Πότε το Κρεμλίνο μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά

Βέβαια, ό,τι γράφεται στον Τύπο πρέπει να φιλτράρεται. Ειδικά τα δυτικά ΜΜΕ, γνωστά από παλιά για τον καθοριστικό ρόλο τους στην προπαγάνδα του “deep state”. Πάρτε για παράδειγμα την Τζούντιθ Μίλερ, την δημοσιογράφο των New York Times, που έγραψε εκτενώς για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Φυσικά, η κάλυψη ήταν εσφαλμένη και βασιζόταν σε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών. Και οι ΗΠΑ οδηγήθηκαν στον πόλεμο πάνω στα φτερά ψεμάτων.

Οι κάμερες των drones έδειξαν ζημιές σε τέσσερα ή πέντε αεροσκάφη, ενώ μερικοί εκτιμούν πως χτυπήθηκαν περισσότερα. Σαφώς η υλική ζημιά είναι σημαντικότατη. Πέρα όμως από τις χειροπιαστές απώλειες, η τολμηρή επιχείρηση τραυμάτισε το ηθικό και την υπόληψη της Ρωσίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως το παρελθόν/παρόν της Ρωσίας διέπεται από έναν συνδετικό σωβινισμό.

Tι έγινε για πολλές ώρες μετά το χτύπημα; Για 48 ώρες μετά την επιχείρηση αυτή, “Ιστός της Αράχνης” όπως ονομάστηκε, επικράτησε εκκωφαντική σιωπή και από το Κρεμλίνο και τον Λευκό Οίκο. Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Να φταίει άραγε το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ χρησιμοποιεί “βελούδινα γάντια” στον τρόπο που αντιμετωπίζει τον Πούτιν;

Αν η σιωπή είναι χρυσός, τότε ο χρυσός είναι άχρηστος. «Οι λέξεις είναι, φυσικά, το πιο ισχυρό ναρκωτικό που έχει χρησιμοποιήσει ποτέ η ανθρωπότητα», είπε ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Δεν θα επικαλεστούμε τον Γκέμπελς και την γκεμπελική χρήση της γλώσσας, για να μην δημιουργήσουμε λάθος εντυπώσεις. Άλλωστε, η επιχείρηση βαφτίστηκε σχεδόν αμέσως ως ένα νέο Περλ Χάρμπορ. Οπότε, ας πάμε στον Πρόεδρο Ρούσβελτ, και μία περίοδο, που η Αμερική εξέλεγε σοφούς προέδρους.

Περλ Χάρμπορ και Ουκρανία

Η επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ υπό τον Γιαμαμότο, έγινε μία κρύα ημέρα με 353 αεροπλάνα που απογειώθηκαν από έξι αεροπλανοφόρα. Ο Ρούσβελτ μίλησε στο Κογκρέσο την αμέσως επόμενη, ζητώντας, την κήρυξη πολέμου στην Ιαπωνία. Η ομιλία του ξεκίνησε με τη φράση, “Yesterday, December 7, 1941 – a date which will live in infamy,” και υπήρξε καθοριστική για τη στήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο.

Έτσι, 132 ημέρες αργότερα, στις 18 Απριλίου 1942, ο James H. Doolittle ηγήθηκε μιας τολμηρής αεροπορικής επιδρομής με 16 βομβαρδιστικά που απογειώθηκαν από ένα αεροπλανοφόρο, πλήττοντας το Τόκιο και άλλες ιαπωνικές πόλεις. Οι ζημιές ήταν μικρές, αλλά, η τόνωση του ηθικού την Αμερικανών μεγάλη.

Η ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ ήταν σημείο καμπής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τολμηρή και αποτελεσματική, κατάφερε βαρύ πλήγμα στον αμερικανικό στόλο του Ειρηνικού, προκαλώντας απώλειες, και κλονίζοντας την παγκόσμια εικόνα των ΗΠΑ ως υπερδύναμης. Αλλά, αυτό που η Ιαπωνία ήλπιζε ότι θα κάμψει το ηθικό της Αμερικής, τελικά, την ώθησε σε πρωτοφανή στρατιωτική κινητοποίηση.

Πέρα από τις άμεσες συνέπειες, η επίθεση επιτάχυνε εμμέσως την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων. Με τις ΗΠΑ πλήρως δεσμευμένες στον πόλεμο, εγχειρήματα όπως το Manhattan Project απέκτησαν επείγοντα χαρακτήρα, οδηγώντας, τελικά στις ρίψεις των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η αιφνιδιαστική ιαπωνική επίθεση, αν και στρατηγικά επιτυχημένη βραχυπρόθεσμα, κατέληξε εν καιρώ, σε Πύρρειο νίκη της Αμερικής, φέρνοντας μακροπρόθεσμες συνέπειες.

H αποτυχία των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών να εντοπίσουν και να εξουδετερώσουν την “ουκρανική επίθεση” φέρνει στο νου, το Περλ Χάρμπορ, και την αδυναμία των τότε αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών να κάνουν το ίδιο. Και οι δύο επιθέσεις φέρουν χαρακτηριστικά τολμηρών επιχειρήσεων, με κινηματογραφική διάσταση. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρόμοια κατάσταση στον πόλεμο Ουκρανίας-Ρωσίας; Ίσως. Έχουμε φτάσει σε ένα κομβικό σημείο, είτε “η ρωσική αρκούδα” θα επιδείξει τα νύχια και τα δόντια της, είτε θα αποκαλυφθεί “ο χάρτινος τίγρης” στο εσωτερικό της.

Η αντίδραση Πούτιν

Πολλοί αναλυτές ανέμεναν μια παρορμητική αντίδραση από τον Πούτιν, όμως, αυτό έρχεται σε σύγκρουση “με τη φιλοσοφία του”. Μήπως πολλοί δεν την έχουν κατανοήσει; (Μετά από μέρες, έλαβαν χώρα μικρές επιθέσεις, με drones και πυραύλους.) Αν ο Ρούσβελτ χρειάστηκε 132 ημέρες για να απαντήσει και άλλα τρία χρόνια για το “Τελειωτικό Χτύπημα”, μια λογική ανάλυση δεν θα πρέπει να προσδοκά εντυπωσιασμό, αντί ουσίας, και από την πλευρά της Ρωσίας (εν παρενθέσει, ας σημειώσουμε πως το 2024, ο ρωσικός στρατιωτικός προϋπολογισμός ανήλθε στα περίπου 140 δισεκατομμύρια δολάρια. Αντίθετα, οι στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ έφτασαν τα 1,5 τρισεκατομμύρια, με τις ΗΠΑ να συνεισφέρουν τα 997 δισ.. Δηλαδή, το ΝΑΤΟ δαπανά σχεδόν δέκα φορές περισσότερα από τη Ρωσία.)

Δεδομένου ότι η Ουκρανία διεξάγει αυτόν τον πόλεμο με σχεδόν μισό τρισεκατομμύριο δολάρια σε δυτική στρατιωτική βοήθεια, ο Πούτιν μέχρι στιγμής κάπως έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες, τουλάχιστον στο πεδίο της μάχης. Ακόμα και κατά την εντυπωσιακή ουκρανική επιχείρηση στο Κουρσκ, κράτησε την ψυχραιμία του, αλλά τελικά και μεθοδικά, “εκδίωξε τους εισβολείς”.

Η καταστροφή δύο ρωσικών γεφυρών την ίδια μέρα με τον “Ιστό της Αράχνης”, πιθανώς από Ουκρανούς σαμποτέρ, θυμίζει τη γέφυρα του Γοργοποτάμου. Η επιχείρηση τότε οργανώθηκε από Έλληνες αντιστασιακούς υπό την καθοδήγηση 12 Βρετανών πρακτόρων της τότε SOE. Οι γέφυρες, η υλικοτεχνική υποστήριξη της επιχείρησης και η κρίσιμη δορυφορική πληροφόρηση, όλα φωτογραφίζουν εμπλοκή της σημερινής MI6.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η σχεδόν προφητική δήλωση του Τραμπ μερικές εβδομάδες πριν τον “Ιστό της Αράχνης”: “Βad… really bad things could happen in Russia”, ακολουθούμενη από μία ασυνήθιστη σιωπή του γύρω από την ουσία της υπόθεσης. Με δεδομένο τον παρορμητικό του χαρακτήρα, η αντίθεση ήταν κραυγαλέα. Ας σημειωθεί πως, μετά την πρωτοφανή σιωπή των πρώτων 48 ωρών, Τραμπ και Πούτιν συνομίλησαν για πάνω από μία ώρα…

Όπως έχουν επισημάνει πολλοί αναλυτές, η πιθανότητα να μην γνώριζε ο Τραμπ εκ των προτέρων για την επιχείρηση αυτή είναι απειροελάχιστη, ειδικά, αν τη συγκρίνουμε με την τελείως ασύμμετρη αντίδρασή του στο Truth Social, στην περίπτωση των ουκρανικών απωλειών της εβδομάδας που προηγήθηκε τού “Ιστού της Αράχνης”, και τότε, χαρακτήρισε τον Πούτιν «τρελό». Στην περίπτωση των επτά Ρώσων που σκοτώθηκαν στη γέφυρα και το τρένο δεν είπε τίποτα.

Μετά το Περλ Χάρμπορ, όπως ήδη προείπαμε, η Αμερική χρειάστηκε καιρό για να αντιδράσει. 3,168 ώρες! Ο Ρούσβελτ μπορούσε να αντέξει αυτόν τον χρόνο προετοιμασίας. Σήμερα όμως, με τη Δύση και την πολεμοχαρή της ηγεσία έτοιμες να εκμεταλλευτούν την επίθεση, για να αναδείξουν τη ρωσική αδυναμία και να επενδύσουν περαιτέρω στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, οι ευρωπαϊκοί αμυντικοί κολοσσοί, έχουν περισσότερα να κερδίσουν από τη συνέχιση του πολέμου παρά από την ειρήνη. Δυστυχώς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γερμανική κατασκευάστρια όπλων Rheinmetall, της οποίας η μετοχή, έχει υπερτριπλασιαστεί από αυτό που ήταν πριν ένα χρόνο. Είναι πολλά τα λεφτά!

Ο πόλεμος σε σημείο καμπής… 

Βρισκόμαστε στο απόλυτο σημείο καμπής αυτού του πολέμου. Ο Πούτιν ξεμένει από χρόνο. Είτε θα ανεβάσει τους τόνους και θα επιταχύνει τον ρυθμό, είτε θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ολοένα και πιο ανηφορικό αγώνα… Όπως λένε οι Αμερικανοί: “something’s gotta give” (κάτι πρέπει να αλλάξει).

Με τον Τραμπ να αιωρείται ανάμεσα σε φιλορωσικά αισθήματα με βελούδινα γάντια το πρωί και αντιρωσική ρητορική το απόγευμα, ο Πούτιν δεν έχει περιθώριο να χάσει αυτό το πλεονέκτημα. Ο Τραμπ έχει αποδείξει πολλάκις πως σέβεται την ισχύ πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τη δικαιοσύνη. Διαφορετικά, αυτή η τολμηρή ουκρανική επιχείρηση μπορεί να εκθέσει την Αχίλλειο πτέρνα της Ρωσίας. Αν δεν στραφεί σε πυρηνικά όπλα, ίσως σημάνει όχι μόνο το τέλος της ηγεσίας Πούτιν, αλλά, και το τέλος της Ρωσίας όπως τη γνωρίζουμε. Έτσι, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα παράδοξο, όσο πιο αδύναμη γίνεται η Ρωσία συμβατικά, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται για τη Δύση με τα πυρηνικά της.

Aν ο Πούτιν κρίνει πως δεν μπορεί να κερδίσει έναν συμβατικό πόλεμο –με τα drones να ανατρέπουν πλήρως τα παλιά δόγματα διεξαγωγής πολέμου και, να ευνοούν ξεκάθαρα “το πλεονέκτημα” του ασθενέστερου αντιπάλου– τότε το Κρεμλίνο μπορεί να στραφεί στο πυρηνικό του οπλοστάσιο ως τη μοναδική και τελική επιλογή. Οι πλέον αξιόπιστοι αναλυτές, εκείνοι που αμφισβήτησαν το αφήγημα των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης και “προέβλεψαν με επιτυχία” την εξέλιξη της σύγκρουσης μέχρι τώρα, όπως οι: Λυγερός, Γρίβας, Σακς και Μερσχάιμερ, συμμερίζονται αυτήν την ανησυχία, χαρακτηρίζοντας τη δυτική συμπεριφορά ως απερίσκεπτη, αν όχι καταστροφική.

“Προβλέπουν” ότι ένας πυρηνικός Αρμαγεδώνας είναι πιο κοντά από ποτέ, καθώς η κλιμάκωση της στρατιωτικής βοήθειας και οι στρατηγικοί ελιγμοί της Δύσης, ωθούν τη σύγκρουση, σε μια επικίνδυνη, αχαρτογράφητη περιοχή, όπου, η πιθανότητα πυρηνικής αντιπαράθεσης γίνεται πραγματική. Ένας λάθος υπολογισμός ή μία ανεξέλεγκτη κλιμάκωση, μπορεί, να οδηγήσει σε συνέπειες που ξεπερνούν κατά πολύ το πεδίο της μάχης. Και αν ο μη γένοιτο πάμε σε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αρχή του θα πρέπει να θεωρείται η απερίσκεπτη επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας…

 

---

 

Το άρθρο συνέγραψαν από κοινού οι Δημήτρης Ελέας και ο Γιώργος Γουτακόλης