Τα τρία λάθη της δυτικής ελίτ και τα “ρέστα” του Κίμ

του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 

Μπορούμε να φανταστούμε ότι οι οπαδοί του Ομπάμα και της Κλίντον και μερικοί στην Ευρώπη παρακαλούσαν μέρα-νύχτα τον Θεό να μπλέξει ο Τραμπ σε πολεμικές περιπέτειες με την Κορέα. Για να φανεί ότι αυτοί είναι αθώοι του αίματος και ο Τραμπ είναι ο αιμοχαρής φιλοπόλεμος. Η εικασία περί προσευχών δεν είναι αυθαίρετη. Αυτοί που φιλοτέχνησαν την εικόνα του τρελού, απειλητικού για την Υπερδύναμη και την ειρήνη Κορεάτη ηγέτη δεν ήταν ο Τραμπ.

Ήταν η παρέα του Ομπάμα και της Κλίντον, αυτοί που παρουσιάζουν τέρας τον Πούτιν και «απαγορεύουν» στον Τραμπ να συνεννοηθεί με τη Ρωσία. Μια εικονική πραγματικότητα, η δήθεν επιθετική Βόρεια Κορέα αντιστοιχεί στην ξετσίπωτα ψευδή προπαγάνδα για τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Τα όπλα αποδείχθηκαν ανύπαρκτα, αλλά το Ιράκ καταστράφηκε. Η σπίλωση του αντίπαλου είναι απαραίτητος πρόλογος των πολεμικών επιχειρήσεων. Σε απάντηση το Πεκίνο λέει, με ανακοίνωσή του, στους Αμερικάνους: «Εσείς δημιουργήσατε το πρόβλημα, εσείς να το λύσετε».

Περασμένα μεγαλεία

Ο Τραμπ παριστάνει ότι η διαμάχη είναι διμερής: Βόρεια Κορέα εναντίον ΗΠΑ. Με την αναπόφευκτη ανάμιξη Κίνας και Ρωσίας, όμως, δεν είναι ούτε διμερής ούτε τοπική. Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ο Τραμπ, φαινομενικά, απείλησε. Στην πραγματικότητα, όμως, προσπάθησε να κλείσει ευσχήμως το θέμα για να περισώσει το κύρος των ΗΠΑ λέγοντας «θα τους εξαφανίσουμε». Αλλά στην ίδια φράση διευκρίνισε: «αν απειληθούμε». Γνωρίζει ότι οι κορεατικοί πύραυλοι δεν φτάνουν ούτε στη μισή απόσταση από τα αμερικανικά παράλια.

Εγκλωβισμένη σε περασμένα μεγαλεία η υπερδύναμη επιχείρησε να κερδίσει το παιχνίδι με εκφοβισμό, παρακάμπτοντας το ότι με τον Κιμ συντάσσονται υποχρεωτικά η Κίνα και η Ρωσία. Διότι αν τον εγκατέλειπαν, θα έχαναν την εμπιστοσύνη των λαών τους που ξέρουν ότι κίνδυνος δεν είναι η μικρή Βόρεια Κορέα, αλλά η Αυτοκρατορία.

Ο Κιμ Γιονγκ Ουν υιοθέτησε τη στάση του Σαμψών: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Στους αλλόφυλους φυσικά οι ΗΠΑ, αλλά και η Κίνα με τη Ρωσία. Απειλώντας να γίνει ολοκαύτωμα, ο Κιμ υποχρεώνει Κίνα και Ρωσία να τον στηρίζουν. Αν Κίνα και Ρωσία εγκατέλειπαν τη Βόρεια Κορέα, όλοι θα έβλεπαν δυο ηγεσίες δειλών και ανίκανων.

Η Κίνα είχε την τελευταία λέξη: Αν, είπε, επιτεθεί η Βόρεια Κορέα θα μείνουμε ουδέτεροι. Αν της επιτεθούν θα αντιδράσουμε με όλα τα Μέσα. Ποιος δεν καταλαβαίνει; Ο Πούτιν δήλωσε (σε Οικονομικό Συνέδριο Ασιατικών χωρών στο Βλαδιβοστόκ) ότι οι Βορειοκορεάτες «θα φάνε το γρασίδι για να μην εγκαταλείψουν το πυρηνικό τους πρόγραμμα».

Διότι αυτό απαιτούν οι Αμερικάνοι, όπως στο Ιράν. O άλλος, αλληλένδετος, στόχος των ΗΠΑ είναι να κυκλώσουν την Κίνα, όπως τη Ρωσία. Μια πυρηνική Βόρεια Κορέα, ικανή να πλήξει την Ιαπωνία, είναι σοβαρό εμπόδιο στην περικύκλωση της Κίνας.

Η “σκακιέρα” του Γιούνκερ

Οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν να ανησυχούν. Ο Γιούνκερ μιλώντας για την «κατάσταση στην ΕΕ» ασχολήθηκε με το εμπόριο και την αυτονομία της Ευρώπης, εννοείται έναντι των ΗΠΑ του Τραμπ. Είπε ότι «δεν είμαστε (οι Βρυξέλλες) αφελείς οπαδοί των ελεύθερων συναλλαγών». Δηλαδή, δεν θα μπαίνει ο καθένας στα χωράφια μας και στα προτεκτοράτα μας (όπως η Ελλάδα), να αγοράζει λιμάνια και ό,τι άλλο βρει για να ανοίγει δρόμους κι ας είναι για το καλύτερο μετάξι.

Ποιο μετάξι; Για πετρέλαιο και αέριο, για χρήμα και εξουσία μιλάμε. Η παγκοσμιοποίηση και η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, είναι εντάξει αν μας ωφελούν, αλλιώς να πάνε στον αγύριστο, είπε εμμέσως πλην σαφώς ο Γιούνκερ, με αφορμή τους Κινέζους. Και έκλεισε το θέμα προειδοποιώντας ότι τον τελευταίο λόγο στις συναλλαγές θα έχουν τα αφεντικά της ΕΕ και όχι οι εταίροι/παρίες.

Σε απλά ελληνικά ο Γιούνκερ εννοεί ότι λιμάνια όπως της Θεσσαλονίκης είναι ευρωπαϊκά και οι Κινέζοι δεν έχουν δικαιώματα. Αλλά, δια της σιωπής του, υπονοεί ότι τα θαλάσσια σύνορα π.χ. στους Φούρνους είναι ελληνικά (και όχι ευρωπαϊκά), οπότε η Τουρκία μπορεί να έχει λόγο… Αυτά από τον καλό φίλο Γιούνκερ. Τι να περιμένεις, λοιπόν, από τον υποτίθεται κακό κ. Σόιμπλε;

Τα τρία λάθη της ελίτ

Στην πραγματικότητα η Βόρεια Κορέα, η Συρία κλπ είναι σημεία στίξης ενός ευρύτερου προβλήματος: Μια μικροσκοπική αριθμητικά αλλά πολύ ισχυρή ελίτ σε ΗΠΑ και ΕΕ έχει συγκροτηθεί σε επιτελείο που κατέχει, ελέγχει και κατευθύνει τη λειτουργία των δυτικών κρατών, των ΜΜΕ, των οικονομιών, ακόμα και τον αθλητισμό. Κουμαντάρουν την κοινή γνώμη, εκλέγουν αλεξιπτωτιστές τύπου Μακρόν και επανεκλέγουν τη Μέρκελ.

Εχθρός τους οι “εθνικιστικές” ή πατριωτικές ηγεσίες στις μεγάλες χώρες Ρωσία, Κίνα, ίσως Τουρκία, κλπ. Στρατηγική τους, να συνενωθούν και να επικρατήσουν στον Πλανήτη, υπεράνω των Εθνών, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο για το λαμπρό μέλλον της αστικής τάξης. Η “ανεθνική” ελίτ σε μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Η παγκοσμιοποιημένη ελίτ έκανε, όμως, δυο συν ένα λάθη:

Όταν νικήθηκε η “κομμουνιστική” Ρωσία, η ελίτ των ΗΠΑ συμπεριφέρθηκε εθνικιστικά και αλαζονικά  (εγώ, ο ηγεμών). Νόμιζε ότι έφθασε στο “Τέλος της Ιστορίας”, στη χιλιόχρονη επικράτησή της. Όπως οι Γερμανοί ναζί ονειρεύονταν το χιλιόχρονο Ράϊχ. Ο Πούτιν ανέτρεψε τις προβλέψεις τους και στάζουν μίσος και δηλητήριο.

Το δεύτερο λάθος είναι ότι η ίδια ελίτ έπληξε τον καλύτερο σύμμαχό της, την ανώτερη και μεσαία αστική τάξη. Έχει βυθίσει τον Δυτικό Κόσμο σε βαθιά κρίση, με αποτέλεσμα οι πολίτες να αρχίσουν να αναζητούν αλλού διέξοδο. Και έτσι έχασε, έστω προσωρινά, τον απόλυτο έλεγχο της έδρας της, τις ΗΠΑ.

Το τρίτο λάθος είναι ότι χάνει τον πόλεμο στη Συρία. Μια του κλέφτη….

Πέρασε η εποχή, το 1950-53, που τραγουδούσαμε με ενθουσιασμό ότι πάμε στην Κορέα «να πνίξουμε τους κίτρινους στο αίμα για να μάθουν τι θα πει ελευθεριά». Το έμαθαν, δεν τους άρεσε και μας το επιστρέφουν.