Πως αντανακλάται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Γερμανίας στην ελληνική σκηνή

Αδιαμφισβήτητα μετά την ανάληψη της αμερικανικής Προεδρίας από τον Τραμπ, αλλά κυρίως λόγω των στρατηγικών επιλογών του Βερολίνου, υπάρχει μια εν δυνάμει αντιπαλότητα μεταξύ των δύο. Οι κρίσεις στη σχέση ΗΠΑ-Γερμανίας άλλοτε είναι εμφανείς, άλλοτε παίρνουν τη μορφή ενός ακήρυκτου πολέμου, άλλοτε διεξάγονται με τη μορφή “πολέμου δια αντιπροσώπων”.

Είναι γεγονός ότι η γερμανική ελίτ αμέσως μετά πτώση του τείχους του Βερολίνου, που σηματοδότησε το τέλος της ΕΣΣΔ, έχει κάνει τις στρατηγικές επιλογές της. Προφανώς, έλαβε υπόψη της τις γεωπολιτικές, τις οικονομικές (και εμπορικές) συνθήκες, τους πραγματικούς εταίρους, αλλά και αντιπάλους. Ενδεικτικά τα τελευταία χρόνια η Γερμανία:

• Λειτούργησε ως ο αχθοφόρος της δυτικής υψηλής τεχνολογίας στην Κίνα, με συνέπεια να επιταχυνθεί ποσοτικά και ποιοτικά η παραγωγή κινεζικών αγαθών (υπηρεσιών & προϊόντων) με υψηλή προστιθέμενη αξία, εκτοπίζοντας από την αγορά αντίστοιχα αμερικανικά, αλλά και ευρωπαϊκά.
• Είναι η γεωοικονομική δύναμη, η οποία χρησιμοποιεί σαν δικό της όχημα την ΕΕ για να προωθήσει αποκλειστικά και μόνον τα συμφέροντά της.
• Αγνόησε προκλητικά τις απειλές των ΗΠΑ περί ενδεχόμενων κυρώσεων και προχώρησε στην υλοποίηση του αγωγού μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου Nord Stream 2, παραβαίνοντας και τους κοινοτικούς κανόνες, που η ίδια είχε προωθήσει προς ψήφιση.
• Τροφοδότησε και υπογείως ενίσχυσε τα αντιαμερικανικά αισθήματα της γερμανικής κοινής γνώμης. Σύμφωνα με την έρευνα που διενήργησαν η οργάνωση Atlantik-Bruecke (Ατλαντική Γέφυρα) και η εταιρία Civey, σχεδόν το 85% των Γερμανών έχουν αρνητική ή πολύ αρνητική άποψη για τις σχέσεις ΗΠΑ-Γερμανίας, σε σχέση με μόνο 1,9% που ανησυχούν για τη Ρωσία και 2,2% που φοβούνται την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας.
• Το κυριότερο, όμως, είναι ότι διαμορφώνει πολυεπίπεδες τακτικές συμμαχίες με Ρωσία και Κίνα, αλλά και περιφερειακούς παίκτες, όπως η Τουρκία, όπου ελέω Ερντογάν ο αντιαμερικανισμός κτυπάει κόκκινο.

Έτσι ενώ οι ΗΠΑ είχαν δώσει στην Γερμανία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου το δακτυλίδι του “διαχειριστή” της Ευρώπης, βρέθηκαν μπροστά στην γερμανική ελίτ που προβάλλει σαν ο “ιδιοκτήτης” της Ευρώπης. Βεβαίως στη διεθνή πολιτική μετράει η ισχύς, η οποία προσδιορίζεται και από την κατεύθυνση του πολιτικού προσωπικού κάθε χώρας.

Η γερμανική ελίτ επιλέγει ΝΔ

Γιατί το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας να αποτελέσει την εξαίρεση; Τυχαία είχε άραγε εγκατασταθεί στην Ελλάδα ο περίφημος Φούχτελ; Τυχαία επαναδραστηριοποιήθηκε το γνωστό γερμανικό ίδρυμα Konrad Adenauer στη χώρα μας το 2012 και ανέλαβε την υποστήριξη της Ελληνογερμανικής Ένωσης σε ζητήματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης; «Απ’ ευθείας μεταφορά τεχνογνωσίας και συνεργασία των δύο χωρών σε θέματα πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά», είναι ο εύσχημος τίτλος των δραστηριοτήτων του.

Τα αποτελέσματα αυτών των παρεμβάσεων είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού μετά τις πρόσφατες εκλογές για Δήμους και Περιφέρειες, όπου η επικράτηση των υποψηφίων της ΝΔ ήταν καταλυτική. Η γερμανική ελίτ δεν ξεχνά τους διαχρονικά συμμάχους της στην Ελλάδα. Αυτοί εμφιλοχωρούν κυρίως στο κόμμα της σημερινής ΝΔ, ενώ ο εισοδισμός τους και σε άλλα κόμματα είναι αξιοσημείωτος, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου.

Καθόλου τυχαία δεν είναι η σχέση Μητσοτάκη-Βέμπερ. Καθόλου τυχαία δεν είναι και η σχέση οικογένειας Μητσοτάκη με την ναυαρχίδα της γερμανικής ελίτ, τη Siemens και τα πρώην στελέχη της. Υπάρχουν σωρεία αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων για το θέμα. Η γερμανική ελίτ επιλέγει τη σημερινή ΝΔ. Όχι μόνον γιατί έχει ισχυρά ερείσματα σ’ αυτό το κόμμα. Όχι μόνον γιατί ταυτίζονται τα συμφέροντα της με πλείστα των συμφερόντων της αντίστοιχης ελληνικής ελίτ, την οποία ελέγχουν και καθοδηγούν αναλόγως.

Εκτιμούν ότι μέσω της κυβέρνησης Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ (παρά τον βερμπαλιστικό αριστερό λόγο του) έχει μεταβληθεί σε “αγαπημένο παιδί” των Αμερικανών. Αυτοί θεωρούν ότι με μεγάλη άνεση μετέτρεψε την Ελλάδα σε μια απέραντη βάση αμερικανικών στρατιωτικών διευκολύνσεων και συμφερόντων (Ανδραβίδα, Άραξος , Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Σύρος, Σούδα, Κάλυμνος).

Δεν συγχωρούν τον Τσίπρα

Οι Γερμανοί δεν συγχωρούν τον Τσίπρα για την εμβάθυνση των σχέσεων των κρατών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου μέσω των δύο τριμερών συνεργασιών. Η πρώτη είναι Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος και η δεύτερη Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ. Σ’ αυτή συμμετείχε στην τελευταία σύνοδο και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Πομπέο. Δεν συγχωρούν στον Τσίπρα την απόφαση για τον αγωγό EastMed, που στην ουσία θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά με τα συμφέροντα του εν δυνάμει “συμμάχου” τους, της Ρωσίας. Κι αυτό, επειδή απομειώνει την αξία του ρώσικου φυσικού αερίου για την Ευρώπη, ενώ παράλληλα απομειώνει και την αξία της Τουρκίας, η οποία υπήρξε διαχρονικά πιστός σύμμαχος της Γερμανίας. Τέλος, δεν συγχωρούν στον Τσίπρα τη σύσταση της MED7, δηλαδή της Συνόδου των χωρών του Νότου της ΕΕ.

Στο Βερολίνο βλέπουν ότι αναδεικνύεται ένας νέος γεωοικονομικός χώρος, που μεσομακροπρόθεσμα δυνατόν να λειτουργήσει ανταγωνιστικά με τα συμφέροντα της Γερμανίας, αλλά και του πλούσιου ευρωπαϊκού Βορρά. Βλέπουν την άμεση πλέον εμπλοκή των ΗΠΑ στα τεκταινόμενα στην Μεσόγειο και επιχειρούν να μπλοκάρουν δια αντιπροσώπων την επιτυχία του εγχειρήματος.

Τυχαίο είναι το γεγονός ότι η ΝΔ του Μητσοτάκη δεν αφιέρωσε ούτε μια γραμμή από το πρόγραμμά της για τους MED7; Θυμηθείτε και τις γερμανικές αντιδράσεις στο σχέδιο για τη Μεσογειακή Ένωση (μία συμμαχία των μεσογειακών χωρών της Ευρώπης με εκείνες της Αφρικής και της Εγγύς Ανατολής). Στο τέλος την απομείωσαν πολιτικά.

Η Ουάσινγκτον θέλει Τσίπρα

Από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ δεν εμπιστεύονται τη σημερινή ΝΔ και τον Μητσοτάκη. Με εξαίρεση την οικογένεια Μπους, η οποία πλέον δεν παίζει ουσιαστικό ρόλο, δεν αποδέχονται την συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια στην Ουάσινγκτον και κύκλοι του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι. Δεν ξεχνούν, παρά τις δηλώσεις μετάνοιας, αντισημιτικές δηλώσεις προβεβλημένων στελεχών της ΝΔ. Τυχαίο ότι ενεπλάκησαν ονόματα πολιτικών της ΝΔ στο σκάνδαλο Novartis;

Η γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον είδε στο πρόσωπο Τσίπρα (παρά τη φήμη που τον συνόδευε ως αριστερού κλπ) έναν αξιόπιστο συνομιλητή, που στην πορεία τους απέδειξε ότι σέβεται τις win-win συμφωνίες. Τυχαία η υπογραφή και με την ExxonMobil της πρόσφατης συμφωνίας για έρευνες υδρογονανθράκων στα Νότια της Κρήτης; Τυχαία η διαρκής και προσεκτική ανανέωση μέρους του εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων από αμερικάνικα οπλικά συστήματα;

Τυχαία η πρόσφατη νομοθετική πρωτοβουλία για τη στρατηγική συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ; Τυχαία η παρακάτω δήλωση του Αμερικανού γερουσιαστή Μενέντεζ: «Τα συμφέροντά μας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ σημαντικά για να τα αγνοήσουμε. Και όπως όλοι γνωρίζετε, η σχέση μας με την Άγκυρα κάθε άλλο παρά είναι τέλεια. Ένας τέλειος σύμμαχος δεν θα εξερευνούσε παράνομα ενεργειακούς πόρους εντός της ΑΟΖ της Κύπρου, σε μια κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου». Τυχαία η καταγγελία του για τις καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας από τουρκικά μαχητικά;

Σε τούτες τις εκλογές δεν αναμετρώνται μόνον οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα με τα όποια προγράμματα τους (όσες διαθέτουν). Διακυβεύονται και ευρύτερα ζωτικά συμφέροντα τόσο των ΗΠΑ, όσο και της Γερμανίας. Οι Γερμανοί ανοιχτά τάσσονται υπέρ της ΝΔ. Οι ΗΠΑ υποδηλώνουν (κρατώντας ευμενή ουδετερότητα) την προτίμησή τους όχι τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο κυρίως στον Τσίπρα, τον οποίο και φαίνεται να εμπιστεύονται.