Ο πόλεμος στην Ουκρανία ενισχύει την Τουρκία

Ένα παράδειγμα είναι η Τουρκία. Εμείς οι ίδιοι, δημοσιογράφοι, αναλυτές και λοιποί “ειδήμονες” μηρυκάζουμε ότι η Τουρκία “θέλει το μισό Αιγαίο” οπότε εφησυχάζουμε ότι θα μας μείνει το άλλο μισό. Αμ δε! Η Τουρκία δε θέλει τίποτα “μισό”. Θέλει να γίνει Περιφερειακή Δύναμη. Και για να γίνει, αποδιώχνει τα μισά και θέλει τα ολόκληρα. Θέλει όλο το Αιγαίο, θέλει τον έλεγχο και του Ιονίου, θέλει τον έλεγχο όλης της περιοχής και όλης της χώρας και ιδιαίτερα θέλει κυρίαρχο λόγο στη Θράκη. Θέλει όλα όσα χρειάζονται για να γίνει εκείνη κυρίαρχη δύναμη και η Ελλάδα υποτελής.

Πριν από δυο-τρία χρόνια, η Τουρκία ζήτησε να ενταχθεί στους BRICS αλλά ο Πούτιν της το ξέκοψε: Θα φύγεις από το ΝΑΤΟ, είπε στον Ερντογάν, και μετά το συζητάμε. Τώρα η Τουρκία επανέφερε το θέμα. Υπάρχει αλλαγή στη δυναμική της Τουρκίας, στους συσχετισμούς με την Ελλάδα. Και κυρίως, όσο αποδυναμώνονται οι ΗΠΑ στην Παγκόσμια Περιφέρεια, τόσο αισθάνεται να απελευθερώνεται ο Ερντογάν, τόσο αισθάνεται να τον έχουν ανάγκη οι ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, συνεορτάζουμε με Τσίπρα και Ζάεφ για την Μακεδονία, ολογράφως νέτα-σκέτα.

Όσο οι ΗΠΑ διατηρούσαν γερά το μονοπώλιο ελέγχου της περιοχής μας, η Τουρκία ψαχνόταν αλλά δεν κουνιόταν, ούτε η Ρωσία αποτολμούσε ανοίγματα που θα ενοχλούσαν πράγματι τους Αμερικάνους. Τώρα, το Ουκρανικό προκαλεί ρωγμές στην επικράτεια του Ηγεμόνα. Οι ΗΠΑ δε θέλουν την απόλυτη υπεροχή της Τουρκίας στην περιοχή. Θέλουν την Ελλάδα ως εξισορρόπηση. Πλέον, οι ΗΠΑ εξασθενούν λόγω Ουκρανίας και ο έλεγχος τους στον Ερντογάν εξασθενεί επίσης. Κρατάνε όμως τα γκέμια στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει πλέον πολύ σοβαρό κίνδυνο. Αυτά απαντούν στο ερώτημα του Διονύση!

Το μέλλον άδηλο και πολύ ανήσυχο

Η δεύτερη απάντηση, εξαρτάται από την φον ντερ Λάϊεν, που εξασφάλισε, φαίνεται, την εκλογή της αλλά είναι άκρως αμφίβολο ότι μπορεί (και θέλει) να “καπαρώσει” μια θέση για τον Μητσοτάκη που την υποστηρίζει ψυχή τε και σώματι για να φύγει και να γλιτώσει από όσα προώρισται να αντιμετωπίσει η πατρίδα μας. Η τρίτη ερώτηση είναι για την Ευρώπη, το μέλλον της. Η σύντομη απάντηση είναι «το μέλλον άδηλο και πολύ ανήσυχο». Η Γαλλία έδειξε ότι υπάρχει σημαντική μεταστροφή της κοινής γνώμης αλλά όχι επαρκής για “καθαρές λύσεις”. Η αριστερά, λένε, νεκραναστήθηκε εδώ και στο Παρίσι αλλά τι σόι αριστερά είναι; Λενινιστές δεν θυμίζει, μήπως Κασσελακιστές;

Δίλημμα: Ο Μελανσόν και οι άλλοι σύντροφοι θα κλείσουν τον δρόμο στη Λεπέν και θα τον κρατήσουν ανοιχτό στον Μακρόν; Ο Μάο έλεγε ότι πρώτιστο καθήκον είναι να ξεχωρίζεις τους φίλους από τους εχθρούς. Η “πράσινη” Μπέρμποκ, πιο φιλοαμερικανή κι από το πακέτο (δήθεν ακροδεξιό) Μελόνι-Σαλβίνι, θέλει να γίνει καγκελάριος της Γερμανίας, μια κανονική ορντινάντσα του Ηγεμόνα. Με αμερικάνικα χαλινάρια η Ευρώπη, με γκέμια η Γερμανία. Η Λεπέν δήλωσε: ψυχραιμία παιδιά, θα συγκατοικήσουμε με τον Μακρόν όπως παλιότερα οι σοσιαλιστές με τους δεξιούς, όλα καλά. Από το πιλάφι στον λαπά. Τρώγεται;