” που αγαπάει η Δύση

Γράφει ο Γιώργος Λυκοκάπης  – 

Μαφιόζικη δολοφονική επίθεση δέχτηκε στην Τουλούζη το πρωί της 30ης Μαρτίου ο Αζέρος δημοσιογράφος Ραχίμ Ναμάζοφ. Ο Ναμάζοφ ήταν επικριτής του αυταρχικού καθεστώτος Αλίεφ στο Αζερμπαϊτζάν, το οποίο κατηγορούσε για συμπόρευση με το οργανωμένο έγκλημα. Εδώ και οκτώ χρόνια ζούσε αυτοεξόριστος στην Γαλλία και αυτή την στιγμή νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Θύμα της επίθεσης έπεσε και η σύζυγος του Ναμάζοφ, η οποία απεβίωσε λίγες ώρες μετά.

Η περίπτωση του Ναμάζοφ θυμίζει αυτή του δημοσιογράφου Γιαν Κιούτσακ, η δολοφονία του οποίου συγκλόνισε πρόσφατα σύσσωμη την Σλοβακία. Άγνωστοι δολοφόνησαν τον Σλοβάκο δημοσιογράφο και την μνηστή του μέσα στο σπίτι τους, στα περίχωρα της Μπρατισλάβα. Ο Κιούτσακ ερευνούσε τις δραστηριότητες της ιταλικής μαφίας και υποθέσεις διαφθοράς Σλοβάκων επιχειρηματιών. Υποθέσεις που άγγιζαν μέχρι και την ίδια την κυβέρνηση του πρωθυπουργού της χώρας Ρόμπερτ Φίτσο.

Ο ίδιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από ογκώδεις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που σημειώθηκαν στην Σλοβακία. Η οικογένεια Αλίεφ, η οποία κυβερνά με σιδηρά πυγμή το Αζερμπαϊτζάν από τα χρόνια της Ε.Σ.Σ.Δ., δεν αντιμετωπίζει παρόμοιους κινδύνους. Εάν πραγματοποιηθούν διαδηλώσεις θα κατασταλούν με βεβαιότητα από το αστυνομικό κράτος του καθεστώτος.

Φυσικά η διαφθορά ευδοκιμεί και σε αναπτυγμένες μέλη της ΕΕ, όπως μας έδειξε η περίπτωση Σαρκοζί στην Γαλλία ή η δολοφονία της δημοσιογράφου Δάφνι Καρουάνα στην Μάλτα. Τέτοια όμως σύμπραξη κράτους και οργανωμένου εγκλήματος παρατηρείται μόνο σε μετακομμουνιστικές χώρες, παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια από την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ένοχη ευρωπαϊκή σιωπή

Είναι πάντως αξιοσημείωτη η σιωπή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για δύο αποτρόπαια εγκλήματα που συνέβησαν σε δύο κράτη της ΕΕ. Όλη η Σλοβακία συζητούσε για τις υπόγειες σχέσεις του “σοσιαλδημοκράτη” Φίτσο με την μαφία. Όμως οι σοβαρότατες αυτές καταγγελίες ουδόλως απασχόλησαν την Κομισιόν ή τα κοινοτικά όργανα.

Παρατηρούμε πως επίσης η ΕΕ. δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αιματηρή δολοφονική απόπειρα εις βάρος του Αζέρου δημοσιογράφου, παρόλο που πραγματοποιήθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Γαλλίας. Η στάση της θα ήταν σίγουρα διαφορετική αν για παράδειγμα οι δύο δημοσιογράφοι ήταν Ρώσοι, επικριτές του καθεστώτος Πούτιν.

Σήμερα καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν θα κατηγορήσει τον Αζέρο πρόεδρο Αλίεφ ως υποκινητή της δολοφονικής απόπειρας, όπως με σπουδή κατηγόρησαν την Μόσχα στην δολοφονική επίθεση που σημειώθηκε εναντίον του Σκριπάλ στην Αγγλία. Φυσικά ούτε θα υπάρξει η παραμικρή συζήτηση για επιβολή κυρώσεων έναντι του καθεστώτος του Αλίεφ. Παρόλο που είναι κοινό μυστικό πως εδώ και χρόνια “οι δημοσιογράφοι δολοφονούνται στο Αζερμπαϊτζάν”, όπως είχε πει προφητικά ο ίδιος ο Ναμάζοφ.

Χώρες όπως το Αζερμπαϊστάν ή το Μαυροβούνιο η Δύση δεν τα χαρακτηρίζει δικτατορίες, αλλά “σταθεροκρατίες”. Πραγματοποιούνται τυπικά εκλογές, όμως υπό συνθήκες νοθείας και εκφοβισμού του εκλογικού σώματος. Τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται ασφυκτικά από το κράτος, αποκλείοντας τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης μοιάζει κακόγουστο ανέκδοτο. Όπως είχε πει ο πρόεδρος του Μαυροβούνιου, αναφερόμενος στις αναρίθμητες κατηγορίες διαφθοράς που αντιμετώπιζε, “δεν φοβάμαι τους δικαστές γιατί εγώ τους διόρισα”.

Ο “ισόβιος” πρόεδρος του Μαυροβουνίου

Αν ο Αζέρος πρόεδρος επιδιώκει καλές σχέσεις και με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν, ο πρόεδρος του Μαυροβουνίου εμφανίζεται ως ανάχωμα έναντι της επιρροής της Μόσχας στα Βαλκάνια. Ο αμφιλεγόμενος Μίλο Τζουγκάνοβιτς από σύμμαχος του Σέρβου εθνικιστή ηγέτη Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, μετατράπηκε σε φανατικό υποστηρικτή της Ατλαντικής Συμμαχίας. Τα τελευταία χρόνια κατηγορεί μονίμως την αντιπολίτευση ότι θέλει να κάνει το Μαυροβούνιο “αποικία της Ρωσίας”.

Οι ιταλικές αρχές τον έχουν κατηγορήσει για διασυνδέσεις με την μαφία, κάτι που δεν εμπόδισε τον Τζουγκάνοβιτς να κερδίζει όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 1989! Ο Τζουγκάνοβιτς είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύμπραξης της παλιάς κομματικής νομεκλατούρας με το οργανωμένο έγκλημα που σημειώσαμε προηγουμένως. Το 2016 υποστήριξε πως απέτρεψε πραξικόπημα στο Μαυροβούνιο, μιλώντας για “ρωσικό δάχτυλο” πίσω από την απόπειρα. Η αντιπολίτευση μίλησε για “θεατρική παράσταση” στημένη από τον ίδιο τον Τζουγκάνοβιτς.

Αντιθέτως η Ουάσιγκτον υιοθέτησε εξαρχής τους ισχυρισμούς του προέδρου του Μαυροβουνίου. Η μυστηριώδης αυτή απόπειρα πραξικοπήματος ήταν καθοριστική για ένα κομβικό γεγονός. Την ένταξη της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, που πραγματοποιήθηκε με την αποφασιστική στήριξη της κυβέρνησης Τραμπ, παρά τις αντιδράσεις της Μόσχας.

Σχεδόν ταυτόχρονα είχαμε την πτώση της “σταθεροκρατίας” του Νίκολα Γκρούεφσκι στα Σκόπια. Ο επί πολλά συνεχόμενα έτη πρόεδρος των Σκοπίων πλήρωσε ακριβά τον “εναγκαλισμό” του με την Μόσχα και τον αδιάλλακτο εθνικισμό του. Η παρέμβαση της Ουάσιγκτον ήταν καταλυτική για τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας του σοσιαλδημοκράτη Ζόραν Ζάεφ, μαζί με τα αλβανόφωνα κόμματα των Σκοπίων.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά της Δύσης

Βλέπουμε πως το Μαυροβούνιο εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, παρόλο που δεν πληρεί τα κριτήρια μίας υγιούς, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η Ουάσιγκτον έχει ως προτεραιότητα την ανάσχεση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια για αυτό και πασχίζει να ενταχθούν και τα Σκόπια στην Ατλαντική Συμμαχία. Πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις βλέπουν πως ο Ζαέφ είναι πιο μετριοπαθής σε σχέση με τον εθνικιστή προκάτοχο του, ο οποίος είναι πλέον υπόδικος για δεκάδες υποθέσεις σκανδάλων.

Η Δύση όμως δεν έχει κανένα συνειδησιακό πρόβλημα στο να υποστηρίζει ηγέτες όπως ο Αλίεφ ή ο Τζουγκάνοβιτς, που χρησιμοποιούν μεθόδους αντίστοιχες με το καθεστώς Πούτιν στην Ρωσία. Η Δύση από την μία μεριά εμφανίζεται ως ο ανιδιοτελής υπερασπιστής της δημοκρατίας στην Ρωσία, μία αχανέστατη χώρα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να επιβάλλει τους στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες στο Μαυροβούνιο, του οποίου ο πληθυσμός αγγίζει μετά βίας τα 600.000 άτομα! Η στάση της μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς ως υποκριτική. Επαληθεύεται η γνωστή ρήση του Ρούζβελτ για τον Αναστάσιο Σομόζα. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ αναφερόμενος στον δικτάτορα της Νικαράγουα είχε πει χαρακτηριστικά “είναι ένα κάθαρμα, αλλά είναι το δικό μας κάθαρμα”!