Πίσω από τη σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν…

Εντούτοις, η ένταση δεν αντέχει περαιτέρω κλιμάκωσης, μετά τις εκατέρωθεν απώλειες, μεταξύ των οποίων και τριών Ινδικών μαχητικών “Ραφάλ” σε αερομαχία με Πακιστανικά F-16, που μας ενδιαφέρει άμεσα. Η περίπτωση ανταλλαγής πυρηνικών πληγμάτων δεν συμφέρει τις δύο αντιμαχόμενες από 77ετίας χώρες. Η Ινδία θα πληγεί οικονομικώς και το Πακιστάν θα καταστραφεί.

Η ανάλυση του Θουκυδίδη (Μηλίων και Αθηναίων) για την έκβαση μιας συγκρούσεως μεταξύ ενός ισχυρού οικονομικώς (Ινδία με ΑΕΠ 3,3 τρις.$) και ενός αδυνάτου αντιπάλου (Πακιστάν με ΑΕΠ 250 δις.$) είναι ενδεικτική ότι δεν δικαιολογείται πόλεμος διαρκείας. Οι δε πληθυσμοί, 1,5 δις Ινδοί και 230 εκατ. Πακιστανοί, δεν επιτρέπουν επιλογή των πυρηνικών όπλων από τους δεύτερους, παρά μόνον εάν η Ινδία κόψει το νερό στο Πακιστάν.

Επίσης, ο Ινδός ηγέτης, Ρένια Μόντι του Ινδουιστικού κόμματος, που εκλέγεται “δημοκρατικώς” με μακρόσυρτες εκλογές, εμποδίζεται να λάβει αντιδημοφιλείς αποφάσεις, σε αντίθεση με τους Πακιστανούς στρατοκράτες.

Όμως, τον τελευταίο λόγο έχει η Αμερική. Ο Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, δεν επενέβη ακόμη στην παρούσα διένεξη, όπως ο Μπίλ Κλίντον το 1999, που σημαίνει ότι “παίζει” το Ινδικό “χαρτί” για να “μπλοφάρει” την Κίνα.

Η Βρεταννική πολιτική του διαίρει και βασίλευε, που δημιούργησε το Μουσουλμανικό Πακιστάν και την Ινδουιστική Ινδία το 1947, συνεχίζεται υπό άλλους όρους, αλλά έχει τα ίδια αποτελέσματα. Οι συνήθεις ύποπτοι στα «θολά νερά» πολλαπλασιάζονται.