Θα διολισθήσει σε εμφύλιες συγκρούσεις η Αμερική; – Το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό

Δεν υπάρχει σοβαρή αμερικανική κατασκοπική ταινία της τελευταίας δεκαπενταετίας, της οποίας το βασικό σενάριο να μην αντανακλά την αντιπαλότητα ανάμεσα στις ιδεολογικές φράξιες της CIA, οι οποίες στο τέλος αποδεικνύεται ότι δεν είναι ιδεολογικές, αλλά φράξιες προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων. Τελικά, η “καλή” Αμερική νικά κι έτσι επιβεβαιώνεται το μεγαλείο της αμερικανικής δημοκρατίας, που όλοι θαυμάζουμε από την εποχή του Αλέξις ντε Τοκβίλ. Αυτά μέχρι πρότινος, γιατί ο μύθος αυτός έχει καταρρεύσει, πολύ πριν από την δολοφονία του Τσάρλι Κερκ…

Έχει καταρρεύσει, όχι μόνο για την αμερικανοσκεπτικιστική εδώ και χρόνια Ευρώπη – στην πραγματικότητα, ήδη από τον Πόλεμο του Κόλπου του υιού Μπους – αλλά και για τους ίδιους τους Αμερικανούς. Είναι πεπεισμένοι ότι όσα παρακολουθούν να διαδραματίζονται στις δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές του Netflix, συμβαίνουν και στην πραγματικότητα. Η “σειρά” που πλέον έχει την μεγαλύτερη “τηλεθέαση”, είναι βεβαίως το ενδεχόμενο ενός εμφυλίου πολέμου, κοινός τόπος πλέον των αμερικανικών mainstream media και πολιτικών, ειδικά μετά την δολοφονία Κερκ…

Αλλά δεν είναι μόνο η πολιτική. Ακόμη και η Δικαιοσύνη, ίσως ο ισχυρότερος πυλώνας της αμερικανικής Δημοκρατίας, έχει αποδομηθεί σε μεγάλο βαθμό από τα δικαστικά τηλεοπτικά σίριαλ, που αποκαλύπτουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία στηρίζουν και προωθούν τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία.

To φαινόμενο Τραμπ έχει αποδείξει επαρκώς την αποστροφή ενός μέρους του πρώην σιωπηλού τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας προς το σύστημα. Εκατομμύρια πολίτες, αηδιασμένοι από τη βαθιά διαφθορά του, αποφάσισαν το 2016 να δοκιμάσουν τον “διάβολο” και του έδωσαν μία μεγαλύτερη νίκη το 2024, παραβλέποντας την σωρεία ποινικών διώξεων που αντιμετώπιζε και την εισβολή οπαδών του στο Καπιτώλιο το 2020.

Διχασμένη η Αμερική

Αποδείχτηκε πως η πανδημία, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που είχε επιφέρει και η πρωτοφανής κοινωνική αντίδραση που ακολούθησε την εμβληματική ρατσιστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ είχαν φρενάρει προσωρινά το φαινόμενο Τραμπ. Μάλιστα, ο τραμπισμός βρήκε ένα αντίστοιχο “είδωλο” με τον Φλόιντ, αρχικά με την Ουκρανή που δολοφόνησε φριχτά ένας σεσημασμένος Αφροαμερικανός, με ιστορικό ψυχασθένειας… Ακολούθησε η δολοφονία Κερκ που κατέστησε “μάρτυρα” του τραμπισμού.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αμερικανική κοινωνία ήταν ήδη δραματικά διχασμένη και η δολοφονία Κερκ ρίχνει “λάδι στην φωτιά”. Ο Τραμπ είχε προηγουμένως κηρύξει πόλεμο στην εγκληματικότητα, στέλνοντας δυνάμεις της Εθνοφρουράς και του Στρατού σε πόλεις που ελέγχονται από Δημοκρατικούς, τους οποίους ψέγει για «ανικανότητα» στην αντιμετώπιση της… Είναι κοινός τόπος ότι στις ΗΠΑ μαίνεται εδώ και καιρό ένας άτυπος, χαμηλής έντασης, soft αν θέλετε, εμφύλιος στις ΗΠΑ. Πλέον το ερώτημα είναι αυτός γίνει θερμός…

Πάντως, η βιομηχανία του θεάματος έχει προετοιμάσει εδώ και καιρό αυτόν τον εμφύλιο. Χαρακτηριστικά είναι τα τηλεοπτικά σίριαλ τρόμου, τύπου The Walking Dead (παίζεται από το 2010 στην αμερικανική τηλεόραση), της κατηγορίας post-apocalyptic. Αυτές οι σειρές διαμορφώνουν στις μάζες της αμερικανικής επαρχίας ψυχολογία για καταστάσεις αυτοοργάνωσης και αυτοδικίας, οι οποίες στις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να ενεργοποιηθούν.

Η ελευθερία στην Αμερική γίνεται αντιληπτή από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της ως ελευθεριότητα. Είναι το αντιστάθμισμα της ανυπαρξίας ισονομίας στην καθημερινή πράξη. Η χρηματοοικονομική κρίση του 2007-08 και τα υψηλότατα ποσοστά μακροχρόνιας ανεργίας που αυτή προκάλεσε έχουν αφήσει βαθιά σημάδια στο σώμα της αμερικανικής κοινωνίας. Η ανάκαμψη που ακολούθησε με την “επένδυση” τρισεκατομμυρίων δολαρίων στην καταβόθρα της FED δεν συνοδεύτηκε από αναδιανομή πλούτου, με αποτέλεσμα τα μεσαία στρώματα να δυσανασχετούν.

Οι συνέπειες της αμερικανικής παρακμής

Ήδη από το 2002, ο Γάλλος διανοούμενος Εμάνουελ Τοντ, επαναλαμβάνοντας το ταξίδι του Τοκβίλ στην Αμερική, παρέδωσε το δοκίμιο “Μετά την Αυτοκρατορία”, με θέμα την αποσύνθεση του αμερικανικού συστήματος. Σε αυτό, ανέλυε το σκηνικό μιας αμετάκλητης παρακμής. Από τότε, ο Τοντ τόνιζε πως ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος και πολυδιάστατος για να αποδεχθεί την κυριαρχία μίας και μοναδικής δύναμης.

Έκτοτε, η Ρωσία ανέκαμψε και επανήλθε δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο (κάτι που δεν απέτρεψαν οι δυτικές κυρώσεις και η απομόνωση της από την Δύση, μετά την εισβολή στην Ουκρανία) η Κίνα έγινε η δεύτερη οικονομική δύναμη του κόσμου (χωρίς ο Τραμπ να καταφέρει να διασπάσει τον άξονα με την Ρωσία, όπως διαπίστωσε στο Τιαντζίν) συγκροτήθηκε η ομάδα των BRICS (που έχει πλέον διευρυνθεί) σχηματίστηκε το G20 και ο κόσμος σιγά-σιγά αποδολαριοποιείται.

Οι επιπτώσεις της παρακμής της αμερικάνικης Δημοκρατίας είναι τεράστιες διεθνώς. Η παγκοσμιοποίηση έγινε μπούμερανγκ για το αμερικανικό βιομηχανικό προλεταριάτο, αλλά απέφερε τεράστια πλούτη στους ελάχιστους. Τώρα πλέον έχει αποκτήσει άλλον “οδηγό”, την Κίνα. Παρά τις δυτικές προβλέψεις για την επικείμενη κατάρρευση του ιδιότυπου καθεστώτος της, η Κίνα, παρά τα αναμφισβήτητα προβλήματά της, κάνει συνεχώς βήματα μπροστά.

Από το 2017 έχει άρει το όριο συμμετοχής ξένων επενδυτών σε τράπεζες και εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων. Επιτρέπει σε ξένες εταιρείες την εξαγορά πλειοψηφικών πακέτων σε τοπικές χρηματιστηριακές και ασφαλιστικές εταιρίες. Πρόκειται για κινήσεις, τις οποίες τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η δυσκίνητη Ευρώπη παρακολουθούν με αμηχανία και επιχειρούν να υψώσουν εμπόδια για να επιβραδύνουν τουλάχιστον την κινεζική επέλαση από την ηλεκτροκίνηση, μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη.

Η αμερικανική παρακμή, που επισπεύσθηκε μετά την οικονομική κρίση του 2008, φαίνεται ότι θα ενταθεί περαιτέρω. Σε ό,τι αφορά την προεδρία Μπάιντεν, που στην αρχή είχε φανεί σαν μια απόπειρα διόρθωσης των κακώς κείμενων της πρώτης κυβέρνησης Τραμπ, αποδείχτηκε μία μεγάλη αποτυχία, με τους Δημοκρατικούς να μην έχουν βρει ακόμα “πυξίδα”…