Τα άγνωστα γεγονότα που προκάλεσαν την ανάφλεξη στο Παλαιστινιακό

“Η Συμφωνία του Αβραάμ” και η νέα Μέση Ανατολή που διαμορφωνόταν, με τον μεγάλο συμβιβασμό των εχθρών Ισραηλινών και Αράβων, δημιούργησε πρόσκαιρες ελπίδες, για ένα καλύτερο μέλλον σε ολόκληρη την περιοχή. Φαινόταν ότι το Παλαιστινιακό, που επί δεκαετίες κυριαρχούσε στην περιοχή, είχε βυθιστεί στον βάλτο της αδιαφορίας μέχρι την πρόσφατη ανάφλεξη.

Αυτή προέκυψε ξαφνικά, σαν έκρηξη ηφαιστείου που οι φλόγες σκέπασαν την περιοχή, βάζοντας σε δοκιμασία την ειρήνη, τις νέες σχέσεις και συμμαχίες και την αδελφοσύνη, αν υπήρχε ποτέ, του Αραβικού Κόσμου. Το κυριότερο έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία του Ερντοιγάν να αυτοπροβληθεί σαν προστάτιδα των Παλαιστινίων και φυσικά σαν ηγέτιδα δύναμη του σουνιτικού Ισλάμ. Τί συνέβη, όμως, και είχαμε την έκρηξη, την βία και τους εκατέρωθεν βομβαρδισμούς με την εκατόμβη νεκρών, με περισσότερο το παλαιστινιακό αίμα στην Λωρίδα της Γάζας; Αναφέρουμε τα γεγονότα, που συσσωρευτικά λειτούργησαν σαν πυροκροτητής και ανατίναξαν την ηρεμία.

Κάθε Παρασκευή προς το τέλος του Ραμαζανιού, μετά την απογευματινή προσευχή στο Τέμενος του Αλ Ακτσά, οι νεαροί Παλαιστίνιοι (αγόρια και κορίτσια) συνήθιζαν να κάθονται έξω από την Πύλη της Δαμασκού στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, ξεχωριστά και απέναντι στα σκαλοπάτια, εκατέρωθεν της Πύλης και να συζητούν, να περνούν τον χρόνο τους φλερτάροντας μεταξύ τους ως νέοι. Η ισραηλινή Αστυνομία την Παρασκευή 8/5 απαγόρευσε την συνάθροιση, κάτι που εξαγρίωσε τους νεαρούς.

Η 10η Μαΐου είναι μια ιστορική ημέρα για τους Ισραηλινούς, ονομάζεται “η ημέρα της Ιερουσαλήμ”, καθόσον την 10η Μαΐου του 1967, στον “πόλεμο των έξι ημερών” απελευθέρωσαν την ιστορική τους πρωτεύουσα από τους Ιορδανούς που την κατείχαν. Έτσι εόρταζαν την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ με μια συμβολική παρέλαση και είσοδο στην παλαιά πόλη, από την Πύλη της Δαμασκού, όπου κάθονταν οι νεαροί Παλαιστίνιοι και είχαν προηγηθεί επεισόδια με την Αστυνομία. Παρά τις εκκλήσεις των νουνεχών Ισραηλινών να ματαιωθεί φέτος η παρέλαση και η είσοδος στην παλιά πόλη, την Κυριακή 10/5 αυτή αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή, λόγω των επεισοδίων. Aλλά, το κακό είχε γίνει.

Η αναβολή των εκλογών

Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής από το 2006, ο 86χρονος Μαχμούντ Αμπάς ανέβαλε για μια ακόμη φορά τις προγραμματισμένες εκλογές (22 Μαΐου για τις βουλευτικές και 31 Ιουλίου για τις προεδρικές), με πρόσχημα δήθεν προβλήματα με το Ισραήλ. Η αναβολή ενόχλησε τους Παλαιστινίους, με αποτέλεσμα η Χαμάς, που κυβερνά την Γάζα, να κατηγορήσει την Παλαιστινιακή Αρχή και τον πρόεδρο Αμπάς.

Εδώ υπάρχει και ένα ενδοπαλαιστινιακό παρασκήνιο, αφού αυτή την φορά από πλευράς Φατάχ είχαν θέσει υποψηφιότητα, εκτός του Αμπάς, και τρεις άλλες προσωπικότητες: Πρώτον, ο φυλακισμένος Μαρουάν Μπαργκούτι, από τους πιστούς συνεργάτες του Αραφάτ, πολύ αγαπητός στους Παλαιστινίους. Δεύτερον, ο “πολέμαρχος” και σκοτεινή φιγούρα Μοχάμεντ Νταχλάν. Τρίτον, ο ανιψιός του Αραφάτ Νάσερ αλ Κίντουα, ο οποίος θα συνεργαστεί με τον Μπαργκούτι. Ο πρόεδρος Αμπάς θεώρησε ότι η έκβαση των εκλογών θα ήταν αρνητική γι’ αυτόν και γι’ αυτό ανέβαλε τις εκλογές.

Αναφέρθηκε από τα ΜΜΕ για εξώσεις Παλαιστινίων από τα σπίτια τους, με σκοπό να τους ξεριζώσουν από τον τόπο τους και να επεκταθούν οι εβραϊκοί οικισμοί, σε εδάφη που ανήκουν στην Παλαιστίνη. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Το θέμα, που ανέκυψε αφορά την κυριότητα των ιδιοκτησιών στην συνοικία Σέιχ Τζαράχ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, περίπου 1.000 μέτρα από την Πύλη της Δαμασκού. Πρόκειται σήμερα για μια δενδρόφυτη περιοχή με σπίτια από ψαμμίτη, ξένα προξενεία και πολυτελή ξενοδοχεία. Δηλαδή δεν έχει σχέση με εβραϊκούς οικισμούς στην Δυτική Όχθη.

Το ιστορικό με τις ιδιοκτησίες

Η ιστορία είναι πολύ παλιά και έχει τις ρίζες της στην ταραχώδη περίοδο 1936-1939, όπου ολόκληρη η περιοχή μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών, ευρισκόταν υπό Βρετανική Εντολή. Στην συνοικία αυτή της Ιερουσαλήμ συνυπήρχαν Άραβες και Εβραίοι, με κυριαρχία των Αράβων. Από τις ταραχές που έγιναν από τους Άραβες κατά των Βρετανών (λόγω της δολοφονίας από τους Βρετανούς του Μουλά με αντιαποικιακό παρελθόν Ιζαντίν Αλ Κασάμ το 1935) και την εξάμηνη απεργία τους το 1936.

Οι ταραχές κατέληξαν σε συγκρούσεις μεταξύ Αράβων και Εβραίων, λόγω της δολοφονίας ενός Εβραίου. Οι Άραβες κατήγγειλαν εποικισμό της περιοχής από Εβραίους που κατέφθαναν από όλο τον κόσμο με την ανοχή των Βρετανών. Από τις συγκρούσεις εκείνες πολλοί Εβραίοι εγκατέλειψαν την συνοικία Σέιχ Τζαράχ και στα εγκαταλειμμένα σπίτια εγκαταστάθηκαν αραβικές οικογένειες.

Μετά τον “Πόλεμο των έξη Ημερών” και την απελευθέρωση της αιώνιας πρωτεύουσάς τους Ιερουσαλήμ, όπως την θεωρούν οι Εβραίοι, το Ισραήλ θέσπισε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο κάθε Ισραηλινός πολίτης μπορούσε να διεκδικήσει χαμένα περιουσιακά του στοιχεία, αν είχε την δυνατότητα να προσκομίσει τίτλους ιδιοκτησίας προ του 1948, που άρχισε ο πόλεμος της ανεξαρτησίας του Ισραήλ με τους Άραβες. Το ίδιο δικαίωμα έχουν και οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ, που αποτελούν το 20% περίπου του πληθυσμού. Έτσι Ισραηλινοί προσέφυγαν στα δικαστήρια, ζητώντας πίσω τις περιουσίες των στην συνοικία του Σέιχ Τζαράχ.

Η ανάφλεξη στο Παλαιστινιακό

Οι δικαστικές διαμάχες διαρκούν επί δεκαετίες και τώρα άρχισαν να έχουμε τελεσίδικες αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, όπου αποφάνθηκε τελεσίδικα ότι πρέπει τέσσερις ιδιοκτησίες να επιστραφούν στους νόμιμους ιδιοκτήτες, που είναι απόγονοι των Ισραηλινών που εγκατέλειψαν την Σέιχ Τζαράχ. Αυτή η απόφαση, σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα ήταν που ξεσήκωσε τους Παλαιστίνιους, γιατί θεώρησαν ότι το Ισραήλ, έχει σκοπό να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους από την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που οι μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι, όπως και η μη ολοκληρωθείσα συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ (Ιούλιος 2000 μεταξύ Κλίντον, Αραφάτ και Εχούντ Μπαράκ) προέβλεπε ότι θα είναι πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους.

Οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή πολλές φορές είναι απρόβλεπτες και ραγδαίες. Και όπως λέγεται, είναι η περιοχή όπου το απίθανο γίνεται πιθανό και το πιθανό γίνεται απίθανο. Τα προαναφερθέντα, αποτέλεσαν την πυρίτιδα για την ανάφλεξη τις πρώτες ημέρες με τις διαδηλώσεις των Παλαιστινίων στον χώρο έξω από το Τέμενος του Αλ Ακτσά και στο Τέμενος του Βράχου επί του λόφου Χαράμ αλ Σαρίφ (Όρος του Ναού κατά τους Ισραηλινούς) το ιερότερο μέρος του Ιουδαϊσμού και τρίτο ιερότερο μέρος των μουσουλμάνων.

Η ισραηλινή αστυνομία αντέδρασε, όπως συνηθίζει, με αρκετή σκληρότητα, αλλά η έκρηξη που ακολούθησε δεν δικαιολογείται μόνο από την απαγόρευση συγκέντρωσης στην Πύλη της Δαμασκού στην παλιά πόλη, ή από την αναβληθείσα τελικά ισραηλινή παρέλαση της 10ης Μαΐου, αλλά ούτε από την αναβολή των εκλογών ή από την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ για επιστροφή περιουσιών σε κατόχους τους προ του 1948. Όλες αυτές οι αιτίες συνδυάστηκαν, αλλά το ζήτημα αυτό θα το εξετάσουμε σε αυριανό μας άρθρο.