Πως αμερικανικά και γαλλικά Μίντια ειρωνεύονται τον Μακρόν

Οι Αμερικανοί έχουν πάρει θέση μάχης και με τα μέσα ενημέρωσής τους όσον αφορά στην οπλική και οικονομική αντιπαράθεση με τη Γαλλία, θεωρώντας ότι ο Μακρόν “βγάζει γλώσσα” χωρίς να εκπροσωπεί εν τέλει κάποια σπουδαία δύναμη, παρότι πάντως πολλοί ανά τον πλανήτη αμφισβητούν και κατά πόσο είναι πλέον υπερδύναμη οι ΗΠΑ, ή κατά πόσο είναι όσο… υπερδύναμη θα ήθελαν!

Οι New York Times βλέπουν πίσω από την οργίλη αντίδραση των Γάλλων για «μυστικά πισώπλατα χτυπήματα» το γεγονός ότι η συμφωνία Αυστραλών με Βρετανία και ΗΠΑ ουσιαστικά έβαλε το μαχαίρι στο κόκαλο ή πάντως έξυσε πληγές. Επικαλούνται μάλιστα την γαλλική εφημερίδα L’Opinion η οποία φιλοξενεί άρθρο με τίτλο “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πες μου, είμαι ακόμη μεγάλη δύναμη;”.

Ο Γάλλος αρθρογράφος Jean-Dominique Merchet γράφει ότι «όπως η βασίλισσα με τη Χιονάτη, έτσι και στη Γαλλία αρέσκεται να κοιτάζεται στον καθρέφτη της εξωτερικής της πολιτικής, όχι για να επαληθεύσει αν εξακολουθεί να είναι η πιο όμορφη, αλλά για να ξέρει αν παραμένει μεγάλη δύναμη. Ωστόσο, η απάντηση πλέον την κάνει να σκάει από το κακό της. Η υπόθεση με τα αυστραλιανά υποβρύχια θεωρείται άλλη μια ταπείνωση μετά το αδιέξοδο στο Μάλι ή το γεγονός ότι δεν ελήφθη υπ’ όψη επαρκώς η γαλλική θέση σε ό,τι αφορά στην Λιβύη και στη Συρία».

Ευσεβείς πόθοι

«Στους ευρωπαίους γείτονές μας», συνεχίζει ο Μερσέ, «η οργή μας έχει προκαλέσει –στην καλύτερη των περιπτώσεων–, μια μορφή διασκεδαστικής αδιαφορίας. Και αυτό ενοχλεί. Η κατάσταση θυμίζει την κρίση του Σουέζ το 1956. Το Λονδίνο και το Παρίσι βίωσαν τότε την ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία της απώλειας ισχύος μπροστά στο αμερικανοσοβιετικό δίδυμο. Τα στρατεύματα γύρισαν στην πατρίδα και το μεν Λονδίνο έκτοτε δεσμεύτηκε να παραμείνει πιστό στην Ουάσιγκτον, το δε Παρίσι αναζήτησε την ανεξαρτησία του στα πυρηνικά όπλα».

»Σήμερα οι Αμερικανοί μας κάνουνε πέρα στην Αυστραλία και οι Ρώσοι, μέσω της εταιρείας Wagner, ανακτούν ξανά τη θέση τους στο Μάλι, ενώ η Γαλλία μειώνει κατά το ήμισυ τη στρατιωτική της παρουσία εκεί. Ποιος είναι ο ρόλος μας στις διεθνείς εξελίξεις και στο παγκόσμιο στερέωμα; Οι προεδρικές εκλογές θα μπορούσαν να είναι ίσως μια ευκαιρία για να συζητήσουμε στα σοβαρά το κοντράστ ανάμεσα στις υπερβολικές φιλοδοξίες μας και τις περιορισμένες δυνατότητές μας–.

»Η ισχύς της Γαλλίας πρέπει κυρίως να σταθμιστεί με την ικανότητά της να φέρνει με τα νερά της τους άλλους και, πρώτα απ΄όλα, την Ευρώπη. Να οικοδομήσει συνασπισμούς που βρίσκουν τον κοινό παρονομαστή μεταξύ όλων χωρίς να βάζει τον εαυτό της μπροστά και να αποφεύγει τις εκρήξεις. Με μια πιο συγκρατημένη πολιτική, η Γαλλία θα μπορούσε να ξανακοιταχτεί στον καθρέφτη χωρίς πικρία», καταλήγει.

Περασμένα μεγαλεία

Η Ευρώπη έχει εν γένει, για τους Αμερικανούς, μια αντιαποικιακή πολιτική κατά των μεγάλων δυνάμεων, αλλά όπως γράφουν οι New Tork Times, ειδικά η Γαλλία έχει αγκιστρωθεί στο παρελθόν της με μεγαλομανία, καθώς έχει και σήμερα συμφέροντα στην Καραϊβική και στον Ινδικό και Ειρηνικό. «Από τη μία μιλάει για Διαφωτισμό και μάχη κατά του σκοταδισμού και προτείνει έναν κοσμικό διεθνισμό, αλλά μπαίνει στο ριγκ με αντιπάλους που δεν είναι στα κυβικά τους», γράφει ο Norimitsu Onishi, ανταποκριτής των New York Times στο Παρίσι. «Και μόνο που αναρωτώνται αν είναι μεγάλη δύναμη, αρκεί ως αμφισβήτηση. Η δόξα του παρελθόντος επισκιάζει και σήμερα την κοινή γνώμη και η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται».

Οι Αμερικανοί με μυστικές συνομιλίες με τη Βρετανία και την Αυστραλία πέταξαν στα “σκουπίδια” το όνειρο της Γαλλίας να γίνει μεγάλη δύναμη στον Ειρηνικό τις επόμενες δεκαετίες. Ο Μακρόν το έμαθε μόλις λίγες ώρες προτού η συμφωνία δημοσιοποιηθεί από τις κυβερνήσεις των τριών. Ξαφνικά η Γαλλία μίκρυνε! Στο τηλεφώνημα μεταξύ Μακρόν και Μπάιντεν φάνηκε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος παραδέχτηκε εν μέρει το unfair των κινήσεών του και δεσμεύθηκε στο μέλλον να κινείται με διαφάνεια και όχι με μυστικές συνομιλίες.

Όμως η Γαλλία θέλει να πιστεύει ότι πρωταγωνιστεί στο διεθνές προσκήνιο και αυτό δεν αλλάζει με το τηλεφώνημα, γράφουν οι New York Times. H Γαλλία έχει οικονομικά συμφέροντα στις πρώην αποικίες της, τα οποία αναφέρει ως “ανειλημμένες ευθύνες”. Αντιμετωπίζει τις αναδυόμενες νέες δυνάμεις «όπως ένας αριστοκράτης που τον αναγκάζουν να κάτσει στο τραπέζι δίπλα σε νεόπλουτο. Της είναι αφόρητο».

Η ευρωπαϊκή “φωνή” στην περιοχή

Όταν η Γαλλία έκανε το 2016 την συμφωνία 55 δισ. δολαρίων με την Αυστραλία για δώδεκα υποβρύχια, ένα συμβόλαιο ισχύος μισού αιώνα, υποτίθεται ότι έθετε τα θεμέλια της ευρωπαϊκής στρατηγικής έναντι της διαρκώς ανερχόμενης Κίνας στην περιοχή του Ειρηνικού. Ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με στρατιωτική παρουσία εκεί και ήταν τρόπον τινά η φωνή της Ευρώπης για μια πιο ήπια αντικινεζική στρατηγική σε σύγκριση με τον ανοιχτό πόλεμο των ΗΠΑ. Όμως τώρα αυτό το όνειρο των Γάλλων είναι παρελθόν.

Όταν ο Γάλλος πρέσβης στην Ουάσιγκτον ρωτήθηκε κατά πόσον πλέον μπορεί η Γαλλία να θεωρείται “μεγάλη δύναμη”, απάντησε: «Είμαστε μια εξισορροπητική δύναμη και μια σημαντική δύναμη. Έχουμε τα μέσα και τις δυνάμεις». Όμως οι περισσότεροι είδαν την ήττα της Γαλλίας ως αποτέλεσμα της φιλοδοξίας της να αρπάξει κάτι που ήταν πολύ ψηλά για το μπόι της.

Αυτή την περίοδο η Γαλλία έχει ακόμα και στην Αφρική απέναντί της την Κίνα, τη Ρωσία και την Τουρκία που αυξάνουν σημαντικά την επιρροή τους στις πρώην γαλλικές αποικίες. Ο Γάλλος πρόεδρος συχνά λέει ότι η μεγαλύτερη δύναμη της Γαλλίας είναι η ισχυρή Ευρώπη, όμως στην πράξη σε πολλές περιπτώσεις έχει βρεθεί να παλεύει ολομόναχος. Το 2020 μετά την μεγάλη έκρηξη στο Λίβανο, μια πρώην γαλλική αποικία, ο Μακρόν έτρεξε στην Βηρυτό και βιάστηκε να αναγγείλει ότι μέσα σε 15 μέρες θα είχε σχηματιστεί νέα κυβέρνηση. Όταν αυτό τελικά δεν έγινε, ο Γάλλος πρόεδρος άρχισε τις οργισμένες δηλώσεις περί “προδοσίας” της κυβέρνησης του Λιβάνου και ότι ένιωθε “ντροπή” για λογαριασμό τους.

Πολιτικό πρόβλημα για τον Μακρόν

Εντούτοις η Γαλλία εξακολουθεί να είναι παρούσα με 6.000 στρατιώτες στον Ειρηνικό, 30 πολεμικά αεροσκάφη και επτά πολεμικά πλοία. Είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με στρατεύματα στην περιοχή και η μόνη που με τα Rafale της έκανε εκεί ασκήσεις και επίδειξη δυνάμεως. Επίσης έχει θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Απλά αυτά “πέφτουν λίγα” στον Μακρόν που θέλει να σταματήσουν τα μέσα ενημέρωσης να αναμασούν πως η Γαλλία έχει παρακμάσει και δεν είναι πλέον αυτή που κάποτε ήταν.

Οι δε Ευρωπαίοι συνολικά, κρατούν μάλλον απόσταση ασφαλείας παρά συμμερίζονται ότι ο γαλλικός στρατός στον Ειρηνικό είναι ευρωπαϊκός. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μακρόν βασικά είναι ότι η παρακμή και η νοσταλγία αποτελούν προεκλογικά σλόγκαν για τους δεξιότερους από εκείνον και την ακροδεξιά.

«Η κραταιά Γαλλία κατάντησε ασήμαντη και αξιοκαταφρόνητη», λένε σχεδόν κάθε μέρα τα μέσα που πρόσκεινται στην “σκληρή δεξιά” και στην ακροδεξιά, φέρνοντας σε αμηχανία τον Μακρόν, παρότι μπορεί προσωπικά να εξακολουθεί κι αυτός να πιστεύει ότι η Γαλλία είναι μια υπερδύναμη και ότι δεν πρέπει να την αμφισβητεί κανείς.