Στρατηγική η ήττα των Αμερικανών στο Αφγανιστάν

Η επικείμενη κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν και η εσπευσμένη αποστολή 3000 Αμερικανών στρατιωτών για την προστασία της αμερικανικής πρεσβείας, θυμίζουν τον αριστουργηματικό “Ελαφοκυνηγό” του Μάικλ Τσίμινο και το ηθικό κρεσέντο ενός μάταιου πολέμου. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η απόφαση του Μπάιντεν για ολική αποχώρηση από το Αφγανιστάν ήταν ορθολογική, γιατί απλά έγινε κατανοητό πως ο πόλεμος αυτός δεν θα μπορούσε να κερδηθεί.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρόκειται για μια ακόμη στρατηγική ήττα των ΗΠΑ και της Δύσης σε ηθικό, αναλυτικό, γεωπολιτικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Ε ότι αφορά το ΝΑΤΟ, είναι εμφανής η γελοιοποίησή του από τις κενές περιεχομένου δηλώσεις του γενικού γραμματέα του Γενς Στόλτενμπεργκ, σύμφωνα με τις οποίες «στόχος μας παραμένει να υποστηρίξουμε την αφγανική κυβέρνηση και τις δυνάμεις ασφαλείας όσο το δυνατόν περισσότερο… Συνεχίζουμε να αξιολογούμε τις εξελίξεις επί τόπου και είμαστε σε συνεχή επαφή με τις αφγανικές αρχές και την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα»…

Οι αμερικάνικοι πόλεμοι μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο ήταν όλοι ατελέσφοροι (με εξαίρεση την διάσωση της Νότιας Κορέας), τεραστίου κόστους σε ανθρώπινες ζωές και σε οικονομικούς πόρους. Η αμερικανική ανάλυση πέφτει συνεχώς έξω, από την Κούβα έως την Νικαράγουα, την Γρενάδα, την Συρία, το Ιράκ με ολέθριες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες για την Δύση, η οποία δεν φαίνεται να έχει κατανοήσει τα ιστορικά φαινόμενα όπως αυτά εξελίσσονται στον μετα-αποικιακό κόσμο. Η ήττα στο Αφγανιστάν αποτελεί μια εσωτερική πληγή στο δυτικό σώμα και τίποτε στον ορίζοντα δεν δείχνει πως υπάρχει “εμβόλιο ανοσίας” από την ηλιθιότητα και την απληστία της Δύσης.