Τα δύσκολα θα έλθουν μετά τον Ερντογάν

Ο Ερντογάν βρίσκεται σε δυσχερέστατη θέση. Το δημοσιονομικό και εξωτερικό έλλειμμα δεν γίνεται να αντιμετωπίζεται συνεχώς με πιστωτικές ενέσεις από το Κατάρ και τις κρατικές τράπεζες. Η στιγμή της κατάρρευσης δεν θα αργήσει. Και φυσικά ο ίδιος θα θυμάται ότι ήταν μια άλλη οικονομική εξάχνωση, το 2001, που προετοίμασε την δική του θριαμβευτική πορεία προς την κατάκτηση αρχικά της κυβέρνησης και, σε δεύτερο χρόνο, των “αρμών της εξουσίας” (για να θυμηθούμε και τα δικά μας…) και την αλλαγή καθεστώτος.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δεχθεί να εγκαταλείψει όσα έχει κερδίσει σεβόμενος την ετυμηγορία μιας κάλπης. Η σύγκρουση θα αποτελέσει ζήτημα ζωής και θανάτου. Στην ημέτερη θέση επιβάλλεται οι ορίζοντες να παραμένουν εσαεί ανοικτοί. Στην κονίστρα της Ανατολικής Μεσογείου, ήταν οι πράξεις του καθεστώτος Ερντογάν που αποτέλεσαν τον καταλύτη στο αρμολόγημα ενός αντιτουρκικού άξονα, όπου η Ελλάδα διαδραματίζει καίριο ρόλο.

Εδώ είναι που πρέπει να ανησυχήσουμε. Η πολιτική ενίων συμμάχων και εταίρων μας έναντι της Τουρκίας, διαχρονικά επικαθορίζεται από την πεποίθησή τους ότι η χώρα αυτή συνιστά το πολιτικό και γεωστρατηγικό κέντρο ισχύος της ευρύτερης περιοχής. Αυτός ο στρατηγικός και ιδεολογικός οδοδείκτης είναι βέβαια ήκιστα ενθαρρυντικός από την ημέτερη σκοπιά.

Οι Ισραηλινοί, με τους οποίους συνεργαζόμαστε στενά από το 2010 σε πολύ σοβαρά στρατιωτικά και στρατηγικά ζητήματα (και ορθώς πράττουμε, σε γενικές γραμμές), έχουν ανδρωθεί με τις ιδέες του Μπεν Γκουριόν στην εξωτερική πολιτική, τις οποίες εκτιμούν ως νάματα σοφίας: το Ισραήλ, για να επιζήσει, έπρεπε να διατηρεί καλές σχέσεις με την Τουρκία.

Το αγγλοσαξωνικό γεωπολιτικό και οικονομικό κοσμοσύστημα που οικοδόμησαν οι Βρετανοί και κληρονόμησαν οι Αμερικανοί, σταθερά αξιολογεί μια φιλοδυτική Τουρκία ως την λυδία λίθο και το έπαθλο οποιασδήποτε πολιτικής στην περιοχή. Το γερμανικό οικονομικοπολιτικό και βιομηχανικό κατεστημένο, από τα χρόνια του Κάιζερ Γουλιέλμου και του φον ντερ Γκολτς, έχει βασικότατο πελάτη τους Τούρκους, από τους οποίους βγάζει ωραίο, ζεστό χρήμα.

Κίνδυνος η επόμενη μέρα στη Τουρκία

Ο θανάσιμος κίνδυνος διαγράφεται λοιπόν ανάγλυφα: σε περίπτωση πτώσης του Ερντογάν, είτε έχουμε παλινόρθωση μιας εκδοχής του κεμαλικού κοσμικού κράτους, είτε άλλη μορφή θρησκευτικού εθνικισμού, είτε κάτι εντελώς καινούργιο, σχεδόν όλοι οι σημερινοί εταίροι μας θα κλιμακώσουν θεαματικά τις, ήδη καταθλιπτικά γνώριμες, υφιστάμενες πιέσεις: «η Τουρκία είναι σημαντικός παίκτης και δεν μπορεί να αγνοηθεί»…

Θλιβερά τα συμπαρομαρτούντα: αρχικά, package deal για Αιγαίο και Κύπρο. «Οι ενεργειακοί πόροι πρέπει να χρησιμοποιηθούν έξυπνα, λελογισμένα και ευεργετικά για την φιλία και την πολυμερή συνεργασία μεταξύ χωρών που άλλωστε ανήκουν στην ίδια συμμαχία και έχουν τις ίδιες κατευθύνσεις» (έτσι θα μας πούνε…), στέλνοντας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι η συνεννόηση στην περιοχή δημιουργεί “οφέλη” για όλους.

Ξεχάστε λοιπόν τον αγωγό EastMed και φτιάξτε έναν άλλον που θα μεταφέρει αέριο στην Τουρκία μέσω Κύπρου, αφού πρώτα λυθεί το Κυπριακό (και ξέρουμε φυσικά με ποιον τρόπο θα λυθεί). Θα έχουμε την αγαθή τύχη να ζήσουμε ξανά τις ένδοξες μέρες του θεοφιλέστατου Ρίτσαρντ Περλ, του εκλαμπρότατου Τζακ Στρο και του πανυπερσέβαστου Καρλ Μπιλντ! Το πάρθιο βέλος κατά του Ελληνισμού θα έχει βρει στόχο. Όθεν, διακυβεύονται θέματα δεσπόζουσας σημασίας για την υπόθεση του Ελληνισμού.

Έρχονται μέρες δοκιμασίας!

Η πολιτική μας πρέπει να είναι ρωμαλέα, με ελληνικό φρόνημα, όχι εφεκτική και χαμαίζηλη. Οποιαδήποτε διευθέτηση εντάσσει Ελλάδα και Τουρκία στο ίδιο πλαίσιο ως τμήμα μιας ευρύτερης δομής δύναμης, σε όλα τα πεδία (πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό), διασπά την ενότητα του ζωτικού χώρου του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο. Εν τέλει, υποβιβάζει την θέση Ελλάδας και Κύπρου στην γεωστρατηγική σκακιέρα και μας καταδικάζει σε μια λυμφατική ύπαρξη.

Η στάση του ΝΑΤΟ, διαχρονικά, αποτελεί την πλήρη επιβεβαίωση των ανωτέρω. Δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε συζητώντας με τους Τούρκους, αλλά οι παραινέσεις των εταίρων μας πάντα θα καταλήγουν εκεί. Μία προεδρία Μπάιντεν πιθανότατα θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, καθώς το βαθύ liberal διπλωματικό κατεστημένο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα είναι σαν τους Βουρβώνους μετά την Παλινόρθωση («δεν έμαθαν τίποτα και δεν ξέχασαν τίποτα»).

Η πολιτική και γεωστρατηγική αλκή της Ελλάδας στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου την τελευταία δεκαετία κατέστη εφικτή ακριβώς λόγω της αστάθμητης και υφολικά αντιδυτικής πολιτικής του Ερντογάν. Το επιχείρημα, που ένιοι Έλληνες καλόπιστα αποδέχονται, ότι είναι προτιμότερο να δώσουμε ένα κομμάτι της πίτας στην Τουρκία προκειμένου να σπάσει το αδιέξοδο και να τεθούν ομαλά σε λειτουργία οι μηχανισμοί κατανομής των ενεργειακών πόρων, ισοδυναμεί με a priori αποδοχή ενός status δορυφόρου.

Η αφαλκίδευτη άσκηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, που τώρα βρίσκεται σε κίνδυνο, θα δοκιμαστεί a fortiori. Έρχονται μέρες δοκιμασίας! Ποτέ δεν ήταν εύκολη η πλεύση στον οίνοπα πόντο της διεθνούς πολιτικής στην δική μας γειτονιά. Έτσι έλαχε η μοίρα μας, αλλά έχουμε διαχρονικά αποδείξει ότι το ποιόν και η στάθμη μας βρίσκονται στο ύψος των προκλήσεων.