Πώς η 11η Σεπτεμβρίου σηματοδότησε την αρχή της παρακμής των ΗΠΑ

Στα είκοσι χρόνια που μεσολάβησαν από το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, την 11η Σεπτεμβρίου 2001 με εγκέφαλο τον στρατολογηθέντα από τη CIA για τον πόλεμο των Μουτζαχεντίν κατά της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, Σαουδάραβα Οσάμα Μπιν Λάντεν, συμπυκνώθηκαν και ωρίμασαν όλες εκείνες οι συνθήκες για να εισέλθει ο κυρίαρχος ως τότε δυτικός κόσμος στο βαθύ μονοπάτι της παρακμής και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ εν σχέσει με την παγκόσμια, ως τότε ηγεμονία τους.

Μόλις μια δεκαετία πριν, από το χτύπημα αυτό μετά την κατάρρευση κατάρρευσης της ΕΣΣΔ το 1989, βιώσαμε τους ουρανομήκεις διθυράμβους περί του «τέλους της Ιστορίας του Ανθρώπου» και του «θανάτου των ιδεολογιών» με προεξάρχοντα τον Φράνσις Φουκουγιάμα, αλλά και την αλαζονική πεποίθηση των νεοφιλελεύθερων ελίτ, ότι η νίκη του καπιταλισμού θα επέφερε την ειρήνη και την δημοκρατική πρόοδο κατά τα δυτικά πρότυπα σε όλες τις υπόλοιπες κοινωνίες του πλανήτη.

Και όλα αυτά διανθισμένα με τη χρυσόσκονη της ημιμάθειας περί του ότι δήθεν ο καπιταλισμός αποτελεί το ανώτερο και το τελικό στάδιο του ανθρωπίνου γένους, που υποτίθεται ότι αυτές οι ελίτ είχαν πραγματώσει. Οι δοξασίες αυτές συνετρίβησαν με πάταγο πολύ γρήγορα από την ίδια την πραγματικότητα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που διέλυσε το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς κανόνες, κυρίως με τις παράνομες πολεμικές επιδρομές των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων της (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη κλπ) για την ικανοποίηση των συμφερόντων των κυρίαρχων πολυεθνικών γιγάντων και μακροπρόθεσμο στόχο την εγκαθίδρυση της πλανητικής μονοκρατορίας τους.

Το εγχείρημα pax americana και οι νέοι πόλοι

Η επιχειρηθείσα pax americana είχε πολύ σύντομη χρονική διάρκεια για δύο βασικούς λόγους. Από τη μια μεριά, ο καπιταλισμός “ζόμπι”, παρά τους θεωρητικούς βερμπαλισμούς γιγάντωσε την ανισότητα των κοινωνιών και την εξαθλίωση του τρίτου και τετάρτου κόσμου στον πλανήτη με συνέπεια να θαμπώσει πολύ γρήγορα το δυτικό αφήγημα. Παράλληλα, η πλήρης διάλυση του ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων σε παγκόσμιο επίπεδο και η κατάργηση των εθνικών συνόρων και ελέγχων προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μετέτρεψαν αρχικά την Κίνα σε παγκόσμιο πλανητικό εργοστάσιο και σήμερα σε υποψήφια ηγεμονική, οικονομική, στρατιωτική και πολιτική δύναμη.

Από την άλλη πλευρά, η αντιτρομοκρατική σταυροφορία των ΗΠΑ και των δυτικών κοινωνιών στην Ασία και τη Μέση Ανατολή, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία, όχι μόνο στρατιωτική και γεωπολιτική, αλλά και οικονομική, αφού ξοδεύτηκαν την εικοσαετία αυτή, πάνω από 6 τρισ. δολάρια για τους πολέμους αυτούς, με απαύγασμα την ταπεινωτική υποχώρηση των ΗΠΑ και των υπολοίπων δυτικών χωρών από το Αφγανιστάν στην 20η επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου μετά την πλήρη επικράτηση των Ταλιμπάν στην Καμπούλ.

Οι εξελίξεις αυτές αποτέλεσαν, πέραν των άλλων, και το λίπασμα της ανόδου του ριζοσπαστικού Ισλάμ ως διεθνούς πολικο-κοινωνικού κινήματος, δυναμικού πλέον παράγοντα στις παγκόσμιες γεωπολιτικές εξελίξεις. Η κρίση της αμερικανικής ηγεμονίας οδηγεί το διεθνές σύστημα σε φάση γενικής αστάθειας, αφού έχουμε την άνοδο ανταγωνιστικών παγκόσμιων πόλων (Κίνα, Ρωσία, Ινδία).

Ο ισχυρότερος από αυτούς, η Κίνα, δεν φαίνεται ικανή ακόμα να αναδειχθεί σε νέο ηγετικό πλανητικό κέντρο με συνέπεια την πλήρη ρευστότητα και την άσκηση αυτόνομης πολιτικής, όχι μόνο από τους ισχυρούς πόλους, αλλά και από ενδιάμεσες περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν, Τουρκία, Ταλιμπάν κλπ). Μάλιστα για το θέμα αυτό είναι άκρως ενδιαφέρουσα η άποψη του Ι. Βάλερσταϊν, ο οποίος, εκτιμώντας ότι η ανερχόμενη Κίνα δεν έχει τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σε νέο ηγεμονικό κέντρο, θεωρούσε βέβαιη την κατάρρευση του καπιταλιστικού κοσμοσυστήματος, με μοιρασμένες πιθανότητες η σημερινή κρίση να καταλήξει είτε σε ένα άλλο, δικαιότερο κοσμοσύστημα, είτε σε μια μετα-καπιταλιστική πλανητική δυστοπία.

Κύκλοι ηγεμονίας και κοσμοσυστήματα

Για το μείζον ζήτημα της ηγεμονίας οι μεγάλοι διανοητές Ιμάνουελ Βάλερσταϊν και ο Τζιοβάνι Αρίγκι, ανέλυσαν και ανέδειξαν την θεωρία των κοσμοσυστημάτων (World System Theory). Σύμφωνα με αυτήν, το διεθνές σύστημα διευθύνεται κατά καιρούς από κάποια ηγεμονική δύναμη, που επιβάλλει τους κανόνες στην οικονομία, την διπλωματία, την πολιτική, την κουλτούρα και τον πόλεμο, λειτουργώντας ως οργανωτική αρχή του παγκόσμιου συστήματος στη βάση ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και πολιτικού παραδείγματος και προσφέροντας ταυτόχρονα και κυβερνησιμότητα στο όλο σύστημα.

Η εξέλιξη του διακρατικού συστήματος έχει τον χαρακτήρα μιας κυκλικής διαδικασίας ανόδου και πτώσης ηγεμονικών κρατών, διαδικασία κατά την οποία μετατοπιζόταν το κέντρο εντός του καπιταλιστικού κοσμοσυστήματος. Ειδικότερα ο Τζιοβάνι Αρίγκι στο βιβλίο του “Ο παρατεταμένος 20ος αιώνας” αναφέρεται στην κίνηση του εκκρεμούς μεταξύ ενός ενάρετου παραγωγικού κύκλου και ενός φαύλου χρηματοπιστωτικού, ως κυρίαρχου στοιχείου στην εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος από τον 15ο αιώνα έως σήμερα.

Η κρίσιμη αυτή κίνηση εντοπίζεται στο εσωτερικό ευρύτερων κύκλων ηγεμονίας επάνω στο παγκόσμιο σύστημα (ιταλικές πόλεις-κράτη 1400-1600, Ολλανδία 1600-1800, Βρετανία 1800-1940 και ΗΠΑ 1940-2000). Σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις, ο κύκλος της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σηματοδοτεί τη λεγόμενη εποχή του “φθινοπώρου” της εκάστοτε ηγεμονίας, δηλαδή την περίοδο της αρχής του τέλους της.

Το φθινόπωρο κάθε ηγεμονίας αποτελεί την έναρξη μιας μακράς περιόδου μεγάλης αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών. Έτσι, κάθε μετατόπιση του κέντρου και κάθε νέα συγκέντρωση της εξουσίας στο νέο ηγεμονικό κράτος, επικυρωνόταν και ολοκληρωνόταν μετά από πολύχρονους πολέμους. Ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618-1648) καθιέρωσε την ολλανδική ηγεμονία, οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι (1792- 1815) την βρετανική ηγεμονία και οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι (1914-1945) την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Το ερώτημα για την Ελλάδα

Σήμερα, λόγω των σοβαρών τριγμών της αμερικανικής οικονομίας και της ανάπτυξης των άλλων παγκόσμιων καπιταλιστικών πόλων (Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.λπ.), η ανθρωπότητα βιώνει τους “πλανητικούς” τριγμούς στα πλαίσια του “φθινοπώρου” της αμερικανικής ηγεμονίας.
Μέχρι την ανάδειξη μιας νέας ηγεμονικής δύναμης, που θα απαιτήσει μεγάλο χρονικό διάστημα, η κούρσα εντάσεων και γεωπολιτικών ανακατατάξεων, θα έχουν απροσδιόριστες συνέπειες μεταξύ της παρακμάζουσας Δύσης (ΗΠΑ-Ευρώπη) και της ανθούσας Ανατολής (Κίνα-Ινδία-Ρωσία) για τον έλεγχο της πλανητικής ηγεμονίας.

Η κατάσταση αυτή εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα και τον ελληνισμό ευρύτερα. Λόγω της οικονομικής κρίσης και της διαχρονικής απρονοησίας του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, βρίσκεται ως υποχείριο, άμεσα ή έμμεσα, χωρών που κινούνται ενεργητικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, με κίνδυνο να μετατραπεί για μια ακόμα φορά σε “Ιφιγένεια” της περιοχής.

Έτσι, τίθεται αμείλικτο το ερώτημα, εάν θα παραμείνουμε με τις ψευδαισθήσεις και τα ιδεολογήματα του τύπου ότι κάποιος άλλος, αντί για εμάς, θα παρέμβει έναντι της Τουρκίας ή αντιμετωπίζοντας κατάματα την πραγματικότητα, θα αναπτύξουμε μια ισχυρή ρεαλιστική και αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική, που είναι μονόδρομος, εάν δεν θέλουμε να μεταβληθούμε σε ιδιότυπο γεωπολιτικό προτεκτοράτο της Τουρκίας στην περιοχή.