Πούτιν, Δύση και Τουρκία στην ουκρανική σκακιέρα

«Στον πόλεμο το πρώτο θύμα είναι αλήθεια», κατά τη γνωστή ρήση του Αισχύλου. Ισχύει και κάτι ακόμη «πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» (Κarl von Clausewitz, 1780-1831, Πρώσος θεωρητικός του πολέμου), αν και πιστεύω, παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, ότι πόλεμος είναι το αποτέλεσμα της χρεωκοπίας της πολιτικής και της διπλωματίας. Ειδικά για τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία, εκτιμώ ότι αυτός ο πόλεμος θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Θα έπρεπε η διπλωματία να είχε “ξορκίσει” τα φαντάσματα του εθνικισμού, του αναθεωρητισμού και του “ύπουλου” και αιμοχαρούς φασισμού, όταν ενδύεται τον μανδύα του πατριωτισμού…

Η Washington Post, σε εμπεριστατωμένο άρθρο της αναφέρει: «Οι απώλειες μεταξύ των Ουκρανών πολιτών φαίνεται να είναι ευτυχώς χαμηλές μέχρι στιγμής, κάτω από τρομερές συνθήκες. Οι πολυκατοικίες που βομβαρδίζονται είναι σε μεγάλο βαθμό ακατοίκητες, καθώς οι κάτοικοι έχουν βρει καταφύγιο σε σταθμούς του μετρό και περισσότεροι από τρία εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γίνει πρόσφυγες για να γλιτώσουν από τις αναμενόμενες ρωσικές λεηλασίες. Οι ουκρανικές πόλεις που έχουν περικυκλωθεί στερούνται νερού και τροφίμων, βομβαρδίζονται ανελέητα και, σε μια χαρακτηριστική ρωσική στρατιωτική κίνηση, τα νοσοκομεία τους καταστρέφονται. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί»…

Το δράμα των αμάχων, των εγκλωβισμένων στα καταφύγια, των βίαια ξεσπιτωμένων προσφύγων, των ασθενών που βομβαρδίζονται τα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονται, των διαμελισμένων πτωμάτων, συγκλονίζουν κάθε Άνθρωπο, που δεν έχει αλλοτριωθεί από αισθήματα μισανθρωπισμού. Και για αυτό το απάνθρωπο θέαμα, τη φρίκη του πόλεμου, υπάρχουν υπεύθυνοι, ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί, που θα πρέπει να λογοδοτήσουν για ειδεχθή εγκλήματα πολέμου.

Ο ρόλος της Δύσης στο Ουκρανικό

Ο ρόλος της Δύσης; Δεν απουσιάζει η Δυτική Συμμαχία από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ασφαλώς, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ, ακολουθούν με συνέπεια την πολιτική δέσμευση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν και θα συνεχίσουν την πολιτική της μη στρατιωτικής εμπλοκής. Επιδιώκει η Δύση, να μην έρθουν σε άμεση αντιπαράθεση ο Ρώσος και ο νατοϊκός στρατιώτης. Θα είναι η περίπτωση της αφετηρίας τους Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου, προοπτική εφιαλτική ακόμη και ως υπόθεση εργασίας.

Πάντως και «η Ρωσία θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά όπλα μόνο εάν απειλείτο η ίδια η ύπαρξή της», όπως διαβεβαίωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, που επικαλείται το ρωσικό Tass (σ.σ. Η αναφορά για τη μη χρήση πυρηνικών από ΗΠΑ και Ρωσία, δεν με καθησυχάζει, αντιθέτως…). Όμως, η Δύση, έχει εμπλακεί ενεργά στην Ουκρανική κρίση-πόλεμο.

Στρατιωτική βοήθεια, κυρίως σύγχρονα αντιαρματικά και αντιαεροπορικά, φτάνουν από τη Δύση, σχεδόν άνετα, στον ουκρανικό στρατό και επιφέρουν σοβαρές καταστροφές στο αρματικό δυναμικό του ρωσικού στρατού και απώλειες Ρώσων στρατιωτών.
Κυρίως όμως η Δύση, με τα “δικά της” ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, ενορχηστρώνει και κατευθύνει τον επικοινωνιακό πόλεμο και τις ψυχολογικές επιχειρήσεις εναντίον της Μόσχας, τροφοδοτεί το αντιρωσικό κλίμα και μάλιστα, με μεγάλη επιτυχία.

Οι επιλογές του Πούτιν

Ποιες οι επιλογές του Πούτιν; Δεν έχει πολλές επιλογές ο Ρώσος πρόεδρος και το επιτελείο του. Μετά την απόφαση του ουκρανικού στρατού να μην παραδώσει τις πόλεις, στρατηγικής σημασίας, όπως Μαριούπολη, Χάρκοβο, Οδησσό και Κίεβο, οι Ρώσοι, είναι υποχρεωμένοι να “συρθούν” σε πόλεμο εντός των αστικών κέντρων, που εκ της φύσεως αυτών των επιχειρήσεων, οι απώλειες για τους Ρώσους στρατιώτες θα είναι μεγάλες, ενώ η εντατικοποίηση των βομβαρδισμών των υπό κατάληψη ουκρανικών πόλεων, θα αυξήσει εκθετικά τις απώλειες των αμάχων.

Στόχος του Πούτιν είναι να πέσει στα χέρια των Ρώσων στρατιωτών το Κίεβο, μετά την Μαριούπολη, το Χάρκοβο και την Οδησσό, με κάθε τρόπο και ανεξάρτητα από το κόστος. Εάν πέσει και η Οδησσός, οι Ρώσοι θα φθάσουν γρήγορα στην Υπερδνειστερία (στα σύνορα με τη Μολδαβία), αποκλείοντας την Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα. Τα ρωσικά στρατεύματα, έστω αργά, έστω με μεγάλες απώλειες, θα προχωρήσουν επί του εδάφους, μέσω ερειπίων και καταστροφών και πτωμάτων άμαχων και στρατιωτών, προκειμένου να υλοποιήσουν τους στόχους της εισβολής.

Όμως, αυτό που δεν φαίνεται εφικτό, είναι η καθήλωση των ρωσικών στρατευμάτων και η απεμπόληση των αρχικών στόχων, κυρίως εκείνων που επέβαλλαν την στρατιωτική εισβολή. Διότι αυτή η εξέλιξη θα ισοδυναμούσε με ταπεινωτική ήττα της Ρωσίας, που ενδεχομένως θα αποσταθεροποιούσε και το σύστημα εξουσίας του Πούτιν και με ορατό ενδεχόμενο να οδηγηθεί ο Ρώσος πρόεδρος σιδηροδέσμιος σε κάποιο Διεθνές Δικαστήριο της Δύσης, δηλαδή τον εξευτελισμό του, όπως επιδιώκει η Ουάσιγκτον, προκείμενου να εδραιώσει την παγκόσμια μονοκρατορία της και να “φοβηθεί” το Πεκίνο. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υποστήριξε ότι «δικτάτορες», όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν πρέπει να «πληρώσουν το τίμημα» για την εισβολή σε άλλη χώρα…

Προκειμένου όμως να αποφύγει όλα αυτά, ο Ρώσος πρόεδρος και οι στενοί συνεργάτες του, θα κλιμακώσει τους βομβαρδισμούς, θα χρησιμοποιήσει σύγχρονα και πιο φονικά οπλικά συστήματα, θα καταλάβει όσες πόλεις της Ουκρανίας έχει σχεδιάσει, ώστε να παρακαθίσει σε διαπραγματευτικές συνομιλίες με τον Αμερικανό ομόλογό του σε ισότιμη βάση, ίσως και με τον “αέρα” του νικητή.

Η Τουρκία στην ουκρανική σκακιέρα

Όσον αφορά την Τουρκία και την στάση της στην ουκρανική κρίση; Οι σπουδαίοι Έλληνες αναλυτές, πανεπιστημιακοί και δημοσιολογούντες, που με μακροσκελή άρθρα τους πληροφορούσαν εμάς τους αδαείς και εμμονικούς ότι εξαιτίας των επιτυχημένων διπλωματικών ελιγμών της ελληνικής κυβέρνησης (Κυριάκου Μητσοτάκη και Νίκου Δένδια) και της ισχυρής ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν έχει “στριμωχθεί” στο περιθώριο και την διεθνή απομόνωση, ίσως θα πρέπει να επανεξετάσουν τις απόψεις τους.

Η πραγματικότητα, τους διαψεύδει, διότι ο Ερντογάν επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, δέχθηκε διαδοχικές επισκέψεις από τον Ισραηλινό πρόεδρο, τον καγκελάριο της Γερμανίας, φιλοξένησε τους υπουργούς εξωτερικών της Ρωσίας και της Ουκρανίας στην Αττάλεια και τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ. Όλοι τους, ευχαρίστησαν τον Ερντογάν για τον διαμεσολαβητικό ρόλο του.

Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας σε Μόσχα και Κίεβο, αποδεικνύει ότι η Τουρκία συνεχίζει το διαπραγματευτικό χαρτί της ειρήνης και παράλληλα, ενισχύει τις σχέσεις της με την Ρωσία. Η Τουρκική διπλωματία “παλαντζάρει” μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, με “δόλωμα” τους S-400 και τα F-35 αντίστοιχα. Ακόμη και αυτή τη περίοδο, η Τουρκία συνεχίζει να πουλά Bayraktar (μη επανδρωμένα μαχητικά αεροσκάφη τύπου UAV) στην Ουκρανία, ο πρόεδρος της οποίας δήλωσε ότι …ευγνωμονεί τον Ερντογάν! Η Τουρκία, που δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, “φιλοξενεί” και τις θαλαμηγούς του Αμπράμοβιτς, ο οποίος έχει “πουλήσει” την ποδοσφαιρική ομάδα Τσέλσι σε Τούρκο!

Όλα αυτά δείχνουν, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι μια πολύ δύσκολη πολυπαραμετρική εξίσωση, άλυτη προς το παρόν, που ομοιάζει με τον “Γόρδιο Δεσμό”, με κάποιες από τις εικαζόμενες “λύσεις”, να μην είναι ακριβώς συμβατές , με τους αποδεκτούς κανόνες της λογικής. Απορριπτέες μεν, υπαρκτές δε! Επομένως, το ερώτημα, δεν είναι, πότε θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά πως θα τελειώσει. Και με ποιο κόστος….