Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Γκουαϊδό να ανατρέψουν τον Μητσοτάκη

Στην αναγνώριση του Γκουαϊδό ως νόμιμου προέδρου της Βενεζουέλας από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπό τον Δένδια υπάρχουν δύο στοιχεία. Ένα θετικό και ένα αρνητικό. Το θετικό είναι ότι είναι δείγμα τήρησης προεκλογικής δέσμευσης, είτε συμφωνούμε είτε όχι. Το αρνητικό είναι ότι η πολιτική Δένδια εντάσσει την Ελλάδα στην τροχιά των κρατών που στηρίζουν την ανατροπή μια εκλεγμένης κυβέρνησης.

Δεν τίθεται αμφιβολία ότι η αμφιλεγόμενη διακυβέρνηση του πρώην υπουργού του Τσάβες Νικολάς Μαδούρο, επέφερε έντονη κλιμάκωση των κοινωνικών αντιδράσεων. Με συρρικνωμένη την οικονομία κατά 50% τα τελευταία πέντε χρόνια και έναν αστρικό πληθωρισμό που ξεπερνάει το 1.000.000%, η κυβέρνηση Μαδούρο τα έχει κάνει μούσκεμα. Ωστόσο, είναι η νομίμως εκλεγμένη της χώρας. Όπως ήταν και άλλες κακές κυβερνήσεις της δεκαετίας του 1980, οι οποίες όμως απολάμβαναν της αμερικανικής στήριξης.

Η βολιβαριανή επανάσταση ανέλαβε την εξουσία στη Βενεζουέλα με εκλογές και διατηρείται σήμερα, παρά την εξασθένιση του αρχικού πνεύματος, μέσω εκλογικών διαδικασιών. Στην Ελλάδα υπάρχει μια σημαντική μερίδα στην ελληνική κοινωνία που επικροτεί τη συγκεκριμένη απόφαση του Δένδια. Ωστόσο, είναι ένα κοινό που δεν είναι σωστά ενημερωμένο. Μπορεί κανείς να δει πως τα αμερικανικά μεγάλα ΜΜΕ αλλοιώνουν την εικόνα σχετικά με τη νομιμοποίηση του Γκουαϊδό.

Αμέσως μετά την αυτοανακύρηξη του Juan Guaidó, η ΕΕ δίχως διαβουλεύσεις δεν έχασε χρόνο και τον αναγνώρισε ως επίσημο συνομιλητή, βαπτίζοντας τον Μαδούρο “δικτάτορα” . Ο μοναδικός πιστός στρατιωτικός στον Juan Guaidó, ο στρατηγός Φρανσίσκο Γιάνες, ήταν αυτός που καλούσε και άλλους στρατιωτικούς σε αποστασία. Αυτό λέγεται πραξικόπημα. Στην ΕΕ άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε μέρος σε αυτό.

“Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε τον Juan Guaidó ως τον νόμιμο μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας, σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας” είχαν δηλώσει οι Ευρωβουλευτές στηρίζοντας πλήρως την εθνοσυνέλευση που  την θεωρούν ως τον “μόνο σύννομο δημοκρατικό θεσμό στη Βενεζουέλα” αντιμετωπίζοντας τον Μαδούρο ως δικτάτορα.

Μα το κόμμα του Guaidó δεν συμμετείχε καν στις τελευταίες προεδρικές εκλογές! Έχουμε δηλαδή μια ενδιαφέρουσα περίπτωση μιας “δημοκρατικότατης” εθνοσυνέλευσης να συνυπάρχει με μια “στυγνή” δικατατορία. Το 81% του Βενεζουελάνων δεν γνώριζε καν ποιός ήταν ο Guaidó πριν τον ανασύρουν οι Αμερικανοί. Αλήθεια πως γίνεται; Στη ΝΔ γνωρίζουν ότι ο Guaidó προέρχεται από το πλέον εξτρεμιστικό και βίαιο κόμμα στη Βενεζουέλα; Δείτε τη σύντομη ανάλυση του διακεκριμένου δημοσιογράφου Max Blumenthal.

Την ίδια λογική ακολούθησε και ο Δένδιας  που «συμφώνως με την κοινή θέση της ΕΕ όπως διατυπώθηκε, εξ ονόματος των 28, στη δήλωση της Υψηλής Εκπροσώπου/Αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κας Mogherini, αποφάσισε να αναγνωρίσει τον Πρόεδρο της δημοκρατικά εκλεγμένης Εθνοσυνέλευσης, Juan Guaido, ως μεταβατικό Πρόεδρο της Βενεζουέλας».

Λέξη για τις φονικές κυρώσεις

To Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενώ αναγνωρίζει τον Guaidó απαιτεί “οι de facto Αρχές της Βενεζουέλας να σταματήσουν όλες τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να λογοδοτήσουν όσοι είναι υπεύθυνοι για αυτές και να διασφαλίσουν ότι όλες οι θεμελιώδεις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα χαίρουν πλήρους σεβασμού” . Μα δεν είναι όμως ο Guaidó που ελέγχει τις Αρχές, αλλά ο Μαδούρο. Δηλαδή, αναγνωρίζουν τον Guaidó αλλά ζητάνε από τον άνθρωπο που “καθαίρεσαν” στις Βρυξέλλες να μαζέψει τις δυνάμεις καταστολής;

“Η αλλαγή καθεστώτος είναι μια βρώμικη υπόθεση. Παράγει πάντοτε περισσότερη δυστυχία, περισσότερη οικονομική εξάρθρωση, περισσότερους θανάτους και περισσότερες αναταραχές από πριν” λέει εύστοχα ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ron Paul, Daniel McAdams. Ο τελευταίος μας θυμίζει τι συνέβη στην Ουκρανία μετά την επέμβαση των Δυτικών. Σήμερα οι Ουκρανοί βιώνουν τα “καλά“ εκείνης της ανατροπής του 2014 με το “έτζι θέλω” .

Και επειδή ο Μαδούρο είναι “δικτάτορας” , οι Ευρωπαίοι και η ΝΔ -που φαίνεται να υιοθετεί άκριτα τις πολιτικές άλλων δυτικών- δεν έχουν ανοίξει μύτη για τις κυρώσεις των ΗΠΑ στην οικονομία της χώρας που εξοντώνουν τον ίδιο τον λαό. Οι σχέσεις της ΕΕ με ανατροπείς στη Βενεζουέλα έχουν αποκτήσει μορφή σταθερής παράδοσης.

Θυμόμαστε το 2017 όταν οι Ευρωβουλευτές έδωσαν παράσημο στις πλέον αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες της Βενεζουέλας. Μεταξύ των βραβευμένων ξεχώρισαν ο Leopoldo López, -ο “Νέλσων Μαντέλα της Βενεζουέλας”- σύμφωνα με την El Pais, ο Αντόνιο Λεντέζμα, δήμαρχος του Καράκας που βρήκε άσυλο στην Ισπανία και ο νεαρός Lorent Saleh, πρόεδρος της ΜΚΟ Operation Liberty International (OLI).

Βραβεία αντιδημοκρατικού παρελθόντος

Θυμίζουμε ότι ο Leopoldo López στο πραξικόπημα του 2002 οργάνωσε τις διαδηλώσεις στους δρόμους, δημιουργώντας μια εικόνα χάους. Χωρίς καμία εξουσιοδότηση οδήγησε το πλήθος να συλλάβει δια της βίας τον υπουργό Εσωτερικών Ramon Rodriguez Chacin. Αν και προσπάθησε να πάρει αποστάσεις από το πραξικόπημα το βίντεο τον διαψεύδει. Σε έκθεση της πρεσβείας των ΗΠΑ, που διέρρευσε μέσω wikileaks, περιγράφεται ως «αλαζόνας», «εκδικητικός», «διψασμένος για εξουσία» και «οργανωτικός».

Το 2014, ο Λόπεζ χειραγώγησε την ετήσια μαθητική πορεία για την Εθνική Ημέρα Νεολαίας, μετατρέποντάς την σε βίαιη πολιτική εκδήλωση της αντιπολίτευσης. Τότε ο καθηγητής David Smilde, από το Πανεπιστήμιο Tulane Georgia, είχε σχολιάσει πως το να ανακατεύεσαι πολιτικά σε μια μαθητική πορεία, η οποία κατευθύνεται σε μια φιλοκυβερνητική περιοχή, είναι σίγουρο ότι θα ξεσπάσει βία. Ο Λόπεζ ποντάρισε σε αυτό, προκαλώντας μάλιστα μέσω tweeter τον Μαδούρο «δεν έχεις τα κότσια να με βάλεις φυλακή;».

Οι αρχές τότε τον συνέλαβαν ως υποκινητή βίας και τον Ιούλιο του 2017 η ποινή του μετατράπηκε σε περιορισμό κατ΄ οίκον. Παρόλα αυτά παρέβη τους όρους κράτησης, συνεχίζοντας μέσω κοινωνικών δικτύων να παρακινεί τον κόσμο να ανατρέψει βιαίως την κυβέρνηση. Ο Τραμπ έδειξε μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απελευθέρωσή του όταν συναντήθηκε με τη σύζυγό του Lilian Tintori.

Η δικτατορία και τα tweets

Ο άλλος βραβευμένος, ο δήμαρχος του Καράκας Αντόνιο Λεντέζμα, υπήρξε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων τη δεκαετία του 1980 με το κόμμα της Δημοκρατικής Δράσης. Ήταν το κόμμα που στη διάρκεια της διακυβέρνησής του στα τέλη της δεκαετίας του 1980, συντελέστηκε η μεγαλύτερη σφαγή διαδηλωτών στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, το περίφημο Caracazo του 1989. Τότε, η κυβέρνηση του Carlos Andres Perez είχε αναστείλει θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος και είχε χρησιμοποιήσει τον στρατό για να ελέγξει την κατάσταση. Το αποτέλεσμα ήταν τα θύματα της καταστολής να υπολογίζονται μέχρι και 2.000.

Το 1992 ο Λεντέζμα διορίστηκε από τον Perez κυβερνήτης της περιφέρειας του Καράκας, ενώ αργότερα ο ίδιος ο Perez αποπέμφθηκε λόγω διαφθοράς. Όλα αυτά τα χρόνια ο Λεντέζμα παρέμεινε πιστός υποστηρικτής αυτού του κόμματος και έφτασε μάλιστα στο σημείο να διεκδικήσει και την αρχηγία του δίχως επιτυχία. Το 2002 ο σημερινός δήμαρχος του Καράκας συμμετείχε στο πραξικόπημα ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες καθοδηγώντας εξαγριωμένα πλήθη στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Σήμερα, ο Λεντέζμα έχει μεταμορφωθεί στον καταπιεσμένο Λατινοαμερικάνο πολιτικό που στέλνει και εκκλήσεις βοήθειας. Ο περήφανος δήμαρχος, μάλιστα, δίνοντας συνέντευξη στη γαλλική Courrier International μετά την βράβευση, έκανε λόγο για στυγνή δικτατορία του Μαδούρο. Κάλεσε, μάλιστα, την ΕΕ να εντείνει τις κυρώσεις στην πατρίδα του.

Στο παρελθόν, τον νεαρό Lorent Saleh η κολομβιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να τον απελάσει για τις επαφές του με παραστρατιωτικές οργανώσεις της χώρας προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Οι πρακτικές του Saleh δεν προσιδιάζουν πολύ σε αντιπολιτευόμενο δημοκράτη. Ορισμένοι τον χαρακτηρίζουν τρομοκράτη. Περισσότερα για την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας και πως κατασκευάστηκαν τα σχετικά fake news μπορεί να δείτε σε παλιότερο άρθρο μου.

Έλληνας Γκουαϊδό;

Όλοι οι παραπάνω βραβεύτηκαν από το ευρωκοινοβούλιο το οποίο συντάσσεται απόλυτα με τον πρόεδρο Τραμπ αναπαράγοντας το αφήγημα του καθώς “ανησυχεί για τον λαό που δεν βρίσκει άδεια φάρμακα στα φαρμακεία“. Όπως είχε γράψει και ο διευθυντής του Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών (CERP) Mark Weisbrot, «Είναι παράδοξα ειρωνικό να βλέπουμε ανακοίνωση του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ να εκφράζει ανθρωπιστική ανησυχία για τη Βενεζουέλα όταν ο Πρόεδρος Τραμπ στερεί στο λαό της κυριολεκτικά βασικά φάρμακα, επιβάλλοντας παράνομο οικονομικό εμπάργκο στη χώρα».

Σήμερα λοιπόν, η ΕΕ και η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζουν την παράδοση, στηρίζοντας έναν μη εκλεγμένο ηγέτη θέλοντας να αποκατασταθεί η ειρήνη στη χώρα. Η κατασκευή αντίπαλου προσωποιημένου δέους σε ένα κράτος του οποίου τον ηγέτη δεν συμπαθούμε θα οδηγήσει σίγουρα σε βία. Στις ΗΠΑ υπάρχουν φωνές που ζητάνε διπλωματικές λύσεις, αλλά στην ΕΕ και στην ΝΔ φαίνεται πως προτιμούν την ηχώ των Τραμπ και Μπολσονάρου και τον αντίλαλο των νεοσυντηρητικών. Η ελληνική ατζέντα δεν πρέπει να υιοθετεί έτσι εύκολα τυχόν αντιδημοκρατικές πολιτικές της ΕΕ.

Οι πολιτικές του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πιθανό να προκαλέσουν έντονες αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να δώσει το δικαίωμα σε κανέναν επίδοξο Έλληνα Γκουαϊδό ή Έλληνα στρατηγό να καλέσει τον κόσμο να ανατρέψει τον Μητσοτάκη. Ο Μαδούρο εκλέχτηκε το 2017. ο Μητσοτάκης το 2019. Το πότε θα φύγουν από την εξουσία θα το κρίνει το εκλογικό σώμα και κανένα ξένο υπουργείο Εξωτερικών.