Που συναντιούνται τα Κίτρινα Γιλέκα και ο Φάρατζ

Στις απεργίες απέδωσε την καταβαράθρωση σε ύφεση της γαλλικής οικονομίας, στο τελευταίο τρίμηνο του 2019, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρινό Λε Μερ. Οι απεργίες όμως δεν πρόκειται να σταματήσουν, όσο ο Μακρόν ακολουθεί νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τα Κίτρινα Γιλέκα ξεκίνησαν τις διαδηλώσεις τους στις 17 Νοεμβρίου του 2018, αρχικά κατά του πράσινου φόρου στα καύσιμα και των οικονομικών συνθηκών. Έκτοτε βρίσκονται στους δρόμους για 64 εβδομάδες, παρότι τα πρώτα τους αιτήματα ικανοποιήθηκαν.

Από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2019, τα Κίτρινα Γιλέκα διαδηλώνουν πλέον μαζί με τα πανίσχυρα εργατικά συνδικάτα, κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης που θέλει να εφαρμόσει ο Μακρόν. Η ένταση των διαμαρτυριών είναι τέτοια που το RATP, το μεγαλύτερο συνδικάτο των δημοσίων μεταφορών στο Παρίσι, παρέλυσε το σύστημα των δημοσίων μεταφορών της γαλλικής πρωτεύουσας, από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου ενώ κάλεσε σε απεργίες τον Φεβρουάριο.

Είναι η μέρα που ξεκινάει η συζήτηση στη γαλλική Βουλή του κυβερνητικού σχεδίου για την συνταξιοδότηση. Ενώ η Γαλλία έχει ηγεσίες που μαζί με τη Γερμανία δημιούργησαν το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ο λαός της είναι βαθιά ατίθασος και δεν δέχεται εύκολα τις περικοπές των εισοδημάτων του και τις μειώσεις των ελευθεριών του.

Οι προάγγελοι των Κίτρινων Γιλέκων

Αρχικά οι Γάλλοι ψήφισαν όχι στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα το 2005, γιατί είχαν κρίνει ότι ήταν βαθιά αντιλαϊκό και εξυπηρετούσε μόνο τις ευρωπαϊκές ελίτ. Στη συνέχεια είχαμε το 2016 τους Γάλλους Αγανακτισμένους, η αλλιώς κίνημα Νuit Debout (Όλη τη νύχτα στο πόδι). Ξεκίνησαν με ολονύχτιες καθιστικές διαμαρτυρίες στο Παρίσι και κατάφεραν να συγκεντρώσουν εκατομμύρια Γάλλων στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του αντεργατικού νόμου, που ήθελε να περάσει ο Ολάντ.

Ουσιαστικά ήταν οι προάγγελοι των Κίτρινων Γιλέκων. Φαντασθείτε τι συνέπειες θα έχει για τη γαλλική οικονομία να συνεχιστούν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συνδικάτων και Γιλέκων μέχρι το καλοκαίρι, που σκοπεύει να κάνει νόμο του κράτους το συνταξιοδοτικό ο Γάλλος πρόεδρος. Πρόκειται για μια μάχη ιδιαίτερα σημαντική τόσο για το μέλλον της Γαλλίας, όσο και για το μέλλον της Ευρώπης. Αν ο Μακρόν δεν καταφέρει να περάσει το συνταξιοδοτικό νόμο θα υποστεί μια δεύτερη ήττα, μετά την απόσυρση που υποχρεώθηκε στον πράσινο φόρο.

Θα αποδειχθεί, στην δεύτερη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα, πως ο λαός μπλοκάρει κάθε νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση που μειώνει τα εισοδήματα του. Κάτι τέτοιο θα αποβεί μεγάλο αγκάθι για τη Γερμανία που σχεδιάζει να πλημμυρίσει την Ευρώπη με διάφορους πράσινους φόρους, προκειμένου οι λαοί να πληρώσουν τις πράσινες επενδύσεις που σχεδιάζει το γερμανικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, με πρόφαση την κλιματική αλλαγή.

Το ύστατο μήνυμα της Βρετανίας

Σε μια ΕΕ που παρακμάζει με μεγάλη ταχύτητα, ίσως είναι χρήσιμο να ακουστεί το τελευταίο μήνυμα του Νάιτζελ Φάρατζ, του εμπνευστή του Brexit. Το εκφώνησε την ημέρα, που μαζί με τους ευρωβουλευτές του κόμματος Brexit, εγκατέλειπαν για πάντα τα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου: «Θέλω το Brexit να γίνει το έναυσμα μιας συζήτησης στην Ευρώπη: τι θέλουμε από την Ευρώπη; Αν θέλουμε εμπόριο, φιλία, συνεργασία, αμοιβαιότητα, δεν χρειαζόμαστε Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεν χρειαζόμαστε Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, δεν χρειαζόμαστε όλους αυτούς τους θεσμούς και όλη αυτή την εξουσία.

Και σας το ορκίζομαι, και το UKIP (Βρετανικό Κόμμα Ανεξαρτησίας) και το κόμμα BREXIT αγαπάμε την Ευρώπη, αλλά μισούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι τόσο απλό. Ελπίζω, λοιπόν, αυτή να είναι η αρχή του τέλους γι’ αυτό το εγχείρημα. Είναι ένα κακό εγχείρημα. Δεν είναι απλώς μη δημοκρατικό, είναι αντιδημοκρατικό. Και αυτό μπαίνει στην πρώτη γραμμή. Δίνει σε ανθρώπους εξουσία, χωρίς καταλογισμό ευθυνών. Άνθρωποι που δεν μπορούν να καταστούν υπόλογοι από το εκλογικό σώμα. Αυτή είναι μια απαράδεκτη δομή».

Το μήνυμα του Φάρατζ επισημαίνει το ίδιο ελάττωμα της ΕΕ, που εντόπισε και ο σερ Ρότζερ Σκράτον. Ο πολυγραφότατος αυτός συντηρητικός πολιτικός φιλόσοφος, ο οποίος δυστυχώς πέθανε πρόσφατα, έκανε μια ιδιαίτερα εύστοχη δήλωση μετά το δημοψήφισμα του 2016 που επικράτησε το Brexit. «Οι ειδικοί απέτυχαν να δουν ότι ο βρετανικός λαός είναι βαθύτατα δημοκρατικός και δεν αποδέχεται να κυβερνάται από γραφειοκράτες (των Βρυξελλών) οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανέναν για τα λάθη τους».

Η αντιδημοκρατικότητα της ΕΕ

Η αντιδημοκρατικότητα της ΕΕ, που επισημαίνει ο Φάρατζ και ο σερ Ρότζερ Σκράτον, είναι φυσικά αυτή που οδηγεί στο να κυβερνάται αποκλειστικά από τους Γερμανούς. Οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανέναν, για το εγκληματικό λάθος της φτωχοποίησης μιας ολόκληρης ηπείρου, επειδή αλυσόδεσαν την οικονομία της σε μια σειρά από δρακόντειους δημοσιονομικούς κανόνες.

Όπως για παράδειγμα την ανάγκη λήψης σκληρότατων, νεοφιλελεύθερων μέτρων, όταν το έλλειμμα μιας χώρας ξεπερνάει το 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, ή όταν το χρέος της ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ της. Αυτοί οι κανόνες ευνοούσαν μόνο τη Γερμανία και λίγους βόρειους δορυφόρους της, ενώ στραγγάλιζαν τον ευρωπαϊκό Νότο. Τώρα όμως η ύφεση και η συνακόλουθη φτώχεια χτυπάει και τη δική τους πόρτα. Θα τολμήσουν να προτείνουν δραστικές αλλαγές στο Eurogroup που θα γίνει στις 17 Φεβρουαρίου;

Το πρακτορείο Reuters ισχυρίζεται πως οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης είναι έτοιμοι για μία συμφωνία προς μια δημοσιονομική πολιτική λιγότερο “σφικτή” και πιο φιλική προς την ανάπτυξη. Αναπτυξιακή αλλαγή όμως δεν πρόκειται να συμβεί χωρίς την απόρριψη των σκληρών δημοσιονομικών κανόνων. Θα τολμήσουν ή θα υιοθετήσουν επιφανειακά μέτρα; Από αυτήν και τις προσεχείς αποφάσεις τους, θα κριθεί αν έχει μέλλον η ΕΕ.