Όταν οι Αμερικανοί κυβερνούσαν την Ρωσία

Πριν οι Αμερικανοί ασχοληθούν με το “Russiagate”, την περίφημη ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές εκλογές που (κατά τους Δημοκρατικούς) πως ήταν αυτή που εξέλεξε τον Τραμπ πρόεδρο, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από όταν οι ίδιοι παρέμβαιναν κατάφορα στα εσωτερικά ζητήματα της Ρωσίας, σε βαθμό που εκατοντάδες πράκτορες της CIA ήταν στο στενό περιβάλλον του φιλοδυτικού πρώην προέδρου της χώρας, Μπόρις Γιέλτσιν.

Σχετικές αποκαλύψεις έκαναν ο πρώην πρόεδρος του ρωσικού κοινοβουλίου Ρουσλάν Χασμπουλάτοφ και ο πρώην αντιπρόεδρος της χώρας Αλεξάντερ Ρουτσκόϊ, με τον τελευταίο να ισχυρίζεται πως «12 εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης της CIA» ήταν πίσω από τις περίφημες οικονομικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Γιέλτσιν, που έμειναν στην ιστορία ως η “θεραπεία σοκ” και οι Ρώσοι θυμούνται πλέον ως μία κακή ανάμνηση.

Χασμπουλάτοφ και Ρουτσκόϊ είχαν υποστηρίξει τον Γιέλτσιν στην σύγκρουση του με το κομμουνιστικό καθεστώς, που κορυφώθηκε με στάση του τελευταίου έναντι στο οπερατικό πραξικόπημα των σκληροπυρηνικών του ΚΚΣΕ το 1991, όταν είχε ανέβει σε ένα τανκ(!) βγάζοντας μία “πύρινη” ομιλία κατά του πραξικοπήματος, μία εικόνα άκρως εξευτελιστική, που σήμανε την ληξιαρχική πράξη θανάτου της Σοβιετικής Ένωσης.

Χασμπουλάτοφ και Ρουτσκόϊ συγκρούστηκαν μετέπειτα με τον Γιέλτσιν, τον οποίο προσπάθησαν να καθαιρέσουν στην περίφημη κρίση του κοινοβουλίου το 1993. Ήταν τότε που ο Ρώσος πρόεδρος κατέβασε τα τανκς, βομβαρδίζοντας το κοινοβούλιο που είχε κατακλυστεί από διαδηλωτές της αντιπολίτευσης, υπό τους πανηγυρισμούς των τότε ηγετών της Δύσης, που προτίμησαν να “κλείσουν τα μάτια” στον αυταρχισμό του αγαπημένου τους προέδρου.

Η “διάσωση” του Γιέλτσιν

Πάντως, ακόμα και αν αποδώσουμε τις σχετικές δηλώσεις των πρώην αξιωματούχων σε μία μεμψιμοιρία έναντι του Γιέλτσιν (ο οποίος δεν ζει πλέον), είναι κοινό μυστικό πως ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας υπήρξε ο εκλεκτός της Δύσης, μέσω του οποίου (κατά έναν εύστοχο χαρακτηρισμό του δημοσιογράφου Τζουλιέτο Κιέζα) «η Δύση εκτός από την ΕΣΣΔ, εξολόθρευσε και την Ρωσία», μετατρέποντας την σε κανονικό της προτεκτοράτο.

Σύμφωνα με το τότε δημοσίευμα του περιοδικού Time, οι ΗΠΑ είχαν συμβάλλει στην νίκη του Γιέλτσιν το 1996 μέσω τεσσάρων Αμερικανών μυστικοσυμβούλων του, που είχαν χρησιμοποιήσει «ψεύτικες δημοσκοπήσεις, επεξεργαστές στοιχείων και παραπλανητικά διαφημιστικά σποτ», διασώζοντας τον από μία μέχρι πρότινος βέβαιη εκλογική ήττα («αμερικανική νίκη» την είχε αποκαλέσει το Time). Οι συγκεκριμένες μέθοδοι θυμίζουν αρκετά  το “Russiagate”, απλώς τότε δεν υπήρχαν τα social media.

Η θητεία του Γιέλτσιν αποτελεί μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ρωσίας καθώς, εκτός από τον αυτοεξευτελισμό μίας πάλαι ποτέ υπερδύναμης και την κοινωνική εξαθλίωση από τις “θεραπείες σοκ”, σημαδεύτηκε από την ντροπιαστική δημόσια συμπεριφορά του ίδιου του Γιέλτσιν, ο οποίος ήταν μονίμως σε κατάσταση μέθης, με τους δυτικούς ηγέτες συχνά να τον γελοιοποιούν δημοσίως!

Μάλιστα ο χρόνιος αλκοολισμός του είχε επιδεινώσει σε τέτοια βαθμό την υγεία του Ρώσου προέδρου, του οποίου τα τελευταία χρόνια της θητείας του θύμιζαν την αλήστου μνήμης “γεροντοκρατία” της ΕΣΣΔ, με τον Γιέλτσιν να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, συχνά δυσκολεύοντας να αρθρώσει μία ολόκληρη πρόταση. Δυστυχώς για την Δύση η άνοδος του Πούτιν, που μάλιστα προωθήθηκε από τον Γιέλτσιν (με τον όρο να εξασφαλίσει ασυλία για τα πολυάριθμα σκάνδαλα του) σήμανε το τέλος της “αμερικανικής νίκης”, ένα τέλος που η Δύση ακόμα δεν μπορεί να χωνέψει.