Στον πόλεμο και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο!

Το ένταλμα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) εναντίον του προέδρου της Ρωσίας αποτελεί στην ουσία των στοχεύσεών της, μια προφανώς, πολιτική απόφαση. Περιττεύει να σχολιάσουμε εδώ τις νομικές πτυχές της εν λόγω κίνησης, όπως και το πόσο προβληματική είναι από πλευράς δημοσίου διεθνούς δικαίου. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι το ΔΠΔ επέλεξε να στραφεί εναντίον του προέδρου της Ρωσίας, την ίδια στιγμή που οι ηγέτες της Δύσης και οι εκλεκτοί τους μένουν στο απυρόβλητο.

Αυτή η ξεκάθαρα μεροληπτική στάση επιβεβαιώνει ότι αφενός το ΔΠΔ αποτελεί νομικό και πολιτικό εργαλείο της Δύσης, αφετέρου η Δύση και ειδικότερα οι ΗΠΑ έχουν ελεγχθεί από το λόμπι που επιδιώκει πόλεμο με τη Ρωσία, μέχρι τέλους. Ή αν προτιμάτε, μέχρι το πιθανό τέλος όλων μας, μέσα από μια πυρηνική σύγκρουση. Αυτό είναι και το σημαντικότερο συμπέρασμα, διότι μπορεί σύντομα να μην έχει κανένα νόημα η συζήτηση περί διεθνούς δικαίου.

Ένας διωκόμενος πρόεδρος σημαίνει ότι η Ρωσία εξωθείται να μην υπογράψει καμιά συνθήκη ειρήνης, παρά μόνο αν η χώρα ηττηθεί στο πεδίο και διαλυθεί, με τον ίδιο να ανατρέπεται και να συλλαμβάνεται. Οι δυτικοί μάλιστα δεν διστάζουν να πουν ότι μπορεί τώρα να μην είναι εφικτό να συλληφθεί ο πρόεδρος Πούτιν, αλλά αυτό ίσως να γίνει στο μέλλον, αν κάποιος τον ανατρέψει. Με άλλα λόγια, ο στόχος πλέον δεν είναι μόνο η αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα, όπως γνωρίζαμε από χρόνια, αλλά και η ταπείνωση της χώρας αυτής με το να συρθεί και να δικαστεί στο εξωτερικό ο επί είκοσι χρόνια πρόεδρος και πρωθυπουργός της.

Το πιθανότερο βεβαίως είναι ότι αν βρεθούμε κοντά στο να προκύψει μια τέτοια εξέλιξη, κάποια στιγμή πριν την επέλευσή της θα αρχίσει να “βρέχει” πυρηνικά. Ωστόσο, οι δυτικοί ηγέτες είναι αποφασισμένοι να παίξουν με τις πιθανότητες μιας ολοκληρωτικής καταστροφής της ανθρωπότητας. Επιπροσθέτως, η ίδια η Ουκρανία εξωθείται στο να μην μπορεί να σταματήσει να πολεμά πριν την ολοκληρωτική της ήττα ή και μετά από αυτήν. Ποιος Ουκρανός ηγέτης μπορεί να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με έναν διωκόμενο σαν εγκληματία πολέμου; Ακόμα και αν κάποιος τέτοιος βρεθεί θα έχουμε μετά βεβαιότητας μια κυβέρνηση στην εξορία να συνεχίζει τον πόλεμο, από τα εδάφη κάποιας νατοϊκής χώρας.

Δρόμος χωρίς επιστροφή

Την ίδια στιγμή, η Σλοβακία και μάλλον και άλλες νατοϊκές χώρες σύντομα, θα μεταφέρουν πολεμικά αεροπλάνα στην Ουκρανία. Επρόκειτο για μια από τις βασικές κόκκινες γραμμές της Ρωσίας από την αρχή του πολέμου. Η διαδικασία μεταφοράς όπως και συμμετοχής τέτοιων αεροσκαφών στις πολεμικές επιχειρήσεις θα συμπεριλάβει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από όσο συμβαίνει σήμερα και νατοϊκές δυνάμεις. Η Δύση είναι σαν να καλεί τη Ρωσία να της επιτεθεί με κάποιο τρόπο. Τα “γεράκια” έχουν πάρει τον έλεγχο.

Υπάρχει και μια πιο θεμελιώδης ακόμα διάσταση: κάθε δυτικός θεσμός –από το τραπεζικό σύστημα έως τους διεθνείς δικαιοδοτικούς θεσμούς και από τις περιφερειακές ενώσεις έως τις αθλητικές διοργανώσεις– έχει στρατευθεί εναντίον της Ρωσίας. Η δε Κίνα να είναι σχεδόν ομολογημένα ο επόμενος στόχος. Αυτό έχει δημιουργήσει συνθήκες παντελούς αδυναμίας συνεννόησης (πέραν του χειρισμού ορισμένων ζητημάτων στο πολεμικό πεδίο) και ρήγματος σχεδόν σε κάθε πτυχή της οργανωμένης διεθνούς κοινότητας. Το μόνο που απομένει από τη μεταπολεμική σταθερότητα είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο άλλωστε δυσλειτουργεί.

Έχουμε οριστικώς μπει στο δρόμο δύο παράλληλων και ανταγωνιστικών έως και εχθρικών συστημάτων που (θα) διεκδικούν πλανητική κυριαρχία. Η ίδια η φύση του καπιταλισμού δεν επιτρέπει έναν σταθεροποιημένο ανταγωνισμό. Όπως βλέπουμε και με πτυχές της τραπεζικής κρίσης (ρωσικά και κινεζικά κεφάλαια φεύγουν από δυτικές τράπεζες) τα χτυπήματα θα είναι διαρκή και θα εκτείνονται σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου της άλλης πλευράς.

Μια από τις δύο πλευρές θα πρέπει να νικήσει ολοκληρωτικώς την άλλη. Η πορεία προς τον κατακλυσμιαίο πόλεμο αποδεικνύεται ασταμάτητη και διαρκώς επιταχυνόμενη. Σε περασμένες δεκαετίες υπήρχε μεγαλύτερη σωφροσύνη. Σήμερα έχει δυστυχώς λείψει. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βαδίζουμε στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Και τότε, όταν η διάχυτη παράνοια και πολεμοκαπηλεία θα έχει κάνει τη δουλειά της θα είναι πολύ αργά για να μοιράσουμε ευθύνες ή να μιλήσουμε για το διεθνές δίκαιο.