Τι κρύβουν τα κροκοδείλια δάκρυα των αρχουσών ελίτ για τον Φλόιντ

Πολύ μελάνι σπαταλιέται και πολλά δάκρυα μουσκεύουν τα μαντήλια στη Δύση για το φόνο του αδικοχαμένου Τζορτζ Φλόιντ. Τις αντιδράσεις δεν υπαγορεύουν συναισθηματισμοί και αντιρατσιστικά ιδεώδη, αλλά τις επιβάλλουν διάφανα πολιτικά-οικονομικά συμφέροντα, ενόψει των αμερικανικών εκλογών. Τα κροκοδείλια δάκρυα τα χύνουν επιδεικτικά εκείνοι που ταπεινώνουν χρόνια τους Αφροαμερικανούς (λίγο τους ξεχωρίζουν από τους σκλάβους του παλιού καιρού).

Τώρα ετοιμάζονται να τιμωρήσουν τα κατώτερα όργανα της τάξης που ενήργησαν σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα που τους εκπαίδευσαν. Αν κριτήριο ήταν η ανθρώπινη, χριστιανική συμπόνια θα έκλαιγαν και για άλλους αδικημένους και όχι επιλεκτικά, ανάλογα με τις πολιτικές τους προτιμήσεις και τα συμφέροντά τους. Ποιος ποτέ διαμαρτυρήθηκε για τις ταπεινώσεις της Ελλάδας; Ποιος καταδίκασε έμπρακτα τον Ερντογάν;

Η επίδειξη συμπόνιας είναι ένα ακόμα κεφάλαιο στο παχύ βιβλίο της πολιτικής προπαγάνδας. Στις ΗΠΑ έχουν εκλογές, όπου παίζεται η τύχη των ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Ο φόνος του Φλόιντ έδωσε μεν αφορμή να ξεσπάσουν απλοί πολίτες, αλλά ταυτόχρονα έγινε σημαία κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων που πήραν την πρωτοβουλία των κινητοποιήσεων, παραπλανώντας τα πλήθη.

Οι ελίτ θέλουν τη ρεβάνς

Οι ελίτ τα δίνουν όλα για να πάρουν τη ρεβάνς στις αμερικανικές εκλογές. Ο καρδινάλιος C. M. Vigano (πρώην πρεσβευτής του Βατικανού στις ΗΠΑ που είχε αποκαλύψει τα σεξουαλικά σκάνδαλα καθολικών ιερωμένων), σε επιστολή προς τον Τραμπ τον καλεί να μην ενδώσει στους υποκινητές των διαδηλώσεων για τον Φλόιντ, γιατί ανήκουν στις ελίτ και απλώς θέλουν να τον υπονομεύσουν.

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε πορεία καθοδικής ισχύος, αλλά μπορούν ακόμα να απειλήσουν τους ανταγωνιστές τους ότι θα τους συμπαρασύρουν, όπως ο Σαμψών, στην καταστροφή. Κάτι που σε λίγα χρόνια μάλλον δεν θα μπορούν να κάνουν. Η λύση της κυρίαρχης αμερικανικής ελίτ ήταν ο συνεχής πόλεμος, από τη Γιουγκοσλαβία έως το Ιράκ και τη Συρία. Ο Τραμπ έχει απειλήσει, αλλά δεν έχει αρχίσει κανένα πόλεμο, ως τώρα.

Η υποβάθμιση της έγχρωμης κοινότητας στις ΗΠΑ είναι παλιά υπόθεση. Οι Αφροαμερικανοί ήταν ανέκαθεν επίζηλο τμήμα του εκλογικού σώματος, περίπου το 12%. Οι “Μαύροι Πάνθηρες”, με αρχηγό τον Μάλκομ Χ, ήταν ο δυναμικός έως ένοπλος δρόμος και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκπροσώπησε την ειρηνική πορεία προς τη χειραφέτηση των μαύρων. Δολοφονήθηκαν και οι δύο. Οι κυρίαρχες ελίτ προτίμησαν την αιματηρή οδό, παρά τη συνδιαλλαγή.

Λίγο πριν από την εκλογή Ομπάμα έγινε μια τακτικής σημασίας προσπάθεια για ηπιότερη αντιμετώπιση των Αφροαμερικανών, ως αναγκαία προϋπόθεση για να εκλεγεί ο πρώτος μαύρος πρόεδρος. Αντίστροφα τώρα, παραμονές εκλογών, αυξήθηκαν οι βαναυσότητες και οι δολοφονίες των Αφροαμερικανών, έτσι ώστε όσοι Αφροαμερικανοί ψηφοφόροι, που είχαν ψηφίσει Τραμπ (αντί Χίλαρι), να επιστρέψουν στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Κρίσιμη η εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ

Η εκλογή προέδρου δεν είναι (μόνο) εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ. Είναι ζωτικό θέμα για όλη τη Δύση. Με τον Τραμπ και την ανοιχτή και παρατεταμένη σύγκρουσή του με τις παγκοσμιοποιημένες ελίτ, η εκλογή προέδρου έχει γίνει ζήτημα ζωής ή θανάτου για την εξουσία στον Δυτικό Κόσμο. Είναι μια πάλη για την εξουσία και το χρήμα.

Ο J. Cramer (CNBC) αναφέρει ότι από τις 18-3-20 έως τις 4-6-20, οι δισεκατομμυριούχοι στις ΗΠΑ αύξησαν την περιουσία τους κατά 565 δισ. δολάρια ενώ, την ίδια περίοδο, πάνω από 40 εκατομμύρια Αμερικανοί γράφτηκαν στο ταμείο ανεργίας. Ο ιδιωτικός πλουτισμός των ολίγων είναι δευτερεύον ζήτημα στον καπιταλισμό, υπό τον όρο ότι το σύστημα παρέχει κάποια ευημερία στους υπόλοιπους, ώστε να μην διαταράσσεται η “κοινωνική ειρήνη”. Διαφορετικά εκτρέφονται φονικά (περίπτωση Φλόιντ), ταραχές, στάσεις και επαναστάσεις.

Η Γερμανία της Μέρκελ, οι New York Times, η Washington Post, η γαλλική Le Monde, όλη η κατεστημένη ελίτ της Δύσης, συγκροτούν πολιτικό μέτωπο κατά του Τραμπ. Ο φόνος του Φλόιντ ήταν ένα έναυσμα μιας οργανωμένης επίδειξης θλίψης, με σκοπό τη μεταστροφή των Αφροαμερικανών ψηφοφόρων. Τελικά, τίποτα ακόμα δεν έχει κριθεί για τις αμερικανικές εκλογές, παρά το προβάδισμα του Μπάιντεν. Το βιβλίο έχει ακόμα πολλές λευκές σελίδες.

Οι τουρκικές απειλές

Το κρίσιμο των ημερών όμως είναι οι τουρκικές απειλές πολέμου. Οι ειδήμονες, πρόσφατα οι Ρώσοι, υποστηρίζουν ότι σε μια “γραμμική” αναμέτρηση (χωρίς τις εκτός κανόνων αιφνιδιαστικές κινήσεις που δίνουν ευκαιρίες για προβάδισμα επικράτησης), η Τουρκία έχει υπεροχή, επειδή διαθέτει πολυπληθέστερο προσωπικό και όπλα. Η επίλυση αυτού του πολιτικο/στρατιωτικού προβλήματος είναι ευθύνη της κυβέρνησης και της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων.

Μπορούμε να οργανωθούμε, αλλά στην ουσία βασιζόμαστε στην ξένη (αμερικανική) παρέμβαση πειθούς και αποτροπής. Πολλοί ξένοι και Έλληνες αρμόδιοι μας λένε, όμως, δημοσίως ότι θα είμαστε μόνοι απέναντι στην Τουρκία. Ο υφυπουργός Άμυνας και πρώην αρχηγός ΓΕΣ Αλκιβιάδης Στεφανής δήλωσε ότι όλα τα σενάρια έχουν μελετηθεί και είναι στο τραπέζι. Το ένα είναι η Χάγη, δηλαδή η αποδοχή των τουρκικών απαιτήσεων πριν να φτάσουμε στο Διεθνές Δικαστήριο.

Ένα άλλο είναι εκείνο, όπου η Ελλάδα έχει ενημερώσει τους πάντες, όλους ανεξαίρετα τους ενδιαφερόμενους, ότι δεν θα περιμένει παθητικά τις πρωτοβουλίες του κακού γείτονα για να μας πάει με την άνεσή του στην ήττα. Έτσι, ώστε όλοι οι παίκτες στην περιοχή να ξανασκεφτούν το μέλλον της περιοχής, τι θέλουν από μας και τι θέλουν από την Τουρκία. Αλλά και τι θέλουμε εμείς για τον εαυτό μας και τη χώρα μας.