Πού οδηγούν τα ουκρανικά σαμποτάζ στην Κριμαία

Τα –κατά πάσα πιθανότητα– ουκρανικά σαμποτάζ σε ρωσικές βάσεις στην Κριμαία έρχονται να διαφοροποιήσουν την εικόνα στο ουκρανικό μέτωπο. Όπως έχω εγκαίρως υπογραμμίσει η αρχική φάση της ρωσικής εισβολής είχε σχεδιαστεί με βάση τη λανθασμένη υπόθεση ότι μία επιχείρηση “αποκεφαλισμού ηγεσίας” θα οδηγούσε σε κατάρρευση το καθεστώς Ζελένσκι και σε σχετικά εύκολη αντικατάστασή του από ένα φιλορωσικό.

Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Ρώσοι απέφυγαν αρχικά τους μαζικούς βομβαρδισμούς που αναπόφευκτα θα προκαλούσαν πολλά θύματα και ως εκ τούτου θα όξυναν το αντιρωσικό αίσθημα σε επίπεδο πολιτών. Όπως απεδείχθη από τα γεγονότα, η Μόσχα είχε παρασυρθεί από τους ευσεβείς πόθους της, με αποτέλεσμα να υποτιμήσει ανεπίτρεπτα την όλη πολεμική προετοιμασία που είχαν κάνει οι Ουκρανοί –με την καθοδήγηση και άμεση συμμετοχή Αμερικανών και Βρετανών στρατιωτικών συμβούλων– για άμυνα στις πόλεις. Και λέω ανεπίτρεπτα, επειδή οι ρωσικές υπηρεσίες διέθεταν εκτεταμένα δίκτυα πληροφοριών στην Ουκρανία.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Οι ρωσικές δυνάμεις είχαν σοβαρές απώλειες, κυρίως σε επίπεδο ειδικών δυνάμεων, οι οποίες και είχαν χρησιμοποιηθεί σαν αιχμή του δόρατος στην επιχείρηση διείσδυσης ειδικά στο Κίεβο. Μετά την αρχική αυτή αποτυχία, Οι Ρώσοι αποσύρθηκαν από τα περίχωρα του Κιέβου, ανασυγκρότησαν τις δυνάμεις τους και υιοθέτησαν μία διαφορετική στρατηγική. Εστίασαν στην ολοκληρωτική κατάληψη του Ντονμπάς στα νοτιοανατολικά, δεδομένου ότι μόνο ένα τμήμα του βρισκόταν από το 2014 υπό τον έλεγχο των φιλορώσων αυτονομιστών.

Από τότε, με αργό αλλά σταθερό ρυθμό, οι ρωσικές δυνάμεις καταλαμβάνουν σχεδόν καθημερινά πόλεις και χωριά, έχοντας φθάσει στο σημείο να ελέγχουν πλέον σε συντριπτικό βαθμό το Ντονμπάς. Η περιοχή αυτή, που κατοικείται κυρίως από ρωσόφωνους και φιλορώσους Ουκρανούς, είναι ο βιομηχανικός πνεύμονας της Ουκρανίας, ο οποίος επιπροσθέτως διαθέτει μεγάλο ορυκτό πλούτο.

Έμαθαν από το πάθημά τους

Ο σχεδιασμός της Μόσχας προέβλεπε την ολοκλήρωση της κατάληψης του Ντονμπάς, πριν οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούσαν την κατάληψη του Χάρκοβου (βρίσκεται υπό μετρημένη ρωσική στρατιωτική πίεση) ή την κατάληψη του Μικολάγιεφ στο νότο, με σκοπό στη συνέχεια την πολιορκία και κατάληψη της Οδησσού, ώστε η υπό τον έλεγχο του Κιέβου Ουκρανία να αποκλειστεί από τη Μαύρη Θάλασσα.

Όλα, λοιπόν, έδειχναν ότι οι Ρώσοι είχαν μάθει από το πάθημά τους και είχαν επιλέξει τη στρατηγική της δημιουργίας σταδιακών τετελεσμένων. Η αλήθεια είναι, άλλωστε, ότι δεν έχουν διαθέσει δυνάμεις αριθμητικά ικανές για πιο σαρωτικές επιθετικές κινήσεις. Υπενθυμίζουμε ότι ο Πούτιν δεν μιλάει για “πόλεμο”, αλλά για “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”. Προφανώς, έχει επιλέξει αυτή την ορολογία για πολιτικούς λόγους, αλλά η επιλογή του αυτή τον περιορίζει σε ό,τι αφορά την κήρυξη έστω και μερικής επιστράτευσης εφέδρων, με σκοπό τη διάθεση περισσοτέρων δυνάμεων στο ουκρανικό μέτωπο.

Εάν τα πράγματα συνέχιζαν να εξελίσσονται με τον ίδιο τρόπο, η βαριά ήττα της Ουκρανίας ήταν αναπόφευκτη. Ουσιαστικά, θα ήταν και ήττα της Δύσης και ειδικά της κυβέρνησης Μπάιντεν, η οποία συνειδητά εξώθησε τα πράγματα στα άκρα, με σκοπό να προκαλέσει οικονομική και στρατιωτική αιμορραγία στη Ρωσία. Αντιμέτωπη με αυτή την προοπτική, η Ουάσιγκτον κάνει τα πάντα για να την αποτρέψει, εκτός από το να στείλει Αμερικανούς να πολεμήσουν. Στέλνει μαζικά σύγχρονα οπλικά συστήματα, τροφοδοτεί συνεχώς το ουκρανικό Γενικό Επιτελείο με ακριβείς πληροφορίες για τις ρωσικές θέσεις και βεβαίως εκπαιδεύει και καθοδηγεί τις ουκρανικές δυνάμεις. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Μόσχα μιλάει πλέον για άμεση όχι έμμεση εμπλοκή των Αμερικανών στον πόλεμο, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Τα ουκρανικά σαμποτάζ

Η αδυναμία των Ουκρανών να αντισταθούν επιτυχώς στις ρωσικές επιθέσεις στο Ντονμπάς, με την καθοδήγηση και υποστήριξη των ΗΠΑ τους έστρεψε στο νότιο μέτωπο. Η πρώτη μεγάλη τους επιτυχία ήταν η βύθιση του “Μόσκβα”. Είναι κοινό μυστικό ότι οι Αμερικανοί έδωσαν από τους δορυφόρους τους το ακριβές στίγμα της ρωσικής ναυαρχίδας, με αποτέλεσμα να την μετατρέψουν σε σχετικά εύκολο στόχο για τους –ουκρανικής ή αμερικανικής κατασκευής– πυραύλους που την έπληξαν.

Και ενώ εκείνο το περιστατικό είχε αρχικά παρουσιαστεί σαν μεμονωμένο, αποδείχθηκε ότι ήταν ο πρώτος κρίκος μίας αλυσίδας. Ο δεύτερος κρίκος ήταν μία αντεπίθεση των ουκρανικών δυνάμεων στην περιοχή της Χερσώνας, η οποία όμως, δεν επέτυχε την ανακατάληψη της περιοχής. Οι επόμενοι κρίκοι είναι τα ουκρανικά σαμποτάζ σε ρωσικές βάσεις στην Κριμαία και η χωρίς σοβαρό αποτέλεσμα επίθεση με drone-καμικάζι στο Αρχηγείο του ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας.

Αν και το Κίεβο έχει επισήμως αποφύγει να αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτές τις επιθέσεις, οι Ουκρανοί το φωνάζουν ανεπισήμως. Το πιθανότερο είναι ότι έχουν διεισδύσει στην Κριμαία Ουκρανοί κομάντος, οι οποίοι με κάποιον τρόπο ανεφοδιάζονται με εκρηκτικά για να πραγματοποιούν σαμποτάζ. Ας σημειωθεί ότι –σύμφωνα με πληροφορίες– το προηγούμενο διάστημα επέστρεψαν από τη Βρετανία περίπου 1000 Ουκρανοί κομάντος, οι οποίοι είχαν σταλεί εκεί για τρίμηνη μετεκπαίδευση.

Το παιχνίδι με τη ραδιενέργεια

Ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα της ουκρανικής αντεπίθεσης είναι ο βομβαρδισμός στην περιοχή του μεγάλου πυρηνικού σταθμού στη Ζαπορίζια, ο οποίος βρίσκεται από τις πρώτες ημέρες της εισβολής υπό τον έλεγχο των Ρώσων. Μπορεί το Κίεβο και κάποια δυτικά ΜΜΕ να μιλάνε για ρωσική ενέργεια “ψευδούς σημαίας”, αλλά αυτό δεν έχει νόημα. Ο πυρηνικός σταθμός τροφοδοτεί με ηλεκτρικό ρεύμα τις υπό ρωσικό έλεγχο νοτιοανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας και εάν σταματούσε να λειτουργεί θα προκαλούσε μείζον πρόβλημα για τη Μόσχα.

Μπορεί οι Ουκρανοί να επιδιώκουν τη διακοπή της παροχής ηλεκτρικού, αλλά ο βομβαρδισμός των πέριξ του πυρηνικού σταθμού εμπεριέχει το πολύ πιθανό κίνδυνο να πληγεί κάποια εγκατάσταση του σταθμού και να έχουμε μεγάλη διαρροή ραδιενέργειας. Και μόνο γι’ αυτό τον λόγο είναι βαριά εγκληματική ενέργεια το παιχνίδι των Ουκρανών. Οι Ρώσοι έχουν ζητήσει από τη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας να πραγματοποιήσει έλεγχο, αλλά οι Ουκρανοί είχαν εμποδίσει τον έλεγχο με τον ισχυρισμό ότι επειδή βρίσκεται στην ουκρανική επικράτεια πρέπει να δώσει άδεια το Κίεβο, το οποίο θέτει ως όρο την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τον πυρηνικό σταθμό!

Επειδή προφανώς αυτό δεν θα γίνει οι Ουκρανοί συνεχίζουν να παίζουν με τη ραδιενέργεια! Θεωρούν ότι εάν συμβεί το κακό, τα δυτικά ΜΜΕ θα υιοθετήσουν τον δικό τους ισχυρισμό και θα ρίξουν την ευθύνη στη Ρωσία. Μόνο που εάν ο μη γένοιτο φθάσουν εκεί τα πράγματα, πιθανώς θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για την ευρύτερη περιοχή, με ενδεχόμενο αποτέλεσμα η Μόσχα ακόμα και να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά για να τελειώνει, επικαλούμενη το γεγονός ότι ήταν οι Ουκρανοί που διαβήκαν το “πυρηνικό κατώφλι”, έστω και βομβαρδίζοντας τον πυρηνικό σταθμό.

Από την “ειδική επιχείρηση” στον πόλεμο

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην Κριμαία. Τα ουκρανικά σαμποτάζ και εν γένει οι επιθέσεις εκεί διαφοροποιούν τον χαρακτήρα των συγκρούσεων. Μπορεί το Κίεβο να λέει ότι η Κριμαία είναι κατειλημμένο ουκρανικό έδαφος, αλλά –λόγω της προσάρτησης του 2014– η Μόσχα την θεωρεί ρωσικό έδαφος. Και επιθέσεις σε ρωσικό έδαφος είναι προφανώς αιτία πολέμου. Με άλλα λόγια, δίνεται το επιχείρημα στον Πούτιν, εάν το αποφασίσει, να πει ότι μετά την επίθεση στη ρωσική επικράτεια η “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” μετατρέπεται σε πόλεμο. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να πραγματοποιήσει την όποια επιστράτευση εφέδρων κρίνει αναγκαία για να ενισχύσει ποιοτικά τις ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία.

Ο Ρώσος πρόεδρος έχει πλέον ισχυρό πολιτικό και στρατιωτικό κίνητρο να κλιμακώσει τις επιθετικές ενέργειες, με σκοπό να εξουδετερώσει κατά το δυνατόν τα επιχειρησιακά πλεονεκτήματα που εξασφαλίζει στο Κίεβο η μαζική δυτική –κυρίως αμερικανική– βοήθεια σε οπλικά συστήματα και συνάλλαγμα. Διαφορετικά, οι ρωσικές δυνάμεις κινδυνεύουν, παρά τις όποιες επιτυχίες τους, να αντιμετωπίσουν έναν διαρκή πόλεμο φθοράς με αντεπιθέσεις επί του εδάφους και κυρίως με πυραυλικές επιθέσεις σε ρωσικούς στόχους. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και τα ουκρανικά σαμποτάζ στα μετόπισθεν των ρωσικών δυνάμεων, όπως αυτά που έγιναν τις προηγούμενες ημέρες στην Κριμαία.

Ο Πούτιν δικαιολογημένα περιμένει ότι τη χειμερινή περίοδο οι μεγάλες ελλείψεις σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο, σε συνδυασμό με τον κλιμακούμενο πληθωρισμό, θα προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση ρήγματα στην ενότητα της Δύσης. Ως εκ τούτου, προσπαθεί να αποφύγει ενέργειες που θα μπορούσαν να αναβιώσουν το κλίμα του περασμένου Φεβρουαρίου-Μαρτίου και να επανασυσπειρώσουν τους Δυτικούς. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορεί και να αφήσει αναπάντητα πλήγματα, όπως αυτά στην Κριμαία. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και όλα δείχνουν πως η προοπτική είναι περισσότερο από σκοτεινή…