Πέθανε η νύφη, αλλά ο γάμος έγινε…

Στην Ινδία μια 23χρονη κοπέλα πέθανε αιφνιδιαστικά πριν την τέλεση του γάμου της, αλλά αυτός δεν ακυρώθηκε. Ο γαμπρός παντρεύτηκε την επόμενη στη σειρά αδελφή της! Όπως γράφει η Daily Mail τα μέλη της οικογένειας προβληματίστηκαν, αλλά κατέληξαν στην απόφαση να …ολοκληρώσουν το γάμο για να τηρηθεί  το πρωτόκολλο, πολιτισμικό αλλά και οικονομικό!

Η οικογένεια της νύφης είχε ήδη δώσει την προίκα για την κόρη που έπαθε έμφραγμα (παρότι από το 1961 τυπικά ο νόμος έχει καταργήσει την προίκα) και ο γαμπρός θα έπρεπε να επιστρέψει τα χρήματα (ή την γη που πήρε). Η οικογένεια του γαμπρού δεν ήθελε να διαλυθεί ο γάμος και η οικογένεια της νύφης συμφώνησε να δώσει άλλη κόρη από τις τέσσερις που διέθετε. Οι δύο νέοι που είχε αποφασιστεί να παντρευτούν δεν ήταν ερωτευμένοι και ο γάμος είχε ρυθμιστεί από τις οικογένειες.

Οι υποχρεωτικοί γάμοι έχουν τυπικά και νομικά απαγορευθεί, αλλά ο νόμος δεν εφαρμόζεται ιδιαίτερα, σε μια χώρα με απίστευτες διακυμάνσεις σε όλους τους δείκτες ανά περιοχή, με μεγάλη φτώχεια και με αναλφάβητο το 26% του πληθυσμού. Στην Μπιχάρ οι αναλφάβητοι φθάνουν το 36%, ενώ στην Κεράλα το 6%. Στην περιοχή Mahabubabad ένα 16χρονο κορίτσι χρειάστηκε να τηλεφωνήσει στο αντίστοιχο “Χαμόγελο του Παιδιού” για να γλιτώσει από έναν παρόμοιο γάμο. Το κορίτσι ήθελε να συνεχίσει το σχολείο και να σπουδάσει, αλλά οι γονείς είχαν αποφασίσει (πάλι για οικονομικούς λόγους) να το παντρέψουν. Τελικά οι κοινωνικές υπηρεσίες πήραν το μέρος του παιδιού και ο γάμος δεν έγινε.

Μετοχή- προίκα

Πριν από τρεις ημέρες αυτοκτόνησε ένας 17χρονος που είχε παντρευτεί μία 20χρονη ηθοποιό. Το ζευγάρι αποφάσισε να αυτοκτονήσουν και οι δύο μετά τον γάμο, αλλά μόνον το αγόρι πέθανε ενώ εκείνη, όπως είπε, φοβήθηκε και “έκανε πίσω”. Οι γονείς του αγοριού επέμειναν ότι ίσως επρόκειτο για δολοφονία και όχι αυτοκτονία. Οι νόμοι για τους γάμους ποικίλουν και ανάλογα με το θρήσκευμα των παιδιών ή ενηλίκων. Αν τα παιδιά που παντρεύονται είναι  μωαμεθανοί και άνω των 15 ετών, νομικά οι γονείς δεν μπορούν να παρέμβουν για να ακυρώσουν τον γάμο.

Μία 16χρονη μουσουλμάνα που θέλησε να παντρευτεί 36χρονο ομόθρησκό της, οι γονείς της την έσυραν στα δικαστήρια για να ακυρώσουν τον γάμο. Δεν τα κατάφεραν επειδή η κόρη τους θεωρήθηκε ενήλικη και ο γάμος κρίθηκε κατά συνέπεια νόμιμος. Παρότι σύμφωνα με τον νόμο στην Ινδία τα παιδιά ενηλικιώνονται στα 18, ο νόμος προβλέπει εξαιρέσεις και ελευθερίες σε διάφορα δόγματα. Και οι δύο ως μουσουλμάνοι, από το θρησκευτικό τους κώδικα θεωρούνται ενήλικες (άνω των 15 ετών), συνεπώς ο γάμος ήταν νόμιμος. Στη σύνθεση του δικαστηρίου, ήταν δικαστές Ινδουιστές, όμως ανομολόγητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα οι μουσουλμάνοι να παντρεύονται μουσουλμάνες σε οιαδήποτε ηλικία. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην παντρεύονται Ινδουίστριες.

Προ διημέρου ένα ζευγάρι παντρεύτηκε σε αστυνομικό τμήμα της Καϊμούρ, γιατί παρότι και οι δύο ανήκαν στην ίδια κάστα, οι γονείς αρνούνταν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους λόγω διαφωνιών για την προίκα. Το νεαρό ζευγάρι προσέτρεξε στην αστυνομία ως ενήλικες και ζήτησαν να τελεστεί ο γάμος τους εκεί, καθώς λόγω των γονεϊκών διαφωνιών δεν μπορούσαν  να βρουν χώρο για την τέλεση του γάμου. Οι αστυνομικοί διευκόλυναν, ο γάμος έγινε σε ναό στο προαύλιο του αστυνομικού τμήματος και οι γονείς “πείσθηκαν” και έδωσαν τις ευλογίες τους.

Σε όλη την Ινδία οι γάμοι παιδιών αυξήθηκαν ιδιαίτερα μέσα στην πανδημία. Ο ένας λόγος ήταν η οικονομική κρίση και ειδικά οι φτωχοί έβλεπαν στην προίκα ένα σημαντικό για την υπόλοιπη οικογένεια εισόδημα. Ο άλλος λόγος ήταν πως εξαιτίας της πανδημίας και της καραντίνας είχαν πέσει οι τιμές και ο γάμος είχε γίνει οικονομικά συμφερότερος. Οι περισσότεροι γάμοι παιδιών στην Ινδία, καταγράφονται  στις φτωχότερες περιοχές της.

To 84% συμφωνεί  ότι ο γάμος πρέπει να αποφασίζεται από τις οικογένειες και μόλις το 6% πιστεύει ότι πρέπει να αποφασίζεται από τους ίδιους τους νέους. Το 10% επιθυμεί να είναι προσωπική επιλογή, αλλά να υπάρχει οπωσδήποτε και οικογενειακή συμφωνία. Δημοσκόπηση και σε ανύπανδρους το 2016, δείχνει ότι το 50% είναι υπέρ της οικογενειακής επιλογής με μόλις το 12% να θέλει να επιλέξει μόνο του το ταίρι το. Το 19% να προτιμά το ταίρι του να είναι της επιλογής του αλλά συνάμα και να εγκρίνεται από την οικογένεια. Ο υποχρεωτικός ή “οικογενειακής επιλογής” γάμος είναι καθεστώς και στο Πακιστάν.

Γάμος και θρησκεία

Στην Ινδία πολλοί επιλέγουν να παντρευτούν με άτομο άλλου θρησκεύματος για να απαλαγούν από τις διακρίσεις της κάστας. Παρότι ο νόμος για τις κάστες επίσης έχει τυπικά καταργηθεί, η  κατάργηση δια νόμου δεν έχει αλλάξει τίποτα στην πράξη. Προτιμούν να παντρεύονται Βουδιστές και να αλλάζουν θρησκεία και άλλοι παντρεύονται με μουσουλμάνους για τον ίδιο λόγο.

Η αλλαγή θρησκεύματος αποτελεί σε άλλα κρατίδια ταμπού και σε άλλα επιτρέπεται υπό προϋποθέσεις. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό καθώς στην χώρα εθνοτικά ζητήματα ταυτίζονται συχνά με θρησκευτικά και αντιστρόφως, με αιματηρό παρελθόν τόσο σε εμφύλιες συγκρούσεις όσο και σε συγκρούσεις με γείτονες (Πακιστάν) ή σε υπό αμφισβήτηση μεθοριακές περιοχές. Αν αλλαξοπιστήσει μία ινδουίστρια για να παντρευτεί π.χ. μουσουλμάνο, το θέμα δεν εξετάζεται τόσο πολύ από την άποψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο από εκείνο των εθνικών συμφερόντων ή πάντως αυτό δείχνουν οι αποφάσεις των δικαστηρίων.

Έχουν ψηφιστεί σε κρατίδια νόμοι που δυσχεραίνουν σημαντικά την αλλαγή θρησκεύματος. Αν λοιπόν κάποιος ή κάποια θέλει να αλλάξει θρήσκευμα με το γάμο της ή να κάνει πολιτικό γάμο, ο νόμος ορίζει ότι πρέπει να ειδοποιηθεί η οικογένεια ένα μήνα πριν ακόμα και αν το κορίτσι ή το αγόρι έχει ενηλικιωθεί. Οι συγγενείς έχουν το δικαίωμα να προβάλουν ενστάσεις. Είναι σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις να αναμιγνύεται και η Αστυνομία, που καλείται να εξετάσει τα άτομα που ζητούν να αλλάξουν θρήσκευμα και να μάθουν τους λόγους.
.
Αν πάνω από δύο άτομα (π.χ. δύο αδελφές) αποφασίσουν να αλλάξουν θρήσκευμα στην Ούταρ Πραντές, θεωρείται “μαζική αλλαγή” και τίθεται αμέσως ζήτημα αδειοδότησης, οπότε η πολιτεία μπορεί να μην επιτρέψει την αλλαγή θρησκεύματος. Ο νόμος είναι πολύ αυστηρός και ως προς τον προσηλυτισμό. Αν και θεωρητικά επιτρέπεται κάποιος να υπερασπίζεται την θρησκεία του και τις αρχές του, αν πει π.χ. ότι όσοι δεν πιστεύουν στον Χριστό προκαλούν την δυσφορία ή την μήνιν του Θεού, τότε μπορεί να διωχθούν ποινικά «ως διαταράσσοντας την δημόσια τάξη και ηθική με βίαιο προσηλυτισμό».

Οι νόμοι αυτοί πρακτικώς βάζουν τροχοπέδη στο γάμο αλλόθρησκων νέων και χρησιμοποιούνται από παρακρατικές ομάδες και ομάδες αυτοδικίας σε μικρές ή και μεγάλες κοινότητες, οι οποίες διώκουν όσους παντρεύονται πιστούς άλλων θρησκευμάτων. Καλούν και την αστυνομία να παρέμβει με επιχείρημα ότι έχει λάβει χώρα “απόπειρα βίαιου προσηλυτισμού”. Αυτοί οι πολιτειακοί νόμοι εργαλειοποιούνται ουσιαστικά κυρίως εναντίον ανδρών που είναι πιστοί θρησκειών μειονοτήτων και το επιχείρημα είναι ότι αυτοί οι γάμοι «απειλούν τον κυρίαρχο πληθυσμό και τον πολιτισμό των Ινδών» και ότι ο γάμος είναι πρόφαση για προσηλυτισμό και για αλλαγή ακόμη και εθνικής ταυτότητας.