Οι “γεροντοκόρες” της Ευρώπης και τα νέα “αφεντικά”…

Για να το πούμε ωμά τα καινούργια αφεντικά, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η σιωπηλή Κίνα, έκαναν σαφές στις “γεροντοκόρες” του 18ου, 19ου και 20ου αιώνα ότι τους απομένει μόνο να βγάλουν από τα σεντούκια τις παλιές φωτογραφίες και να κλάψουν. Δεν είναι ότι οι “γεροντοκόρες” αυτές δεν μπορούν ακόμα να κάνουν μικροζημιές, να προκαλέσουν μικροκαθυστερήσεις, να χαλάσουν το κέφι στο τέλος της ημέρας. Ίσως μπορούν. Αλλά μόνο για να θυμίσουν πόσο κακοποιός ήταν και είναι ο ρόλος τους.

Όχι ότι οι τρεις καινούργιοι, Κίνα, ΗΠΑ και Ρωσία είναι “καλοί κ’ αγαθοί”! Αλλά πάντα θέλουμε να απαλλαγούμε από τους “κακούς της ημέρας”. Η Κίνα ισχυρή, μόλις που βγαίνει από τη φτώχεια και την αθλιότητα χάρη στον Μάο, αλλά οι διάδοχοι θέλουν ακόμα αρκετό χρόνο για να δείξουν που το πάνε. Επικαλούνται τον “κινέζικο δρόμο προς τον κομμουνισμό”, αλλά αυτή η Οδός ήταν και παραμένει τόσο άγνωστη όσο ήταν και το ταξίδι του Κολόμβου που ξεκίνησε αλλά δεν ήξερε που έφτασε και τελικά από το ταξίδι το “καλό κομμάτι” δεν το κέρδισαν οι Ισπανοί που τον χρηματοδότησαν αλλά οι Άγγλοι, για λίγο.

Οι Ρώσοι έχουν γνωστή προϊστορία. Έχασαν την συζητήσιμη “αυτοκρατορία” τους, “χτισμένη” στη Γιάλτα, αλλά καταφέρνουν, κόντρα στους (Δυτικούς) θεούς και δαίμονες, να αποδεικνύουν ότι ήταν και παραμένουν σπουδαίοι αν και γίνονται στόχος σε κάθε ευκαιρία. Και τώρα κρατήθηκαν στην πρώτη γραμμή πυρός. Με απάτη –σύμφωνα με την Μέρκελ– των Δυτικών στο Μίνσκ ότι δεν προετοίμαζαν ειρήνη αλλά πόλεμο που κόστισε σε ανθρώπους και χρήμα. Αλλά κρατήθηκαν ψηλά, τόσο ψηλά, ώστε οι ΗΠΑ να γυρίσουν την πλάτη στους Ευρωπαίους και να μιλάνε με τον Πούτιν.

Ανατροπή των συσχετισμών

Είναι μια από τις πολύ μεγάλες τούμπες στους συσχετισμούς ισχύος που υποβίβασε την Ευρώπη στις παρακατιανές Δυνάμεις. Οι ΗΠΑ, τέλος, υποχώρησαν για μια ακόμα φορά (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν), αλλά παρά τις εσωτερικές τριβές, υπονομεύσεις, και απείθεια των Ευρωπαίων, δείχνουν ότι αντέχουν ή ότι τουλάχιστον έχουν την διάθεση να αντισταθούν στο ρεύμα της ήττας που τους καταδιώκει. Ο βίος και η πολιτεία τους φέρνει στο νου την μοιραία πορεία της αρχαίας Αθήνας, όπου η δημοκρατία εφευρέθηκε και τσαλαπατήθηκε από τους ίδιους τους εφευρέτες. Η ισχύς τους εξακολουθεί να θαμπώνει και να φοβίζει.

Αντίθετα, οι Δυτικοευρωπαίοι έχουν υποστεί συνεχείς, ποικίλες ήττες. Δυο η Γερμανία, (Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος) και ξαναχτίστηκε με τα λεφτά των νικητών (και δικά μας) για να αντιμετωπιστεί η Σοβιετική Ένωση. Πολλές ήττες οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις με την απώλεια των αποικιών τους, πηγή του πλούτου τους. Και τρίτον η καθοριστική αποτυχία Ευρώπης και ΗΠΑ στην Ουκρανία, να υποβιβάσουν την Ρωσία από υπερδύναμη στην κατηγορία των μεσαίων Δυνάμεων. Στην Ιστορία πάντα οι ηττημένοι έπαψαν να είναι αφέντες. Στην ελληνική ιστορία οι λαϊκοί αγωνιστές του 1821 αποδείχθηκαν, πολιτικά, ανώριμοι ήρωες. Τόσο που σήμερα οι επιτήδειοι μας καλούν να σκύψουμε το κεφάλι στους ίδιους, δηλαδή στους Τούρκους, όπως έλεγε τότε ο Νενέκος – σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω! Τελικά, πως θέλουμε να ζήσουμε;