Οι "ειδικοί" που υπονόμευαν σταθερά και διαχρονικά την εθνική ασφάλεια

Κάποτε είχαμε τους “Κρεμλινολόγους”. Επεσήμαναν και τις πιο απίθανες λεπτομέρειες προσπαθώντας να ανιχνεύσουν το ποιος έχει το κάνω χέρι και τι δυνητικά σήμαινε αυτό για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων… Έχτισαν καριέρα επί της παραδοχής ότι η ΕΣΣΔ θα ήταν πάντα ένας εκ των δύο πόλων του διεθνούς συστήματος. Η ιστορία απέδειξε ότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Η μετάβαση στη νέα κατάσταση, μετά το σοκ της κατάρρευσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν εύκολη.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια ακόμα μεταβατική περίοδο. Κι αυτή τη φορά δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί έκπληξη. Την κατάρρευση του διπολισμού δεν την πρόβλεψε κανείς. Και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη απορρύθμιση του διεθνούς συστήματος. Έκτοτε ο κόσμος δεν έχει ηρεμήσει. Η κατάσταση στην διεθνή ασφάλεια βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη. Μπορεί ο πυρηνικός εφιάλτης να απασχολούσε τις υπερδυνάμεις στον Ψυχρό Πόλεμο, όμως με κάποιον μαγικό τρόπο σε συνδυασμό με την καλή μας τύχη, το αδιανόητο δεν συνέβη.

Σήμερα το πυρηνικό ταμπού έχει υποχωρήσει. Πλέον ο κόσμος δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τις συνέπειες. Στην μετά-ψυχροπολεμική εποχή εθιστήκαμε σε πρωτοφανή επίπεδα βίας.

Το αρχικό σοκ των αποκεφαλισμών του Ισλαμικού Κράτους στις ακτές της βόρειας Αφρικής ξεπεράστηκε γρήγορα. Την ακραία βία… “ξύπνησε, στις ειδήσεις τη βλέπεις και τρως”, όπως εύστοχα ανέφερε τραγούδι του ελληνικού πενταγράμμου (σ.σ. “Διακοπές στο Σαράγεβο” της μπάντας “Magic de Spell”) .

Η υφήλιος δείχνει να βαδίζει υπνωτισμένη στον δρόμο της καταστροφής και όλοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται την κατάσταση ως τη μάχη του καλού εναντίον του κακού. Όπου “καλοί” βρίσκονται όσοι ασπάζονται τις δικές μας απόψεις. Όλοι οι υπόλοιποι εκπροσωπούν το κακό… Σε ένα τέτοιο περιβάλλον αναπτύσσονται απόψεις μίσους εναντίον όποιου διαφωνεί. Πού χώρος για ορθολογικές ερμηνείες με βάση τα κλασικά “great power politics”! Κανείς δεν μοιάζει διατεθειμένος να ακούει σε αυτό το περιβάλλον ακραίου -θρησκευτικού τύπου- φανατισμού!

Η Ελλάδα και η εθνική ασφάλεια

Ας γυρίσουμε όμως λίγο πίσω κι ας πάμε και σε αυτό το μικρό γαλατικό χωριό της νοτιοανατολικής Ευρώπης με το όνομα Ελλάδα! Αντί για Κρεμλινολόγους (σ.σ. είχε και τέτοιους, αρκετούς κατά δήλωση και κατά φαντασία), είχε γεμίσει από ειδικούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευρωπαϊκής Κοινότητας αρχικά.

Σταδιακά ενισχύθηκαν τόσο πολύ που υπαγόρευαν εξωτερική πολιτική στην Ελλάδα. Αναπτύχθηκε παράλληλα και μια τάξη πολιτικών που έχτισαν καριέρα επιχειρώντας να περάσουν τόσο ακραίες απόψεις, μέχρι του σημείου ότι… τα ελληνικά σύνορα είναι εξασφαλισμένα λόγω της ΕΕ.

Μεταφερόμαστε ξανά, βίαια, στη νέα εποχή της πλήρους απορρύθμισης. Όχι, δεν περιμένει κανείς στην Ελλάδα να παραδεχθεί οποιοσδήποτε ότι επί τόσα χρόνια έλεγε μπούρδες και “τάιζε σανό”, σύμφωνα με τη δημοφιλή έκφραση- την ελληνική κοινωνία. Οι ίδιοι, ανήκουν σήμερα σε αυτούς που κόπτονται δημοσίως για την… έλλειψη σεβασμού του Τραμπ προς την ΕΕ. Που ξέρει μόνο να υπαγορεύει όρους.

Το αποκαρδιωτικό θέαμα Ευρωπαίων ηγετών να έχουν αποδεχθεί να κάθονται γύρω από το γραφείο του “πλανητάρχη” και να διαγωνίζονται ποιος θα κάνει την πιο ακραία κολακεία στο “αφεντικό” δεν σχολιάστηκε επαρκώς. Για ποιον λόγο να εκπλήσσει μετά, το ότι συμφώνησαν με συνοπτικές διαδικασίες να πληρώσουν περί τα 100 δις ευρώ για να εξοπλίσουν την Ουκρανία… με αμερικανικά όπλα; Κι αυτό απέφυγαν να το σχολιάσουν. “Λύτρα” διότι αν λείψει ο σερίφης η Ευρώπη αισθάνεται ανασφάλεια.

Περισσότερη Ευρώπη με λιγότερη Ελλάδα;

Ζητούν όμως για μια ακόμη φορά “περισσότερη Ευρώπη” ώστε να αποκατασταθεί η θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος. Για μια ακόμη φορά ξεχνούν την ελληνική ασφάλεια, ή απλά δεν τους απασχολεί. Για παράδειγμα, ποια ενιαία Ευρωπαϊκή φωνή μπορεί να αρθρωθεί σε ζωτικά ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος (βλ. τουρκική απειλή), όταν Ιταλία και Ισπανία κοντεύουν να πιάσουν… “κορέους” από τη στενότητα των σχέσεων με την ισλαμιστική Τουρκία του “δημοκράτη” Ερντογάν. Οι δε υπόλοιποι, λησμονώντας τα περί ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, ειλικρινά βλέπουν στη συνεργασία με μια τέτοια χώρα, τη λύση στο αμυντικό της πρόβλημα έναντι της ρωσικής απειλής. Κάποια στιγμή μπορεί να φιλοτιμηθούν και να απαντήσουν.

Αν μη τι άλλο εάν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο να μην οδηγήσει σε ανταλλάγματα σε βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων όλη αυτή η επίθεση ευρωπαϊκής “αγάπης” προς την Άγκυρα. Διότι είναι οι ίδιοι που προπαγάνδιζαν ότι η λύση του προβλήματος ασφαλείας της Ελλάδας βρισκόταν… στις Βρυξέλλες. Εκτός κι αν θέλουν ευθαρσώς να επιχειρηματολογήσουν για να μας πείσουν, ότι η “συλλογική ρωσική απειλή” είναι το βασικό μας πρόβλημα ασφαλείας στην Ελλάδα.

Όπως συνέβαινε επί Ψυχρού Πολέμου με αντίπαλο την ΕΣΣΔ. Η ανοχή που επιδεικνυόταν έναντι της ανάγκης να είναι ικανοποιημένος ο “σύμμαχος” με τα 1700 χιλιόμετρα κοινά σύνορα με τον εχθρό, είχε δώσει στην Τουρκία ένα ξεκάθαρο προβάδισμα. Βέβαια, παράλληλα είχε δημιουργήσει ένα πλαίσιο πέραν του οποίου έμοιαζε δύσκολο να ξεφύγει ενδεχόμενη σύρραξη.

Σήμερα, η απουσία μεγάλων και ισχυρών “μπαμπάδων” δείχνει να απορρυθμίζει τις ελληνικές ελίτ. Η δε εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν καθησυχάζει ούτε τους αφελέστερους. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως εντός αυτού του πλαισίου, θα κατανοήσουν όλοι ότι η βασική αποτρεπτική ισχύς που οφείλει η Ελλάδα να διατηρεί, έχει συγκεκριμένη και απολύτως πραγματική απειλή να στοχεύσει και να αντιμετωπίσει.

Σε μια εποχή όπου κάθε χώρα βάζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στο τραπέζι το εθνικό της συμφέρον, τα λόγια του Θουκυδίδη είναι η μοναδική αξιόπιστη πυξίδα πολιτικής: Προχωράς όσο επιτρέπει η ισχύς σου και υποχωρεί όσο επιβάλει η αδυναμία σου. Κατά συνέπεια, αυτό που πραγματικά λείπει από την Ελλάδα, είναι “Θουκυδιδολόγοι”…