Σηκώνουν κεφάλι οι κοινωνίες ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

To 2019 είναι η χρονιά που αλλεπάλληλοι κόκκινοι συναγερμοί ήχησαν στους γυάλινους πύργους των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Χρονιά που βαρέθηκαν να μετράνε εκλογικές ήττες των εκπροσώπων τους και μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις κατά των νεοφίλ μέτρων τους. Τα ΜΜΕ και οι συστημικές δηλώσεις των celebrities αδυνατούν να κατευθύνουν τους λαούς όπως παλιότερα. Ζούμε ιστορικές στιγμές καθώς όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε ανταρσία που αν συνεχιστεί θα οδηγήσει το παγκοσμιοποιητικό μοντέλο σε μερική αναδίπλωση, αν όχι σε συνολική κατάρρευση.

Το 2019 μπήκε με τα Κίτρινα Γιλέκα στους δρόμους της Γαλλίας και μας αποχαιρετάει με 1.500.000 διαδηλωτές στη Χιλή που αφού κατάφεραν να ακυρώσουν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα της κυβέρνησης διεκδικούν νέο φιλολαικό σύνταγμα. Ταυτόχρονα όλη η Λατινική Αμερική είναι σε τροχιά εξέγερσης από το Εκουαντόρ μέχρι την Αργεντινή, στην οποία ο λαός καταψήφισε το νεοφιλελευθερο καταστροφέα Μαουρίτσιο Μάκρι και επανέφερε τους Περονιστές. Αλλά και η Γαλλία συγκλονίζεται από τις μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις των
πανίσχυρων εργατικών συνδικάτων που αυτή τη φορά στο πλευρό των Κίτρινων Γιλέκων υποσχέθηκαν να βρίσκονται στους δρόμους σε όλη την εορταστική περίοδο προκειμένου
να μην περάσει ο συνταξιοδοτικός νόμος που επιμένει να εφαρμόσει ο Μακρόν.

Η Παγκοσμιοποίηση όμως δεν απειλείται μόνο από τα εργατικά κινήματα αλλά και από τους λαούς που διεκδικούν την εθνική κυριαρχία τους από τα γραφειοκρατικά δεσμά και τους χαλύβδινους οικονομικούς περιορισμούς της ΕΕ. Στις ευρωεκλογές, οι ηγέτες που θέλουν να επαναφέρουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους, αμφισβητώντας Βρυξέλλες και Βερολίνο, κέρδισαν στις μεγαλύτερες ευρωπαικές χώρες. Στην Ιταλία ο Σαλβίνι, στη Γαλλία η Λεπέν, στη Βρετανία ο Φάρατζ. Συμπληρώστε εδώ και τις μεγάλες νίκες των εθνικών κομμάτων σε Πολωνία και Ουγγαρία.

Αν όλα αυτά τα κόμματα βρισκόντουσαν στην ίδια ομάδα θα συγκροτούσαν την δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο. Και βέβαια η πορεία της αμφισβήτησης της ΕΕ κορυφώθηκε φέτος με τις βρετανικές εκλογές που ήταν ένα νέο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον έχει ποια λαικά στρώματα έδωσαν τη νίκη στον Τζόνσον που εκλέχτηκε επειδή υποσχέθηκε μια νέα ανεξάρτητη Βρετανία.

Σε περιοχές της Κεντρικής και Βόρειας Αγγλίας που επί δεκαετίες ήταν τα μεγαλύτερα προπύργια του Εργατικού Κόμματος, οι εργάτες, οι ανθρακωρύχοι και οι αγρότες, ψήφισαν για πρώτη φορά Συντηρητικούς. Ακόμη και στην περιφέρεια του Σέντζφιλντ που οι Εργατικοί είχαν να χάσουν σχεδόν ένα αιώνα! Έχει μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ο εργατικός κόσμος στις φτωχές περιοχές έθεσε το θέμα της εθνικής κυριαρχίας της χώρας του ψηλότερα από τις κοινωνικές παροχες που υποσχόταν ο Κόρμπιν!

Το μέλλον ανήκει στους πατριώτες

Μην ξεχνάμε επίσης πως το 2019 είναι η χρονιά που ο Ντόναλντ Τραμπ μίλησε από το μεγαλύτερο παγκοσμιοποιητικό βήμα, αυτό του ΟΗΕ, κατά της Παγκοσμιοποίησης. «Ο ελεύθερος κόσμος πρέπει να ενστερνιστεί τα εθνικά του θεμέλια. Δεν πρέπει να προσπαθεί να τα διαγράψει ή να τα αντικαταστήσει. Το μέλλον δεν ανήκει στους υπέρμαχους της Παγκοσμιοποίησης, το μέλλον ανήκει στους πατριώτες».

Και βέβαια είναι εξαιτίας της αντιπαλότητας του Τραμπ με την Παγκοσμιοποίηση που το βαθύ γκλομπαλιστικό κράτος των ΗΠΑ θέλει να απαλλαγεί από αυτόν ελπίζοντας να τον καταδικάσει για το ζήτημα της Ουκρανίας. Όμως τελικά η όλη απόπειρα τους γυρίζει μπούμερανγκ. Πριν ξεκινήσει η διαδικασία της παραπομπής του από τους Δημοκρατικούς, ο Τραμπ είχε μόνο 38% θετικές γνώμες, μόλις ξεκίνησε έφτασε στο 41% και σήμερα πήγε στο 43%.

Ο αμερικανικός λαός συσπειρώνεται δίπλα σε ένα πρόεδρο που θεωρεί ότι τον κυνηγάει το κατεστημένο με κατηγορίες τραβηγμένες από τα μαλλιά, που εκτιμά πως κατάφερε να μειώσει την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, έστρωσε την οικονομία και κυρίως δεν επανέλαβε τους πολέμους του δίδυμου Ομπάμα-Χίλαρυ. Ενδιαφέρον θα έχει αν δούμε το 2020 επανεκλογή του Τραμπ.

Το ενδεχόμενο επανεκλογής Τραμπ

Σε περίπτωση επανεκλογής Τραμπ θα έχουμε αντιπαγκοσμιοποιητική συμμαχία ΗΠΑ-Αγγλίας κατά του άξονα Γαλλίας-Γερμανίας (που κακά τα ψέματα, προσεύχεται για οικονομική αποτυχία της Βρετανίας). Ιδιαίτερα σημαντικές θα είναι και οι επόμενες ιταλικές εκλογές που ακλόνητο φαβορί είναι ο Σαλβίνι. Εφόσον τις κερδίσει, η έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη μέσω υιοθέτησης διπλού νομίσματος είναι μέσα στα πρώτα σενάρια. Το διπλό νόμισμα είναι η μεγάλη επιθυμία του Κλαούντιο Μπόργκι, του οικονομικού εγκέφαλου της Λέγκας.

Το 2020 σε πρώτο πλάνο στην οθόνη των εξελίξεων θα βρίσκονται τα εργατικά κινήματα, όχι μόνο στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική αλλά και σε Αφρική (Σουδάν, Τυνησία, Aλγερία) και Ασία (Χονγκ Κονγκ, Ιράκ, Λίβανος). Και μακάρι να βλέπαμε επιτέλους την ευρωπαική Αριστερά να συμμαχούσε με κινήματα τύπου Κίτρινων Γιλέκων με τελικό στόχο τη δημιουργία ένος πανευρωπαικού αιτήματος για ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο.

Τα Γιλέκα διατύπωσαν κάποιες θέσεις για αλλαγές στη Γαλλία που θα μπορούσαν να ανοίξουν μια συζήτηση σε όλη την Ευρώπη. Και η Αριστερά που κατά καιρούς μιλάει για νέο κοινωνικό συμβόλαιο θα πρέπει να καταλάβει πως τώρα είναι η ωριμότερη εποχή να προχωρήσει σε πράξεις και χειροπιαστές διεκδικήσεις. Τώρα που η ΕΕ ή αλλάζει ή βουλιάζει.