Στα χαρακώματα του 5G – Το τρίγωνο ΗΠΑ-Κίνα-Ρωσία

Οι ΗΠΑ μεταπολεμικά έχουν επιβάλει το δολάριο ως το διεθνές αποθεματικό νόμισμα και πάνω από το 65% των διεθνών συναλλαγών ημερησίως γίνεται σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι συναλλαγές αυτές περνούν από κάποιες αμερικανικές τράπεζες κι έτσι μπορούν να ελεγχθούν από τις οικονομικές και νομικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να έχουν σήμερα επιβάλει οικονομικές κυρώσεις στις εξής χώρες Ιράν, Ρωσία, Κίνα, Βενεζουέλα, Κούβα, Βόρεια Κορέα, σε τμήματα των Παλαιστινίων και ίσως και σε άλλες.

Έχουν επίσης επιβάλει οικονομικές κυρώσεις σε εταιρείες στις χώρες αυτές, αλλά και κυρώσεις σε όσες εταιρείες ή άτομα θα συνεργαστούν οικονομικά με τις χώρες, ή με τις εταιρείες των. Οι οικονομικές κυρώσεις επί του Ιράν είναι συντριπτικές για την οικονομία του. Αυτές τις μέρες ιρανικά τάνκερ μεταφέρουν βενζίνη στη Βενεζουέλα. Οι ΗΠΑ προειδοποιούν τους ασφαλιστές φορτίων και πλοίων στα λιμάνια που χρησιμοποιούνται και όσους προσφέρουν υπηρεσίες στα συγκεκριμένα πλοία, πως θα βρεθούν στο στόχαστρο των κυρώσεων τους.

Το ίδιο συμβαίνει με τον αγωγό φυσικού αερίου North Stream 2 μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας. Απειλούν τις εταιρείες κατασκευής του αγωγού και ως αποτέλεσμα ο αγωγός κατασκευάζεται μόνο από ρωσικές εταιρείες. Στην Κίνα οι ΗΠΑ έχουν από διετίας απασχοληθεί με τις εταιρείες ZTE και Huawei. Αυτές είναι δύο εταιρείες τηλεπικοινωνιών και η δεύτερη είναι η μεγαλύτερη εταιρεία smartphones, η πρωτοπόρος στην κατασκευή του δικτύου 5G, δηλαδή του δικτύου με τις μεγαλύτερες ταχύτητες μετάδοσης big data.

Είναι το επόμενο στάδιο για τη μετάδοση των πολύ μεγάλων ποσοτήτων δεδομένων, τα οποία πλέον συλλέγονται και χρησιμοποιούνται για κατασκευή αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης και ρομποτικών εφαρμογών. Είναι στην ουσία ο βασικός δρόμος για την ανάπτυξη μιας νέας τεχνολογικής επανάστασης. Οι ΗΠΑ θεωρούν πως και οι δύο εταιρείες ασκούν κατασκοπεία εις βάρος της εθνικής τους ασφάλειας. Αυτό το βασίζουν στο ότι οι λεγόμενες ιδιωτικές εταιρείες στην Κίνα έχουν ως μετόχους κρατικές εταιρείες, ή περιφερειακούς οργανισμούς, οι οποίοι είναι στην ουσία κρατικά ελεγχόμενοι.

Πολυμέτωπος πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας

Η τελευταία κίνηση των ΗΠΑ κατά της Huawei είναι η απαγόρευση πωλήσεων μικροτσίπ κατασκευασμένα από αμερικανικά μηχανήματα. Επειδή δε μόνο αμερικανικά μηχανήματα μπορούν να κατασκευάσουν τα πιο προηγμένα μικροτσίπ των 10 nano, η κινεζική εταιρεία δεν μπορεί να προχωρήσει σε κατασκευή των προηγμένων μοντέλων της, ούτε να κατασκευάσει στοιχεία από το σύστημα 5G. Η εταιρεία αποθήκευε όλο το χρόνο εξελιγμένα μικροτσίπ για να μπορεί να συνεχίσει την παραγωγή της.

Πρακτικά οι ΗΠΑ θέλουν να κλείσουν τη Huawei. Σε απάντηση, η Κίνα σταμάτησε τις εισαγωγές γεωργικών προϊόντων από τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ επιτίθενται κατά της Κίνας, ταυτοποιώντας της ως υπεύθυνη για την πανδημία του κορονοϊού και αποχωρούν από το Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας γιατί τον θεωρούν ως “κινεζοκρατούμενο”. Με την ευκαιρία δε των διαδηλώσεων κατά της κινεζικής νομοθεσίας για την εσωτερική ασφάλεια του Χονγκ Κονγκ, προωθούν την εικόνα της Κίνας ως μια ανελεύθερης και απολυταρχικής χώρας, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα αξιών της Δύσης.

Στην αντιπαράθεση αυτή οι ΗΠΑ κατά καιρούς εμπλέκουν και την μειονότητα των Ουιγούρων μουσουλμάνων της δυτικής επαρχίας του Σιντζιάνγκ. Η επίσημη Κίνα προσπαθεί με κάθε τρόπο, κυρίως με μέτρα καταπίεσης, να αποτρέψει μουσουλμανικά κινήματα στη χώρα, όπως και γενικότερα κάθε είδους θρησκευτικές εκδηλώσεις η προσηλυτισμούς.

Υπάρχουν πολλαπλά επεισόδια ηλεκτρονικού πολέμου, χάκινγκ μεταξύ των δύο κρατών από ιδιώτες ή από εταιρείες για βιομηχανική κυρίως κατασκοπία, αλλά όχι μόνον. Επίσης υπάρχει και ένας αυξανόμενος ανταγωνισμός στο διάστημα, με εκτοξεύσεις και προσσεληνώσεις των Κινέζων. Υπάρχει επιπλέον μια κινητικότητα στη δημιουργία όπλων του διαστήματος, όπως και για μέσα καταστροφής δορυφόρων παρακολούθησης και τηλεπικοινωνιών.

Τα πιο επικίνδυνα σημεία τριβής

Πέραν όλων αυτών οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με την Κίνα στη Νότια Σινική Θάλασσα, της οποίας την ΑΟΖ διεκδικεί σχεδόν εξ ολοκλήρου η Κίνα από Φιλιππίνες, Μαλαισία, Βιετνάμ, Ινδονησία και βέβαια Ταϊβάν, την οποίαν η Κίνα θεωρεί κινεζικό έδαφος. Αμερικανικά πολεμικά πλοία και αεροπλάνα περιπολούν στις περιοχές αυτές, δηλώνοντας πως προστατεύουν την αρχή της ελεύθερης ναυσιπλοΐας.

Δημιουργούνται επεισόδια μεταξύ των πολεμικών πλοίων των δύο χωρών, τα οποία ευτυχώς μέχρι τώρα δεν εξελίσσονται σε θερμά επεισόδια. Και αυτό δεν συμβαίνει για τον απλό λόγο της ύπαρξης πυρηνικών όπλων στα οπλοστάσια και των δύο αντιπάλων. Μέχρι στιγμής το γεγονός της Χιροσίμα αποτρέπει την έναρξη ενός θερμού Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Υπάρχουν όμως κι άλλα γεγονότα τα οποία συνηγορούν υπέρ της θέσης αυτού του άρθρου. Οι ακυρώσεις διεθνών συνθηκών για το έλεγχο των πυρηνικών όπλων μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, όπως η START. Και οι Ρώσοι και κυρίως οι ΗΠΑ με τον Τραμπ έχουν αποχωρήσει από τις συμφωνίες, οι οποίες είχαν υπογραφεί μεταξύ των δύο χωρών επί Ψυχρού Πολέμου. Στην ουσία βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η κάθε μια από τις δύο πλανητικές δυνάμεις μπορεί να προχωρήσει στην ανάπτυξη νέων όπλων, αμυντικών και επιθετικών, στη γη και στο διάστημα.

Η συμμόρφωση με τις διεθνείς συνθήκες καθορίζει το πνεύμα συνεργασίας ή ανταγωνισμού μεταξύ αντιπάλων και οριοθετεί τους κανόνες εμπλοκής σε περιόδους κρίσεων ή μη. Βλέπουμε πως Ρωσία και ΗΠΑ απομακρύνονται από το πλαίσιο μιας ειρηνικής συνύπαρξης. Το ίδιο συμβαίνει και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου οι ΗΠΑ αδυνατούν να βρουν κοινό έδαφος για τα προβλήματα στη Μέση Ανατολή, ή σε άλλες περιοχές.

Η υβριδική “θουκυδίδειος παγίδα”

Από όλα τα παραπάνω παρατηρούμε πως οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν πολλά από τα όπλα ενός υβριδικού πολέμου κατά της Κίνας, όπως και η Κίνα κάνει το ίδιο εις βάρος των ΗΠΑ. Είναι προφανές πως η προσπάθεια της Κίνας είναι να πλησιάσει, ή και να ξεπεράσει τις ΗΠΑ, σε οικονομική ισχύ, τεχνολογία, αλλά και σε διπλωματικές σχέσεις και ήπια ισχύ. Πολλοί αναλυτές διεθνών σχέσεων, όπως ο καθηγητής του Harvard Graham Allison, θεωρεί πως υπάρχει de facto μια “θουκυδίδειος παγίδα”.

Προσομοιάζει δηλαδή την άνοδο της Κίνας με την άνοδο των Αθηνών, η οποία είχε προκαλέσει το φόβο στη Σπάρτη να εκθρονιστεί από την πρωτοκαθεδρία της μεγάλης δύναμης μεταξύ των τότε ελληνικών πόλεων, με αποτέλεσμα τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Ο Allison δεν υποστηρίζει πάντως πως οι ιστορική αυτή συγκυρία οδηγεί υποχρεωτικά σε πόλεμο, δηλαδή μια αιματηρή σύγκρουση. Οδήγησε όμως ήδη σε έναν υβριδικό πόλεμο ο οποίος γίνεται μέρα με την ημέρα, πιο βαθύς και πιο πολυεπίπεδος.

Πλησιάζει να μετατραπεί σε αιματηρή σύγκρουση γιατί ακυρώνονται οι δικλείδες ασφαλείας που χτίστηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, νομικές, πολιτικές, κοινωνικές, καθώς και τεχνολογικές, με όλες τις οικονομικές τους συνέπειες. Η δε αντιπαράθεση συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα. Η Κίνα ανταπαντά στις κατηγορίες για το Χονγκ-Κονγκ, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για τις βίαιες διαμαρτυρίες λόγω της δολοφονίας του Ρόμπερτ Φλόιντ. Οι ΗΠΑ μάλιστα κατηγορούν αόριστα πως ξένες δυνάμεις προκαλούν τη βία στις διαμαρτυρίες αυτές.

Η Ελλάδα στη δίνη της σύγκρουσης

Θεωρητικά η Ελλάς είναι προστατευμένη από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ουσιαστικά, στην πλανητική σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας-Ρωσίας βρίσκεται μετέωρη και η θέση της εξαρτάται από τη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ. Η Τουρκία σε αυτό το παιγνίδι “τρώει” από τη Δύση και παίζει με την Ανατολή, εφόσον η δεύτερη την αφήνει να πραγματοποιήσει την ατζέντα της. Το ίδιο απαιτεί και από τη Δύση, αλλά εδώ υπάρχουν έστω και υποθετικές δυσκολίες, γιατί η Τουρκία κάθε άλλο παρά δυτική χώρα είναι (με την έννοια πως δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα είναι διακοσμητικά στοιχεία της ταυτότητός της).

Εάν οι ΗΠΑ θεωρήσουν πως πρέπει με κάθε τρόπο να κρατήσουν την Τουρκία, αν όχι ως σύμμαχο αλλά ως ουδέτερο παίκτη σε αυτό το παιγνίδι, η αμοιβή της Τουρκίας θα είναι οι απαιτήσεις της στο Αιγαίο, στη Συρία, στα Βαλκάνια, αλλά και στο βόρειο Ιράκ. Αυτό βέβαια δημιουργεί προβλήματα στο Ισραήλ, ως την μεγάλη περιφερειακή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο. Μια ηγεμονική Τουρκία θα υπονόμευε καίρια την ασφάλειά του, καθώς δεν θα του επέτρεπε τους βαθμούς ελευθερίας δράσεως που επιθυμεί.

Παράδειγμα είναι ή άμεσα επαπειλούμενη προσάρτηση της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ. Η Τουρκία δεν θα δεχθεί ποτέ ως νόμιμη μια τέτοια κίνηση, διότι προβάλει ως διαπρύσιος υποστηρικτής των Παλαιστινίων. Η ασφάλεια και η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος απειλούνται άμεσα από αυτή την εξελισσόμενη σύγκρουση. Δυστυχώς η χώρα δεν έχει τις οικονομικές δυνάμεις, ούτε και την ψυχική ενότητα που της χρειάζεται για να αντιμετωπίσει αυτόν τον υπαρξιακό κίνδυνο.

200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση βρισκόμαστε, όπως οι άφρονες παρθένες, να έχουμε χάσει το τρένο της ιστορίας. Θα χρειαστεί υπερπροσπάθεια και μεγάλη, μη διαφαινόμενη (όπως απέδειξε η συμφωνία των Πρεσπών) εντιμότητα από την πολιτική ηγεσία της χώρας, για να σταθούμε, έστω και συμβολικά, κύριοι του οίκου μας.