Ουκρανικό και Μεσανατολικό – Η εποχή των παραδόξων

Αρκούμε μόνο σε ένα και το οποίο αναφέρεται σε όσα συμβαίνουν στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Πρόκειται για την εμβληματική περίπτωση των αμερικανικών εκλογών στις οποίες, ως γνωστόν, βρίσκονται αντιμέτωποι η “Δημοκρατική” Κάμαλα Χάρις και ο “Ρεπουμπλικάνος” Ντόναλντ Τραμπ – οι οποίοι στην οργουελική γλώσσα θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν αντίστοιχα την Αριστερά και τη Δεξιά – όπου είμαστε μάρτυρες του εξής παραδόξου(;): Η “Αριστερά” να πιέζει για συνέχιση του πολέμου με τη Ρωσία (με στόχο την ήττα και την υποταγή της!) και τη “Δεξιά” να “επιβραδύνει” πατώντας φρένο και να υπόσχεται μια ειρηνική λύση στη σύγκρουση που διεξάγεται και βάφει με αίμα την Ουκρανία, βεβαίως με την επιφύλαξη επαλήθευσης.

Κατά τη διάρκεια της τηλεμαχίας με τον Τραμπ η “αριστερή” Χάρις του απηύθυνε την εξής ερώτηση: «Θέλετε ή όχι να νικήσει η Ουκρανία;». Στον αντίποδα ο δεξιός Τραμπ, σε ομιλία του στη Βόρεια Καρολίνα είπε απευθυνόμενος ρητορικά στον Ζελένσκι* που έχει νέο σχέδιο για να νικηθεί η Ρωσία: «Τόσοι νεκροί (…) η όποια συμφωνία, ακόμα και η χειρότερη συμφωνία, θα ήταν καλύτερη από αυτό που έχετε τώρα. Έχετε μια χώρα που έχει σβηστεί από τον χάρτη, δεν είναι δυνατό να ανοικοδομηθεί. Θα χρειαστούν εκατοντάδες χρόνια για να ανοικοδομηθεί. Δεν θα υπήρχαν αρκετά χρήματα, ακόμη κι αν μαζευόταν όλος ο πλανήτης μαζί».

Παρεμπιπτόντως τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν πρόσφατα την είδηση ότι η χώρα έχει επιτύχει την αζημίωτη διάκριση με το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας στον κόσμο, συνοδευόμενο από το χαμηλότερο ποσοστό γεννήσεων. Σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα, το ποσοστό θνησιμότητας στην Ουκρανία το 2024 θα είναι τριπλάσιο από το ποσοστό γεννήσεων! Παράλληλα γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τα δυτικά ΜΜΕ να πειστεί η διεθνής κοινή γνώμη – μάλλον η ευρωπαϊκή σωστότερα, διότι η προσπάθεια να πειστεί η κοινή γνώμη του παγκόσμιου Νότου έχει πέσει στο κενό και δυστυχώς η Δύση κάνει ότι δεν συμβαίνει κάτι το σημαντικό – για την προφανή αλήθεια των παραπάνω.

Ουκρανικό και Όργουελ

Στον οργουελικό κόσμο, όποιος μιλάει για έναρξη διαπραγματεύσεων και για επίτευξη ειρήνης στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας, είναι ένας πουτινιστής, φίλος των δικτατόρων, επομένως πρέπει να λογοκριθεί και να φιμωθεί. Όμως, όποιος μιλά για κατάπαυση των εχθροπραξιών στην περιοχή του Λιβάνου, όλες οι συμμετέχοντες χώρες είναι δημοκρατικές και υπέρ της ειρήνης: «Μετά από μια έντονη διπλωματική κινητικότητα στον ΟΗΕ, 10 χώρες και η η Ευρωπαϊκή Ένωση, ζητούν με κοινή δήλωσή τους προσωρινή κατάπαυση του πυρός 21 ημερών στον Λίβανο, ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χεζμπολάχ, προκειμένου να αποφευχθεί μια γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή. Την κοινή δήλωση υπογράφουν οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η ΕΕ (sic!), η Αυστραλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Κατάρ.

Η σημασιολογική σύγχυση στη χρήση των λέξεων και στη σημασία τους συμβάλλει στη θόλωση των συνειδήσεων και στην αποδυνάμωση κάθε επιθυμίας για αντιπαράθεση και εξέγερση στο ολιγαρχικό και τεχνοκρατικό καθεστώς που κυριαρχεί στη Δύση και μας εμποδίζει να κατανοήσουμε τη φύση των συγκρούσεων που διατρέχουν την καρδιά της Αγγλοσαξονικής Αυτοκρατορίας και των κυρίαρχων ελίτ τη – αλλά και όλων των υπηκόων τους που θεωρούν τους εαυτούς τους ως ισότιμους (sic!) συνομιλητές (sic!) στο τραπέζι των “νέων ευκαιριών” (sic!).

Τί λέει η Αριστερά;

Η χρήση εννοιολογικών κατηγοριών που κατά κόρον χρησιμοποιούνται από κυρίαρχα ΜΜΕ και υπάκουος προς αυτά αναλυτές πάσης φύσεως, συνιστούν παραπλανητικές κατηγορίες. Μπερδεύουν, αντί να διευκρινίζουν την υπαρκτή κατάσταση στον πλανήτη.
Τι λένε τα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς για όλα αυτά; Τι είναι αριστερό και τι δεξιό; Ούτε τον ανόητο ουδέτερο πασιφισμό δεν υποστηρίζουν πλέον τα περισσότερα ευρωπαϊκά κόμματα που κατά δήλωσή τους ανήκουν στην Αριστερά. Προφανώς δεν ομιλώ για τα καθεστωτικά λεγόμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που έχουν ταυτιστεί απολύτως με τον αμερικάνικη υπερδύναμη.

Αντιθέτως θα πρέπει να αναρωτηθούμε: Ποιο είναι το συμφέρον της Ελλάδος – αξίζει να ακουσθούν οι απόψεις των ελληνικών κοινοβουλευτικών κομμάτων για τον πόλεμο στην Ουκρανία και πως βλέπουν την εξέλιξή του – και της Ευρώπης που πρέπει να διαφυλαχθεί; Ευρασιατική και ευρωμεσογειακή ειρήνη και συνεργασία, ή πόλεμος και απομόνωση των ευρωπαϊκών λαών από τους φυσικούς τους γείτονες;

Το να υποστηρίζεις την επιθετική και μιλιταριστική αγγλοσαξονική πολιτική στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, ή να γίνει προσπάθεια να ανακτηθεί η χαμένη κυριαρχία και να ακολουθήσει μια ειρηνευτική πολιτική που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών; Να γίνει η Ευρώπη πιόνι του ΝΑΤΟ, με αντιρωσικό και αντικινεζικό τρόπο, ή να γίνει ένας παίκτης που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πολιτών του;

Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι μόνο η Ευρώπη υφίσταται ένα δυσβάσταχτο κόστος από τον πόλεμο στην Ουκρανία που αν συνεχιστεί θα γίνει υψηλότερο, ενώ και υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί σε καταστροφικό. Αυτά είναι ερωτήματα που η άρχουσα τάξη της λεγόμενης Αριστεράς δεν θέτει στον εαυτό της και στα οποία δεν απαντά, ούτε καν η πιο ειρηνική, ακόμα δέσμια της αίσθησης της ενοχής του κομμουνιστικού και φιλοσοβιετικού παρελθόντος της και της νεοφιλελεύθερης αφήγησης περί της οντολογικής ανωτερότητας της δυτικής κοινωνίας.

 

---

 

*Στην ουσία ο Ζελένσκι υποστήριξε: Αναγκάστε τη Ρωσία να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, επιστρέψτε όλα τα εδάφη που κατέλαβε στην Ουκρανία, οδηγήστε σε δίκη για εγκλήματα πολέμου τον Πούτιν και τους συνεργάτες του, στείλτε περισσότερα όπλα και χρήματα στο Κίεβο. Όμως υπάρχει κάτι που δεν το λέει φανερά, αλλά φαίνεται να το πιστεύει ο Ζελένσκι πραγματικά: Ότι μπορεί να οδηγήσει το ΝΑΤΟ (με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες) να διαθέσει αεροπορική δύναμη και στρατεύματα για να πολεμήσουν στην Ουκρανία.