Πως η επέμβαση του NATO έριξε τη Λιβύη στο χάος

Πολύ πριν από την έναρξη της πολιορκίας της Τρίπολης από τον Χαφτάρ τον Απρίλιο του 2019 και την τουρκική πολεμική εμπλοκή στην Λιβύη, σύμφωνα με έρευνα του ιστότοπου antiwar, ήταν οι “ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί” του NATO, που έφεραν το πλήρες χάος στην πολύπαθη χώρα. Το 2011 η Συμμαχία είχε αποφασίσει να τελειώνει με τον επί πολλές δεκαετίες δικτάτορα της χώρας, τον συνταγματάρχη Μοαμάρ Καντάφι.

Αν και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης εστίαζαν μονομερώς στα εγκλήματα πολέμου του Λίβυου δικτάτορα, η έρευνα υποστηρίζει πως εγκλήματα πολέμου διέπραξαν τόσο η “ανθρωπιστική επιχείρηση” του NATO, όσο και οι Λίβυοι αντικαθεστωτικοί. Υπενθυμίζει την περίπτωση του φιλοδυτικού προέδρου του Κοσόβου Χακίμ Θάτσι, ο οποίος πλέον κατηγορείται για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε ως οπλαρχηγός του UCK στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο.

Το antiwar κάνει μία αναδρομή στην προσωπικότητα του Καντάφι, θεωρούμενο επί δεκαετίες ως “παρία” της διεθνούς κοινότητας. Επισημαίνει την πάγια υποστήριξη του σε μία σειρά κινημάτων που ξεκινούσαν από την ΟΑΠ του Αραφάτ και το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο του Μαντέλα, φτάνοντας μέχρι τους Σαντινίστας στην Νικαράγουα και τις ένοπλες οργανώσεις των Βάσκων και των Ιρλανδών αυτονομιστών!

Παραθέτει τις τρομοκρατικές επιθέσεις που από την δεκαετία του ’80 άρχισαν να αποδίδονται στο καθεστώς Καντάφι, με πιο χαρακτηριστική την βομβιστική επίθεση στο αεροσκάφος Lockerbie το 2001, που προκάλεσε τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Η τραγωδία στο Lockerbie υποχρέωσε τον Καντάφι να καταβάλει αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων και να εγκαταλείψει τα σχέδια του για ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής.

Πόλεμος προπαγάνδας με viagra!

Από τότε διεθνή μέσα ενημέρωσης άρχιζαν να εκθειάζουν την «μεταρρυθμιστική» του πολιτική, ενώ ο ιστότοπος στέκεται ιδιαίτερα στην “παρασκηνιακή” συμμαχία του Καντάφι με την Δύση στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” (που περιλάμβανε και βασανισμούς υπόπτων για τρομοκρατία). Όμως την στιγμή που ο Καντάφι άρχιζε να μετατρέπεται σε έναν “σταρ” της διεθνούς σκηνής, ήρθαν τα γεγονότα της “Αραβικής Άνοιξης” και η εξέγερση του 2011.

Το antiwar αναφέρεται σε πόλεμο προπαγάνδας που εξαπέλυσαν δυτικά και αραβικά μέσα ενημέρωσης εις βάρος του καθεστώτος Καντάφι, τα οποία τον παρουσίαζαν έτοιμο να διαπράξει τα πιο ανήκουστα εγκλήματα εις βάρος του λαού του. Παραθέτει διεθνή δημοσιεύματα που αναφέρονταν σε «αιμοσταγείς, Αφρικανούς μισθοφόρους του Καντάφι», οι οποίοι κουβαλούσαν «viagra και προφυλακτικά», με σκοπό να χρησιμοποιήσουν τον «βιασμό ως όπλο πολέμου»!

Όμως ταυτόχρονα επισημαίνει την έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας, σύμφωνα με την οποία ισλαμιστές αντικαθεστωτικοί λίντσαραν Αφρικανούς μετανάστες εργάτες, τους οποίους παρουσίαζαν ψευδώς ως «μισθοφόρους»! Το antiwar επισημαίνει πως ήταν αυτός ο πόλεμος προπαγάνδας που οδήγησε στο ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο επέβαλε «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Λιβύη», εξουσιοδοτώντας στην πράξη στρατιωτική δράση κατά του Καντάφι.

Ο ιστότοπος σημειώνει πως οι απειλές του Καντάφι πως θα «συντρίψει» τους αντικαθεστωτικούς στην Βεγγάζη, έδωσαν το τελικό έναυσμα στο NATO για την αεροπορική του επέμβαση, σημειώνοντας πως η Συμμαχία παρέβλεψε πως ο Λίβυος δικτάτορας υπόσχονταν «αμνηστία» στους αντικαθεστωτικούς που θα παραδίδονταν.

Η επέμβαση γέννησε χάος

Το antiwar ψέγει την δυτική προπαγάνδα που ισχυρίζονταν πως οι νατοϊκές επιδρομές δεν έπληξαν αμάχους. Παραθέτει στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας και των New York Times, που αναφέρονταν σε μαζικούς βομβαρδισμούς κατοικιών, που εκλήφθηκαν ως στρατιωτικές εγκαταστάσεις του καθεστώτος. Στοιχεία που υποχρέωσαν την εκπρόσωπο του NATO να παραδεχθεί πως «μπορεί να υπήρξαν απώλειες και μεταξύ του άμαχου πληθυσμού».

Το antiwar καταλήγει πως το ψήφισμα 1973 του ΟΗΕ αναφέρονταν αποκλειστικά στην «προστασία των αμάχων» και όχι σε αλλαγή καθεστώτος. Σύμφωνα με τον ιστότοπο το NATO επενέβη για να εξασφαλίσει την επικράτηση των αντικαθεστωτικών, οι οποίοι δεν θα είχαν καμία ελπίδα αν αντιμετώπιζαν μόνοι τους τις δυνάμεις του Καντάφι. Σημειώνει ταυτόχρονα την αποτυχία της νατοϊκής επέμβασης, αναφέροντας πως βύθισε την Λιβύη στο χάος των φατριαστικών συγκρούσεων, με συνέπεια την άνοδο του ISIS και άλλων τζιχαντιστικών ομάδων.

Καταλήγει με το πάθημα της τότε Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, που βιάστηκε να πανηγυρίσει το φρικτό τέλος που είχε ο Λίβυος δικτάτορας στα χέρια των αντικαθεστωτικών μαχητών τον Οκτώβριο του 2011. Ως γνωστόν λίγους μήνες μετά λιντσαρίστηκε από εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες και ο Αμερικανός πρέσβης στην Λιβύη, γεγονός που στιγμάτισε την εκστρατεία της για τις προεδρικές εκλογές που ακολούθησαν μερικά χρόνια μετά.

*Με πληροφορίες από το antiwar.com