Θα αδειάσει η Ουάσιγκτον το βαρίδι Νετανιάχου;

Είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ του Νετανιάχου δεν βρίσκει ανεπιφύλακτη υποστήριξη από τις χώρες της Δύσης για όσα κάνει στη Γάζα, ενώ ακόμα και οι ΗΠΑ δεν είναι ολόψυχα υποστηρικτές του. Και είναι επίσης η πρώτη φορά που η Ρωσία καλεί στη Μόσχα μια «τρομοκρατική» οργάνωση, τη Χαμάς, και κανείς σ’ Ευρώπη και Αμερική δεν την επικρίνει. Είναι πραγματικά μια “κλιματική αλλαγή”! Αλλά και στην, υποτίθεται, φιλοπαλαιστινιακή πλευρά η υποστήριξη των Παλαιστινίων είναι με το σταγονόμετρο. Αλήθεια είναι ότι οι αραβικές χώρες ουδέποτε είχαν διακριθεί για τα φιλικά τους συναισθήματα απέναντι στους Παλαιστίνιους. Αυτός ο λαός δεν είναι Άραβας και ήταν συχνά παράγων αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης των συντηρητικών έως αντιδραστικών, θεοκρατικών, μουσουλμανικών καθεστώτων. Η κήρυξη πολέμου στο Ισραήλ από την Αλγερία ήταν καλή για το θεαθήναι.

Ωστόσο δεν πρόκειται για υποκρισία των Αράβων ή του Νασράλα της Χεζμπολά που απέφυγε να κηρύξει τον πόλεμο στο Ισραήλ. Η αίσθηση είναι ότι ο Νετανιάχου και η πολεμική φράξια που τον στηρίζει στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ παίζουν το τελευταίο, αιματηρό αλλά εξ αρχής καμένο χαρτί. Άπαντες περιμένουν συμβιβασμό και επιφυλάσσονται. Η εναλλακτική, αν επικρατήσει η πολεμική φράξια, είναι ότι τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο εκεί, μπορεί να αντιμετωπίσουν ανεξέλεγκτες λαϊκές πιέσεις.

Θεωρώ ότι οι ενδιαφερόμενοι εφαρμόζουν την “συνταγή Κίσινγκερ”, όπως έγινε από τους Παπανδρέου-Οζάλ που κατάληξε στην, δήθεν, “κρίση του Μαρτίου 1987”. Τότε ο Κίσινγκερ είχε υποδείξει στον Αντρέα να γίνει μια τεχνητή κρίση με την Τουρκία και μπρος στην απειλή πολέμου να επέλθει συνεννόηση, οπότε ακολούθησε το Νταβός και το mea culpa στη Βουλή του Αντρέα. Τότε η κρίση ήταν τεχνητή, ο φόβος απέτρεψε τον πόλεμο. Τώρα, στην Παλαιστίνη, το μίσος καταλήγει στη σφαγή. Το Ισραήλ κατάφερε να εμφανιστεί όμοιο, αν όχι χειρότερο, από αυτούς που κατηγορεί για τρομοκρατία.

Οι χαμένοι

Ο Νετανιάχου έχει χάσει τη στήριξη των Δυτικών για δυο λόγους: Πρώτον, θέλουν συμβιβασμό για να αντιμετωπίσουν απερίσπαστοι την Κίνα, να καθηλώσουν περαιτέρω τη διείσδυσή της στη Μέση Ανατολή. Και δεύτερον, να αποφύγουν άμεση ανάμιξη τρίτων στη σύρραξη που θα οδηγούσε σε μετωπική σύγκρουση με τη Ρωσία. Ο Νετανιάχου είναι στους χαμένους μαζί με την φράξια που τον στηρίζει σε ΗΠΑ -Ισραήλ.

Οι σφαγές αποδυναμώνουν τους Παλαιστίνιους, όσο και το Ισραήλ, ώστε να είναι υπό έλεγχο οι απαιτήσεις τους στην τελική ρύθμιση για την ειρήνη. Η ειρήνη μπορεί όμως να καταλήξει πχ στα ελληνοτουρκικά, στην απροσχημάτιστη “προσαρμογή” στις απαιτήσεις του αντιπάλου, δηλαδή, της Τουρκίας, υπό την επιτήρηση- επίβλεψη-απαίτηση της υπερκείμενης Δύναμης, των ΗΠΑ.

Εντωμεταξύ, αποτυπώνεται ήδη η αδυναμία του κ. Κασσελάκη να καλύψει τις προφανείς αδυναμίες και τα ορατά κενά του πολιτικού συστήματος. Συντηρεί την εικόνα του ως διαδόχου η φαντασίωση, η δίψα των στελεχών για εξουσία, παρά η ικανότητα παλινόρθωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα για την ευστάθεια του συστήματος, αν πχ η κυβέρνηση οδηγηθεί σε αποφάσεις που μπορεί (ή είναι βέβαιο…) ότι θα κλονίσουν τα βάθρα της οικοδομής. Κάποια παρηγοριά είναι ότι η υπερδύναμη δεν φαίνεται να επιθυμεί τώρα ανατροπές στην περιοχή που θα αποσταθεροποιούσαν ένα σίγουρο χαρτί, όπως η Ελλάδα. Αλλά πάλι, διάφορες ενέργειες προκαλούν αμφιβολίες για την ευθυκρισία της Αθήνας όσο και της υπερδύναμης τουλάχιστον στις διεθνείς υποθέσεις.