Οι ΗΠΑ δεν έχουν το πάνω χέρι στην Τουρκία – “Στρουθοκαμηλισμός” στην Ελλάδα

Έχουμε εκλογές εξ αιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ένα εθνικό θέμα, το Σκοπιανό, ήταν βασικός παράγων της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές με αποτέλεσμα να προκηρυχθούν πρόωρες εθνικές εκλογές. Στο άλλο εθνικό θέμα, οι σχέσεις με την Τουρκία διανύουν περίοδο έντασης. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η οικονομία θα παραμείνει κρίσιμος παράγων, αλλά οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά θα ρίξουν το αποφασιστικό βάρος τους από τις πρώτες μέρες του βίου της νέας κυβέρνησης. Αν το παραβλέψει δεν θα βγει σε καλό ούτε γι’ αυτήν ούτε για όλους μας.

Η απολογία του Τραμπ υπέρ Ερντογάν ξάφνιασε τους πάντες στην Ελλάδα. Δημοσιογράφοι, αναλυτές και λοιποί του δημόσιου βίου ένοιωσαν ότι ο Τραμπ τους άφησε ξεκρέμαστους υπερασπιστές της (αμερικανικής προέλευσης) ιδέας ότι η Ελλάδα έχει αναβαθμιστεί και ότι (καθ’ υπερβολή) όπου να ‘ναι ο Ερντογάν θα παρακαλάει να τον λυπηθούμε. Το περασμένο Σάββατο έγραφα ότι «η διελκυστίνδα ΗΠΑ-Τουρκίας θα συνεχιστεί».

Στην πράξη οι ΗΠΑ ηττήθηκαν για δεύτερη φορά. Πρώτα το πραξικόπημα ήταν μια οικτρή αποτυχία και μετά οι ενωμένες δυνάμεις Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων εναντίον του Ερντογάν αποδεικνύονται, ως τώρα, άσφαιρες. Δεν είναι ρεαλιστική η απειλή των ΗΠΑ ότι δεν θα του δώσουν τα F-35 αφού και θα χάσουν λεφτά και οι Τούρκοι θα πάρουν, εν ανάγκη, τα τουλάχιστον ισότιμα ρώσικα αεροσκάφη.

Εμείς το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πούμε την αλήθεια, πρωτίστως στον εαυτό μας: Δεν περιμένουμε βοήθεια από πουθενά. Αν δεν ανασκουμπωθούμε θα το πληρώσουμε ακριβά ως Έθνος, συνεπώς και στο βιοτικό μας επίπεδο. Αντί γι’ αυτό έχει ξεκινήσει εκστρατεία παραπλάνησης, εφησυχασμού, ψευδαισθήσεων. Βαυκαλιζόμαστε ότι ο Τραμπ, περίπου όπως ο τρελός του χωριού, δεν ξέρει τι λέει και όσα έχει πει θα ανατραπούν.

Το δεύτερο μοιραίο λάθος

Το δεύτερο μοιραίο λάθος μας θα ήταν να τρέφουμε αυταπάτες ότι ο Ερντογάν όπου να ‘ναι πέφτει, από τους Αμερικάνους, τον Ιμάμογλου, τον Νταβούτογλου κλπ. Μπορεί να πέσει, μπορεί όχι. Ας φροντίσει αυτός για την τύχη του κι εμείς για τη δική μας. Τα άλλα είναι αποπροσανατολισμός και εφησυχασμός. Επειδή όποιος κι αν κυβερνάει την Τουρκία δεν θα ζητάει λιγότερα από τον Ερντογάν. Η αντιπολίτευση –διαβάζουμε στα ΜΜΕ– κατηγορεί ήδη τον Ερντογάν για προδοσία, επειδή ανέχεται να κατέχουν οι Έλληνες νησιά του Αιγαίου που “ανήκουν” στην Τουρκία! Ο αποχωρών Κατρούγκαλος αναδεικνύεται σε επιφανή αρωγό της Τουρκίας, υπενθυμίζοντας ότι έχει δικαιώματα στο Αιγαίο. Το είχε πει και ο Σημίτης.

Πέραν αυτών ο Τραμπ έκανε με την Τουρκία ό,τι και με τη Βόρεια Κορέα. Πρώτα απειλές, μετά συνδιαλλαγή. Κατά τις διδαχές Κίσσινγκερ. Με σταθερό άξονα τη φιλία προς την Τουρκία, όπως οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις. Επίσης, μίλησε με τον Πούτιν για τα πάντα. Ο Κίσσινγκερ, θέλει προσέγγιση με τη Ρωσία για να “απομονώσει” την Κίνα. Ο Τραμπ άργησε αν και δεν φταίει. Το αμερικανικό κατεστημένο (συμβολικά η ομάδα Κλίντον-Ομπάμα) αντιστάθηκε λυσσαλέα στην προσέγγιση με τη Ρωσία. Τώρα Κινέζοι και Ρώσοι έχουν περισσότερα να κερδίσουν συμμαχώντας, ώστε να αποδυναμώσουν κι άλλο τις ΗΠΑ, που βρίσκονται έτσι κι αλλιώς σε φάση καθόδου.

Ο Τραμπ, είπαμε, καθησύχασε τον Ερντογάν. Κάποιοι επισημαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στο “καθησυχάζω” και στο “αποκοιμίζω, διαφορά ζωής και θανάτου, όπως κατάλαβε καθυστερημένα ο Σαντάμ. Αλλά δεν έχουν δίκιο. Οι ΗΠΑ δεν έχουν αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι στη διαμάχη με την Τουρκία. Το έχασαν όταν απέτυχε το πραξικόπημα που υποκίνησαν με αποτέλεσμα να εξαρθρωθεί ο μηχανισμός του Γκιουλέν, κατασκεύασμα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και θρησκευτικών οργανώσεων.

Εξαρθρώθηκε φυσικά και κάθε άλλος μηχανισμός, εντός ή εκτός των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι Κούρδοι ελέγχονται και είναι διαιρεμένοι. Ο Ερντογάν θα έχει σοβαρό πρόβλημα αν αποτύχει στις βασικές του διεκδικήσεις, στην κατοχή τμήματος του ορυκτού πλούτου στην περιοχή. Και αν δεν δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας και συνδιαλλαγής.

Χώνουμε το κεφάλι στην άμμο

Στην Ελλάδα, έντρομοι μπροστά στην προοπτική σκληρού αγώνα για την ίδια την ύπαρξή μας ως έθνος και ως κράτος, χώνουμε το κεφάλι στην άμμο. Όλη η αγωνία της ελληνικής (αθηναϊκής) ελίτ είναι πως θα δώσει όσα ζητούν οι προστάτες της για να την αφήσουν ήσυχη. Αμ δε! Είναι μέγιστη αυταπάτη ότι με οικονομικές παραχωρήσεις (Κοτζιάς: να μην είμαστε μοναχοφάηδες) θα ηρεμήσει το τουρκικό θηρίο.

Η Τουρκία θέλει κατοχή. Όχι μόνο στην Κύπρο, όπου εκτός των Άγγλων, κανείς άλλος δεν ενθουσιάζεται με την ιδέα να αυξήσει η Τουρκία την παρουσία της στο νησί. Η Τουρκία θέλει, και δεν το κρύβει, κατοχή ελληνικού εδάφους, με προσωρινή ελάχιστη απαίτηση να έχει την ουσιαστική νομή της εξουσίας, έστω και αν ονομαστικά η Θράκη παραμένει στην Ελλάδα.

Οι εκλογές προμηνύουν νέα συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, μεγαλύτερη των ευρωεκλογών. Η διαφορά, λέγεται, θα αφήσει άφωνο το πανελλήνιο. Οι δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις για την Αττική δίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 23% των ευρωεκλογών. Θεωρητικά τίποτα δεν αποκλείεται, αλλά είναι ενάντια σε κάθε λογική ότι θα πάρει πολύ περισσότερο στις εθνικές εκλογές.

Επιμύθιο: Στη χώρα κυριαρχούν δυο μεγάλοι παίκτες, οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Όποτε βρεθήκαμε με δυο επικυρίαρχους διχαστήκαμε, με καταστροφικές συνέπειες. Επίσης κυριαρχούν οξυμένα δυο μεγάλα προβλήματα. Το οικονομικό και τα εθνικά, ελληνοτουρκικά και άλλα. Πότε χώρεσαν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη;