Τα μηνύματα που δεν έλαβαν τα κόμματα στην Κύπρο

Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος του πολιτικού συστήματος είναι ο ίδιος ο εαυτός του. Είναι η άρνησή του να αγγίξει τις πραγματικότητες, τις αδυναμίες του και τα κακώς έχοντα. Τούτο ήταν εμφανές το βράδυ της περασμένης Κυριακής όταν έγιναν οι πρώτες τοποθετήσεις για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στην Κύπρο. Ήταν σαφές πως σκοπίμως έκλεισαν τα αφτιά, για να μη γίνουν αποδέκτες των μηνυμάτων.

Στο ΔΗΣΥ η απάντηση στο γεγονός ότι για πρώτη φορά από το 2004 το κόμμα μείωσε τα ποσοστά του κάτω από 30% ήταν πως κατέγραψαν έξι πρωτιές στις τελευταίες εκλογές. Ούτε τα τραγικά λάθη της προεκλογικής περιόδου, τα αλαλούμ, ούτε και οι αστοχίες της διακυβέρνησης ήταν κομμάτι της αξιολόγησης. Δεν μπορεί πλέον, έξι χρόνια στην Κυβέρνηση, να αποτελεί ‘επιχείρημα’ η διαχείριση των προηγούμενων. Είναι πρώτο κόμμα γιατί οι δεύτεροι παραμένουν κολλημένοι σε αυτή τη θέση. Είναι σαφές πως η αναχαίτιση φυγόκεντρων τάσεων δεν γίνεται όταν τα προβλήματα κρύβονται κάτω από το χαλί.

Αλλά και στο ΑΚΕΛ προσπαθούν να διαχειριστούν και μετεκλογικά την επιλογή τους να συμπεριλάβουν και στη συνέχεια να εκλέξουν τον καθηγητή Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Απαντήσεις που έπρεπε να δοθούν προεκλογικά επιχειρείται να εξηγηθούν μέρες μετά το αποτέλεσμα. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως με την επιλογή και εκλογή του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ ‘ακυρώνουν’ πάγιες θέσεις του κόμματος (εκ περιτροπής προεδρία, επιλογή εκλεγμένων με βάση εθνική καταγωγή). Η απάντηση σε αυτό είναι να ψελλίζουν επιχειρήματα της πεπατημένης. Ότι, δηλαδή, «υπάρχουν συγκλίσεις» και πως όσοι έχουν άλλη προσέγγιση «δεν θέλουν λύση».

Ένα άλλο ζήτημα είναι οι πολλές μονοσταυρίες, που ήταν αποτέλεσμα του παραγοντισμού. Αυτό το φαινόμενο διαψεύδει όσους από τα στελέχη του κόμματος υποστηρίζουν πως «εμείς λειτουργούμε διαφορετικά από τους άλλους». Κάθε άλλο. Η σημερινή ηγεσία, σε αντίθετη με τις προηγούμενες, παίζει για τη δεύτερη θέση. Φάνηκε και στις προεδρικές εκλογές, που έτρεμαν μήπως και κερδίσουν. Είναι πρόδηλο πως έχουν κόψει γέφυρες με εν δυνάμει συνεργάτες, προτιμώντας να μετατρέψουν το κόμμα σε ΑΔΗΣΟΚ (στις θέσεις, όχι στο μέγεθος).

Νικητής η ΕΔΕΚ

Στους νικητές, λόγω αύξησης ποσοστών, θεωρείται η ΕΔΕΚ. Σημαντική, όντως, η αύξηση. Και στις πρώτες τοποθετήσεις αναγνωρίστηκε πως η μετακίνηση ψηφοφόρων προς το κόμμα έγινε για έναν προφανή λόγο: Για να μην εκλέξουν οι ακροδεξιοί ευρωβουλευτή. Κάποτε τα συγκυριακά αποτελέσματα προσφέρουν δυνατότητες και προοπτικές. Τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων προσφέρουν τη δυνατότητα επαναπροσδιορισμού της ΕΔΕΚ.

Επιστροφή στα παλιά με νέο σύγχρονο μοντέλο άσκησης πολιτικής. Η ιστορία τους είναι αντιφασιστική, αλλά και αριστερή. Πέραν του Κυπριακού είναι και η άσκηση πολιτικής στα κοινωνικά θέματα με έντονο ιδεολογικό χρώμα. Το γεγονός ότι το κόμμα αυτό δεν κατάφερε να έχει εκλογικό κέρδος την περίοδο 2008-2013, όταν η τότε (μνημονιακή) διαχείριση άφηνε πεδίο για μία αριστερή πολιτική, ανέδειξε την αδυναμία να ενισχυθεί, να μεγαλώσει.

Αλλά και στο ‘αδιάφορο’ ΔΗΚΟ του Νικόλα Παπαδόπουλου, που είχε δεδομένη την έδρα, δεν μπορούν να σφυρίζουν αδιάφορα για την παρουσία του νέου κόμματος, της ΔΗΠΑ (Δημοκρατική Παράταξη). Το ίδιο ισχύει και για τον ΔΗΣΥ. Το ΔΗΚΟ, επιλέγοντας ήπιο πολιτικό λόγο προεκλογικά, λογικά θα έπρεπε να είχε ποσοστά πιο κοντά στους δυο μεγάλους και όχι στους μικρούς. Γιατί δεν επιτεύχθηκε τούτο;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα του ονομαζόμενου δημοκρατικού τόξου είναι η ενίσχυση της Ακροδεξιάς. Διαγράφεται φευ μια εδραιωμένη ακροδεξιά δύναμη, που ενδέχεται να εκφράζει μια μετακίνηση της κοινωνίας. Αυτό πρέπει να τρομάζει όλους και όχι να εφησυχάζουν, επειδή απέτρεψαν (οι πολίτες, όχι τα κόμματα) εκλογή ευρωβουλευτή από το υποκατάστημα της Χρυσής Αυγής. Τα κόμματα θέλουν να αγνοούν ότι είναι μειονότητα μέσα στην κοινωνία. Το 55,01% δεν ψήφισε, αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους ανησυχεί ποσώς.