Όλο και πιο στενή η συνεργασία Ισραήλ-Κούρδων – Θα αδράξει η Ελλάδα την ευκαιρία;

Το Ιράκ είναι defacto τριχοτομημένο εδώ και χρόνια με μια κουρδική κρατική οντότητα με διεθνή νομιμοποίηση και αμερικανική προστασία. Η Συρία έχει διχοτομηθεί, με το 1/3 σχεδόν των εδαφών της να ελέγχεται από τον SDF όπου κυριαρχούν Κούρδοι, παρά το ότι συμμετέχουν και άλλες εθνοτικές ομάδες. Η κουρδική διοίκηση της Ροζάβα (βορειοανατολική Συρία) έχει ισχυρή αμερικανική και ισραηλινή στήριξη, και εμπνέεται από εκκοσμικευμένα δημοκρατικά ιδεώδη παρόμοια με αυτά της Δύσης.

Από την άλλη το υπό διαμόρφωση σκοταδιστικό, ισλαμιστικό καθεστώς του Γκολάνι δεν έχει ακόμα την απαιτούμενη διεθνή νομιμοποίηση και είναι εξαιρετικά αδύναμο και ανοιχτό σε διάφορες εξωτερικές επιρροές. Δεν είναι καθόλου βέβαιο το πόσο θα επιβιώσει. Πάντως αυτή την στιγμή ο ισχυρότερος στρατός στη Συρία είναι ο κουρδικός!

Το δε Ιράν εξελίσσεται στο μεγάλο χαμένο της περιοχής μιας και χάνει όλα τα ερείσματα του εντός Συρίας και την επαφή με Λίβανο. Δεν είναι δε καθόλου βέβαιο ότι το ιρανικό καθεστώς θα καταφέρει να συνεχίσει να υπάρχει, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Η μεγάλη κουρδική και άλλες εθνοτικές ομάδες στο εσωτερικό του, καθώς και πολλοί αντικαθεστωτικοί Ιρανοί αποτελούν την αχίλλειο πτέρνα του.

Η Τουρκία από την άλλη, αν και έχει μεν ενισχύσει κάπως τα ερείσματα της λόγω των ισλαμιστών του Γκολάνι στη Συρία, δεν θα πρέπει να θεωρείται πως αισθάνεται άνετα για τις εξελίξεις στην περιοχή. Η Τουρκία ανησυχεί σφόδρα για την προοπτική μεγαλύτερης διεθνούς νομιμοποίησης της κουρδικής αυτονομίας στη Συρία, καθώς και την πιθανότητα μιας πιο ορατής και ισχυρής κουρδο-ισραηλινής συνεργασίας στην περιοχή. Μια τέτοια συνεργασία θα άλλαζε δραματικά τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή.

Κούρδοι και Τουρκία

Μια επίσημη και δημόσια ανακοινωθείσα κουρδο-ισραηλινή συμμαχία στη Συρία θα έδινε στους Κούρδους τεράστια διεθνή διπλωματική υποστήριξη και μεγαλύτερη νομιμοποίηση, καθώς και πρόσβαση σε ακόμα πιο εξελιγμένα όπλα, ενισχύοντας τους καταλυτικά και μετατρέποντας τους σε στρατηγικό εταίρο μιας σημαντικής τοπικής δύναμης, του Ισραήλ.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν πολύ δυσκολότερο για το Ιράν και την Τουρκία να επιτεθούν και να καταστρέψουν τις κουρδικές ομάδες της Συρίας και του Ιράκ, γιατί κάτι τέτοιο θα εθεωρείτο και ως επίθεση κατά των συμφερόντων του Ισραήλ. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι Τουρκία και Ιράν έχουν μεγάλους αφυπνισμένους κουρδικούς πληθυσμούς στο εσωτερικό τους, που τους θεωρούν τεράστια απειλή ασφαλείας. Επομένως Τουρκία και Ιράν έχουν κοινό, μεγάλο συμφέρον να αποτρέψουν μια κουρδο-ισραηλινή συνεργασία στη Μέση Ανατολή.

Για αυτό τον λόγο το καθεστώς Ερντογάν ανέλαβε εσπευσμένα πρωτοβουλία στο εσωτερικό του για να πείσει τους Κούρους της Τουρκίας του ΡΚΚ, μέσω του φυλακισμένου Οτσαλάν, να παραδώσουν τα όπλα, να τερματίσουν τον ένοπλο αγώνα και να πάρουν κάποια δικαιώματα. Η Τουρκία επιθυμεί καταρχήν να “λύσει” το κουρδικό στο εσωτερικό της για να προλάβει την περαιτέρω παγίωση μιας κουρδο-ισραηλινής συμμαχίας στη Συρία, την οποία θεωρεί μεγάλη απειλή για την επιβίωση της.

Επιπλέον το υπάρχον ισλαμοεθνικιστικό καθεστώς της Άγκυρας οραματίζεται να θέσει τα σαράντα εκατομμύρια Κούρδων στη Μέση Ανατολή υπό την δική του επιρροή, μέσω μιας μεγάλης τουρκο-κουρδικής ομοσπονδίας, επικαλούμενο την θρησκευτική ενότητα. Για αυτό η Άγκυρα επιδιώκει να εργαλειοποιήσει τους δικούς της Κούρδους πολιτικούς ηγέτες και οργανώσεις, ευελπιστώντας ότι αυτοί θα συμπαρασύρουν και τις κουρδικές ηγεσίες στα υπόλοιπα κράτη, να τεθούν υπό τουρκική ηγεμονία. Εκτιμώ ότι ένα τέτοιο υπερφιλόδοξο σενάριο, για πολλούς λόγους, είναι εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο να υλοποιηθεί.

Από την άλλη η ενίσχυση της κουρδο-ισραηλινής συνεργασίας θα αλλάξει άρδην τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Θα αναδείξει και θα ενισχύσει το κουρδικό έθνος έναντι των καταπιεστών και ιστορικών του αντιπάλων, Τούρκων, Αράβων και Περσών.

Η Μέση Ανατολή και ο Ελληνισμός

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή όχι μόνο δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους ως Ελλάδα-Κύπρο, αλλά θα πρέπει να αναλάβουμε και πρωτοβουλίες ώστε να δηλώσουμε παρόντες στις νέες ιστορικές αλλαγές που πραγματοποιούνται. Και δεν είναι μόνο το θέμα της ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο, όπου και εκεί θα πρέπει να κινηθούμε τάχιστα σε συνεργασία με Κύπρο και Αίγυπτο.

Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια μετά την ταπεινωτική εμπλοκή της χώρας μας στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Τουρκία, εμπλοκή η οποία αμαύρωσε την φήμη της Ελλάδας και τραυμάτισε τα αισθήματα εκατομμυρίων Κούρδων προς την χώρα μας, ήρθε ο καιρός να επανορθώσουμε και να αποκαταστήσουμε σχέσεις με τον μελλοντικό μεγάλο παράγοντα της Μέσης Ανατολής, το κουρδικό έθνος. Άλλωστε οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά. Για αυτό τον λόγο θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να στείλει τον υπουργό Εξωτερικών για επίσκεψη και συζητήσεις στη Δαμασκό αλλά και στην αυτόνομη κουρδική διοίκηση της βορειοανατολικής Συρίας.

Επιπλέον η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε, μέσω πχ της Ακαδημίας Αθηνών ή κάποιου πανεπιστημίου, να καλέσει τον ηγέτη της αυτόνομης κουρδικής διοίκησης της βορειοανατολικής Συρίας Mazlum Kobane, καθώς και τις ηγεσίες των χριστιανικών κοινοτήτων της Συρίας, να έρθουν στην Αθήνα και να κάνουν από μια ομιλία για τις προοπτικές της δημοκρατίας και της ειρήνης στη Μέση Ανατολή, σε ζωντανή μετάδοση από την ΕΡΤ και μετάφραση σε ξένες γλώσσες. Σε μια τέτοια εκδήλωση θα μπορούσαν να προσκληθούν και διεθνή ΜΜΕ.

Μια τέτοια πρωτοβουλία θα ενίσχυε την φήμη της χώρας μας και θα άνοιγε τις πόρτες για δημιουργία ουσιαστικότερων ερεισμάτων μας στη Μέση Ανατολή, που τόσο τα έχουμε ανάγκη. Διότι οι σχέσεις μας με την Μέση Ανατολή δεν είναι μια εξωτική πολυτέλεια τουριστικού χαρακτήρα, αλλά μια αναγκαιότητα ασφαλείας για το έθνος μας. Η ελληνική άμυνα ξεκινά από το Κουρδιστάν.

Τέλος, πιστεύω πως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την στάση μας στην ΕΕ έναντι της Τουρκίας και να απαιτήσουμε καταρχήν από τους ευρωπαίους εταίρους να διακόψουν τις στρατιωτικές συμφωνίες που συνάπτουν διάφορα μέλη της ΕΕ με την Τουρκία, δηλώνοντας ότι αυτές οι συνεργασίες/συμφωνίες, αποτελούν ξεκάθαρη, ευθεία απειλή για την ακεραιότητα και ανεξαρτησία δύο χωρών-μελών, της Ελλάδας και της Κύπρου. Αντί λοιπόν να διευκολύνουμε τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ, πρέπει να τις παγώσουμε και να θέσουμε την ΕΕ προ των ευθυνών της. Να μην επιτρέψουμε στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να ακολουθήσουν το τουρκικό σενάριο για την Μέση Ανατολή.