Πόλεμος ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία – Με τα ξερά να μη καούν και τα χλωρά

Η Δύση δείχνει να ξυπνά από τον λήθαργο της πολυπολιτισμικής ιδεοληψίας. Οι πρόσφατες, στυγερές, τρομοκρατικές επιθέσεις σόκαραν την Ευρώπη, μία Ευρώπη όχι άμοιρη ευθυνών. Ας μην ξεχνάμε τη λιβυκή και συριακή πολιτική κρατών, όπως η Γαλλία. Όσον αφορά τα αίτια της εδραίωσης του ισλαμικού ριζοσπαστισμού, αύτα πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών.

Συγκεκριμένα, στην ανεξέλεγκτη διασπορά τζιχαντιστικών ιδεολογιών και μάλιστα υπό την ανοχή του φιλελεύθερου γαλλικού, και όχι μόνο κατεστημένου. Από τη μία τα ενοχικά σύνδρομα του αποικιοκρατικού παρελθόντος και από την άλλη μία ακραία ιδεοληπτική προσέγγιση. Η Δύση επέλεξε στο όνομα της συστημικής κοσμικότητας, να αφαιρέσει από τα θεσμικά όργανα της πολιτείας οποιοδήποτε δικαίωμα-ευθύνη επί των θρησκευτικών υποθέσεων εντός της κοινωνίας.

Το παραπάνω μοιραία γέννησε θεσμικό αλλά και συνειδησιακό κενό. Αυτό το κενό επέτρεψε την ανάπτυξη ακραίων ισλαμικών δρώντων, τα κηρύγματα των οποίων στρέφονται ανοιχτά, ενάντια στο ίδιο το φιλελεύθερο κατεστημένο, που επί της αρχής κατέστησε εφικτή την δραστηριοποιησή τους. Ακόμη, θύματα αυτής της κατάστασης δεν είναι μόνο είναι οι νεκροί της τρομοκρατίας. Είναι αδιαμφισβήτητα και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι, που σε πλειοψηφικό βαθμό διέπονται από μετριοπαθείς αντιλήψεις. Πάνω απ όλα όμως, καθότι η δράση φέρνει αντίδραση, απειλείται η δημοκρατική τάξη πραγμάτων του δυτικού κόσμου. Χαρακτηριστική είναι η ραγδαία άνοδος ακροδεξιών και ξενοφοβικών πολιτικών δυνάμεων στη γηραιά ήπειρο.

Η στρατηγική αντιμετώπισης της κρίσης, μέσω του ελέγχου-κλεισίματος ριζοσπαστικών τζαμιών, απελάσεων φανατικών ιμάμηδων και ποινικοποίησης συγκεκριμένων ομάδων και ιδεολογιών, αν και καθυστερημένη, κρίνετε ως ορθή. Εκ πρώτης όψεως ορθή φάνηκε και η ανάρτηση των επίμαχων σκίτσων του “τσαρλί χερμπό”, στο όνομα της υπεράσπισης της ελεύθερης έκφρασης.

Φασιστικής απόχρωσης ιδεολογία

Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο αλλά. Η δημόσια προβολή σκίτσων προσβλητικών προς τον Μωάμεθ, σε μία δυτική χώρα, εκλαμβάνεται ως ισλαμοφοβική από μια μεγάλη μερίδα των απανταχού μουσουλμάνων, μετριοπαθών και μη. Επ’ αυτού, ας έχουμε υπ’ όψη το παρακάτω. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος σε αυτή τη μάχη δεν είναι άλλος από το μετριοπαθές-κοσμικό Ισλάμ, σε επίπεδο ατομικό, κρατικό και ιδεολογικό. Πολύ επιγραμματικά, η βασική διαχωριστική γραμμή, μεταξύ των μουσουλμάνων, έγκειται στον τρόπο αντίληψης της ισλαμικής πίστης. Για τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους το Ισλάμ γίνεται αντιληπτό αυστηρά σαν θρησκεία, στο πλαίσιο ενός κράτους με κοσμικούς νόμους και δομές.

Για το κοινωνό του πολιτικού Ισλάμ, που αποτελεί και την ιδεολογική αφετηρία του τζιχαντισμού, το Ισλάμ αποτελεί κανονιστικό πλαίσιο, που αυτομάτως καθιστά ασύμβατη την ύπαρξη οποιασδήποτε θεσμικής ιδιότητας η ταυτότητας η οποία δεν πηγάζει από το Κοράνι και τον ισλαμικό νόμο (Σαρία). Σημειωτέο, είναι λανθασμένο να ταυτίζεται το μετριοπαθές Ισλάμ με έλλειψη θρησκευτικότητας η ακόμα και κοινωνικού συντηρητισμού, με θρησκευτικό παρονομαστή.

Η ουσιαστική διαφορά, έγκειται στην φασιστικής απόχρωσης αντίληψη των φανατικών ισλαμιστών, περί επιβολής μίας στρεβλής ερμηνείας του ισλαμικού νόμου. Ενώ στο ριζοσπαστικό στάδιο, ακολουθεί το κάλεσμα-καθήκον για την πραγματοποίηση “ανατρεπτικών” δράσεων. Αξίζει να σημειωθεί πως, η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων της ισλαμικής τρομοκρατίας, ήδη από της δεκαετία του 1980, είναι μουσουλμάνοι. Μουσουλμάνοι οι οποίοι κρίνονται από την Αλ Κάιντα και τους όμοιους της ως “μη πραγματικοί μουσουλμάνοι” έως και “άπιστοι”, όντας πλανεμένοι από την δυτικόφερτη “άγνοια” και “αμαρτία”.

Ενδεικτικός είναι ό όρος τακφίρ, ο οποίος χρησιμοποιείται στον ισλαμικό κόσμο για να περιγράψει τους φονταμενταλιστές. Σε γενικές γραμμές, αναφέρεται στον μουσουλμάνο που χαρακτηρίζει άλλον μουσουλμάνο άπιστο, τακφιριστές ονομάζονται οι κοινωνοί τέτοιων πρακτικών και αντιλήψεων.

Ισλαμική τρομοκρατία και αμήχανα κράτη

Επιστρέφοντας στα τεκταινόμενα, η προσβολή του προφήτη Μωάμεθ θίγει το σύνολο των απανταχού μουσουλμάνων, που σημειωτέων είναι αρκούντως πιο θεοσεβούμενοι από τους δυτικούς. Ακόμη, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του κάθε φανατικού και αναθεωρητή, που αποσκοπεί στην πόλωση μεταξύ του χριστιανικού και του μουσουλμανικού κόσμου. Καθότι, δίνει βάση στην επιχειρηματολογία περί ισλαμοφοβικής Δύσης. Με αυτόν τον τρόπο, μοιραία ενισχύονται τα ακραία ρεύματα στις μουσουλμανικές κοινωνίες, αλλά και στις κοινότητες των μουσουλμάνων της Ευρώπης, με τους ακραίους να παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι “υπερασπιστές του Ισλάμ”.

Επιπλέον, φέρνει σε αμήχανη θέση πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες εντός του μουσουλμανικού κόσμου, οι οποίοι διαχρονικά αντιπαλεύουν το πολιτικό Ισλάμ. Αναφέρομαι σε κράτη όπως η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αλλά και η Σαουδική Αραβία. Η τελευταία, βέβαια, αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση διότι ενώ σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο αντιστρατεύεται κάθε έκφανση του πολιτικού ισλαμισμού, στα ιεροδιδασκαλεία της κηρύσσονται ερμηνείες του ισλαμικού νόμου οι οποίες εμφυσούν τους μουσουλμάνους υπερσυντηρητικές αρχές, οι οποίες λίγο απέχουν από αυτές των φανατικών.

Ακύρωση σύγκρουσης των πολιτισμών

Εν κατακλείδι, ο κύριος στόχος στον πόλεμο κατά του εξτρεμισμού οφείλει να είναι κατ’ αρχάς, η ακύρωση της σύγκρουσης των πολιτισμών. Αντ’ αυτής, δύναται να προταχθεί η συνύπαρξη και συνεργασία μεταξύ των υγιών δυνάμεων κάθε κόσμου, με σεβασμό και αλληλοκατανόηση. Στο τέλος της μέρας, ας έχουμε υπ’ όψιν, πως ο μέσος μουσουλμάνος στη Ευρώπη αλλά και στο μεγαλύτερο τμήμα της Μέσης Ανατολή δεν απέχει και πολύ απο εμάς. Είναι κι αυτός ένας άνθρωπος με παρόμοια ρουτίνα, καθημερινές δυσκολίες καθώς και όνειρα για το μέλλον.

Κλείνοντας, θα παραθέσω μία τοποθέτηση η οποία, κατά τη ταπεινή μου άποψη, αποτελεί την χρυσή τομή μεταξύ του σεβασμού στην πίστη και της ανοχής-ειρηνικής συνύπαρξης των θρησκειών. Η τοποθέτηση ανήκει στον “μεγάλο ιμάμη” του ισλαμικού πανεπιστημίου “αλ-Αζρχαρ” στην Αίγυπτο, Αχμέτ ελ-Ταγίμπ.

Πέραν της, αναμενόμενης, εμφατικής καταδίκης της προσβολής του προφήτη Μωάμεθ, ο “μεγάλος ιμάμης” καλεί τους μουσουλμάνους της Ευρώπης «να επιδιώξουν την υγιή ενσωμάτωση τους στις (ευρωπαϊκες) κοινωνίες καθώς αυτή η ενσωμάτωση, θα τους διασφαλίσει από τη μία την πολιτισμική και θρησκευτική τους ταυτότητα, προστατεύοντας τους, ταυτόχρονα, από την προβοκατόρικη δράση του ακροδεξιού ρατσισμού, καθώς και του ριζοσπαστικού πολιτικού Ισλάμ».