Στην Κύπρο ξέρουμε καλά τι σημαίνει εθνοκάθαρση…

Είναι δε σαφές, πως οι πρακτικές που υιοθετούνται, η απάθεια της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, όχι μόνο οδηγούν σε αποκλιμάκωση αλλά ενισχύουν τις πολιτικές της επιβολής. Τα ανοικτά πολεμικά μέτωπα συνεχίζονται ως να είναι μέρος της καθημερινότητας. Ακόμη κι όταν απειλείται γενικευμένη σύρραξη στη Μέση Ανατολή, οι εκκλήσεις είναι υποτονικές.

Αναφέρθηκε και στην προχθεσινή σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου, το σημείωσε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην επιστολή του προς τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, για τις παραβιάσεις της κατοχικής δύναμης στη νεκρή ζώνη. Το γεγονός, δηλαδή, πως πόλεμος στην περιοχή επηρεάζει σημαντικά και τους δικούς μας χειρισμούς αλλά και τα δεδομένα, μέσα στα οποία καλείται η Λευκωσία να χειριστεί το Κυπριακό. Κι αυτό γιατί έχουμε απέναντι μας μια κατοχική δύναμη, την Τουρκία, που λειτουργεί στη λογική της επιβολής. Όπως και το Ισραήλ.

Το ακούμε από την 7η Οκτωβρίου και εντεύθεν ότι το Ισραήλ «έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Μετά σε αυτό προστέθηκε πως αυτό πρέπει να γίνεται «εντός ορίων». Τι σημαίνει αυτό; Είναι ανοικτής ερμηνείας. Το όριο το καθορίζει ο επιτιθέμενος, όταν απολαμβάνει την ανοχή των διάφορων τρίτων.

Την ίδια ώρα, φαίνεται να εξυφαίνονται σχεδιασμοί για βίαιη εκτόπιση των Παλαιστινίων. Είναι, είπε ο Νετανιάχου, «προσωπικές απόψεις» υπουργών του. Την ίδια ώρα, ο ίδιος μιλώντας ενώπιον στελεχών του κόμματος ανέφερε πως το Ισραήλ συζητά με την Γκάνα και το Κονγκό να δεχθούν τους Παλαιστίνιους της Γάζας. Κι αυτό έναντι οικονομικού οφέλους. Είναι μια πρακτική που αφορά την εθνοκάθαρση, χωρίς να… κατονομάζεται. Και μετά; Θα μεταφερθούν έποικοι στη Γάζα. Και το επόμενο βήμα θα είναι η Δυτική Όχθη.

Η εθνοκάθαρση και ο εποικισμός είναι μια πρακτική που ακολουθήθηκε και ακολουθείται και από την κατοχική Τουρκία. Είναι αυτό που λέμε, βίοι παράλληλοι, δυο κατοχικών δυνάμεων, αν και βρίσκονται τώρα, σε συνεχή αντιπαράθεση. Η εθνοκάθαρση, ο εποικισμός, η πολιτιστική αλλοίωση των κατεχομένων συνθέτουν το πλαίσιο της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής στην Κύπρο. Είναι ένα σχέδιο το οποίο μπήκε σε εφαρμογή αμέσως μετά την τουρκική εισβολή του 1974 και έγινε με συστηματικό τρόπο και μεθοδικά.

Σε σχέση με το Ισραήλ, ο σχεδιασμός γίνεται ενόψει του γεγονότος ότι Ιορδανία και Αίγυπτος φαίνεται να μην θέλουν να μεταφερθεί παλαιστινιακός πληθυσμός στο έδαφος τους. Γι’ αυτό και αναζητεί χώρες που θα “υποδεχθούν” τους βιαίως εκδιωχθέντες. Πάντα με το αζημίωτο.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει κατά πόσο αυτός ο σχεδιασμός θα υλοποιηθεί, γιατί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Και δεν είναι εύκολη και η μεταφορά. Ο σχεδιασμός, με βάση τις αναφορές, φαίνεται να υπάρχει. Εκείνο συνεπώς, που έχει σημασία είναι να αποτραπεί. Και στις φωνές αντίδρασης θα πρέπει να είναι κι αυτή της Κύπρου, που βίωσε την εθνοκάθαρση και βιώνει ακόμη τον εποικισμό. Ξέρουμε- όπως και οι Παλαιστίνιοι- τι σημαίνει αυτή η πρακτική και δεν μπορεί παρά να στεκόμαστε απέναντι.

Υ.Γ. Αντιγράφω από κείμενο του Παντελή Μπουκάλα στην αθηναϊκή «Καθημερινή»: «Στη Γάζα ακρωτηριάζονται κάθε μέρα δύο Παλαιστινιάκια. Χωρίς αναισθητικό. Πού να βρεθεί. Το χρησιμοποιεί όλο η διεθνής κοινότητα. Για να ναρκώνει την περίφημη ευαισθησία της».