Τι πραγματικά θέλει ο Πούτιν στην Ουκρανία

Μπορεί η Μόσχα να πίστευε ότι η εισβολή στην Ουκρανία θα ήταν μία σύντομη επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος στο Κίεβο, αλλά σε δύο εβδομάδες κλείνει ένας χρόνος πολέμου, χωρίς να διαφαίνεται το τέλος του. Εκείνη η επιχείρηση απέτυχε με αποτέλεσμα η “ειδική στρατιωτική επιχείρηση” να εξελιχθεί σε πόλεμο διαρκείας. Οι ρωσικές δυνάμεις, μάλιστα, είχαν πληρώσει την πρώτη περίοδο υψηλό τίμημα, όταν βρέθηκαν στα προάστια του Κιέβου και αντιμετώπισαν μία προετοιμασμένη αντίσταση σε αστικό ιστό, ο οποίος προσφέρει σοβαρό πλεονέκτημα στον αμυνόμενο.

Η ρωσική ηγεσία δεν διδάχθηκε επαρκώς από το πάθημά της. Αντί να αλλάξει στρατηγική, περιορίσθηκε σε επιμέρους προσαρμογές. Απέσυρε τις δυνάμεις της από την περιοχή της ουκρανικής πρωτεύουσας και εστίασε στην κατάληψη ολόκληρου του Ντονμπάς. Και πάλι, όμως, με περιορισμένες δυνάμεις για ένα τέτοιο εγχείρημα. Οι 120.000-150.000 στρατιώτες της πρώτης περιόδου αυξήθηκαν σε 180.000-200.000, αλλά και πάλι ήταν σαφώς λιγότερες από τις ουκρανικές δυνάμεις. Κι αυτό όταν είναι άλφα-βήτα ότι ο επιτιθέμενος πρέπει να έχει αναλογία προς τον αμυνόμενο 3:1 για να έχει σοβαρές ελπίδες νίκης.

Αυτό ίσχυε πολύ περισσότερο στην Ουκρανία, όπου το εκτεταμένο τοξοειδές μέτωπο (εκτεινόταν από το Μικολάγιεφ μέχρι το Χάρκοβο) απαιτούσε σοβαρή όχι μόνο υπεροπλία, αλλά και αριθμητική υπεροχή. Γι’ αυτό είναι να απορεί κανείς με τη στάση της Μόσχας. Ενω η ίδια μιλούσε για δυτική εμπλοκή, στην πράξη αρχικά κινήθηκε σαν αυτή να μην υπήρχε. Το γεγονός ότι μετά την αρχική αποτυχία οι ρωσικές δυνάμεις επέτυχαν κάποιες μικρομεσαίες νίκες στο βαριά οχυρωμένο από τους Ουκρανούς δυτικό Ντονμπάς, προκάλεσε εφησυχασμό στο Κρεμλίνο, ενώ έπρεπε να είχε σημάνει συναγερμό τουλάχιστον στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο.

Γιατί; Επειδή η προέλαση των Ρώσων στο Ντονμπάς ήταν πολύ αργή και κυρίως δεν μπόρεσαν να επιτύχουν αποφασιστική νίκη. Λόγω έλλειψης επαρκών δυνάμεων, οι Ρώσοι καθηλώθηκαν στο Μικολάγιεφ και λίγο αργότερα υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν τη Χερσώνα και να αποτραβηχθούν στην ανατολική όχθη του Δνείπερου. Για τον ίδιο λόγο υποχρεώθηκαν σε άτακτη υποχώρηση στα περίχωρα του Χάρκοβου, όταν οι λίγες και επικουρικές ρωσικές δυνάμεις δέχθηκαν μία ουκρανική αντεπίθεση. Το αποτέλεσμα ήταν οι Ουκρανοί να ανακαταλάβουν μία σημαντική έκταση στα ανατολικά του Χαρκόβου, η οποία είχε περιέλθει σε ρωσικό έλεγχο από την πρώτη φάση.

Αναγκαστική αλλαγή πλεύσης

Εάν στα παραπάνω προστεθούν η βύθιση της ναυαρχίδας “Μόσκβα”, και τα ουκρανικά σαμποτάζ σε ρωσικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις όχι μόνο εντός της Κριμαίας, αλλά και καθ’ αυτό ρωσικό έδαφος στη συνοριακή ζώνη, τότε μεγαλώνει η απορία για το στρατηγικής σημασίας λάθος του ρωσικού Γενικού Επιτελείου, αλλά και του Κρεμλίνου. Δεν θα έπρεπε, άραγε, να έχουν προϋπολογίσει ότι οι Ουκρανοί θα είχαν ακριβείς πληροφορίες για τη θέση των ρωσικών δυνάμεων από τους αμερικανικούς δορυφόρους; Δεν θα έπρεπε να έχουν προϋπολογίσει την άμεση εμπλοκή Αμερικανών και Βρετανών στον σχεδιασμό των ουκρανικών ειδικών επιχειρήσεων, καθώς και την παραχώρηση σύγχρονων οπλικών συστημάτων;

Μόνο μετά από όλα αυτά τα “χαστούκια”, η Μόσχα άλλαξε γραμμή πλεύσης. Άρχισε να κάνει αυτό που κάνει κάθε επιτιθέμενος: βομβαρδίζει συστηματικά στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές για να κάμψει την αντίσταση των αμυνομένων. Παραλλήλως επιστράτευσε πάνω από 300.000 εφέδρους, η ενσωμάτωση των οποίων στις μάχιμες μονάδες στο μέτωπο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Προφανώς, οι Ρώσοι προετοιμάζουν τη μεγάλη επίθεσή τους, από την έκβαση της οποίας ουσιαστικά θα κριθεί και η έκβαση του πολέμου.

Εν τω μεταξύ, συνέχισαν με ενισχυμένες δυνάμεις να ξηλώνουν τις οχυρωτικές γραμμές των Ουκρανών στο δυτικό Ντονμπάς. Αυτή την περίοδο επιχειρούν να αποκόψουν τη στρατηγικής σημασίας πόλη Μπαχμούτ για να υποχρεώσουν τις εκεί ισχυρές ουκρανικές δυνάμεις να παραδοθούν, όταν θα έχουν περικυκλωθεί. Εάν το επιτύχουν θα έχουν καταφέρει καίριο πλήγμα στην ουκρανική άμυνα, γεγονός που θα διευκολύνει την επικείμενη γενική ρωσική επίθεση.

Η Ρωσία μπορεί να έχασε μάχες, αλλά λόγω του μεγέθους και του οπλοστασίου της, έχει μεγάλες εφεδρείες και σε οπλικά συστήματα και σε στρατιώτες. Αντιθέτως –σύμφωνα με δυτικές πηγές– οι μεγάλες ουκρανικές απώλειες έχουν φέρει το Κίεβο σε δυσμενή στρατιωτική θέση. Μπορεί η Δύση να σπεύδει με νέα μεγάλα πακέτα και οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας, αλλά η αρχική αισιοδοξία ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα αποσταθεροποιούσε το καθεστώς Πούτιν διαψεύσθηκε. Το ίδιο και οι προβλέψεις ότι η ρωσική οικονομία θα κατέρρεε υπό το βάρος των πρωτοφανών δυτικών κυρώσεων.

Αυξάνουν οι πιθανότητες μιας ρωσικής νίκης

Η κυβέρνηση Μπάιντεν ουσιαστικά παρασύρθηκε από το αντιρωσικό πάθος της, το οποίο την ώθησε να εκλάβει τους πόθους της για πραγματικότητα. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι υπαρξιακός μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για την Ρωσία. Μία ήττα της Ρωσίας δεν θα κόστιζε μόνο την εξουσία στον Πούτιν. Θα υποβάθμιζε και τη Ρωσία από μεγάλη δύναμη σε μεσαία και μάλιστα θα κλιμάκωνε τις δυτικές πιέσεις, αφού οι Αμερικανοί θα έσπευδαν να κεφαλαιοποιήσουν όσον γινόταν περισσότερο την ήττα της Ρωσίας, πυροδοτώντας αποσχιστικά κινήματα στο μαλακό υπογάστριό της.

Είναι προφανές πως μία ηττημένη Ρωσία δεν θα έχει ούτε τα διεθνή ερείσματα, ούτε τις διεξόδους που έχει σήμερα. Αυτός είναι ο λόγος που η Μόσχα άφηνε να αιωρείται η απειλή χρήσης τακτικών πυρηνικών. Στον Λευκό Οίκο ξέχασαν πως είναι εξαιρετικά επικίνδυνος τυχοδιωκτισμός να στριμώχνεις σε βαθμό υπαρξιακό μία πυρηνική δύναμη, πολύ περισσότερο τη μεγαλύτερη σε αριθμό πυρηνικών κεφαλών.

Ευτυχώς, δεν είμαστε εκεί. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και όπως ομολογούν πλέον και οι πιο σοβαροί δυτικοί αναλυτές, η Ρωσία έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο. Γι’ αυτό η Δύση έχει αρχίσει να κινείται παρασκηνιακά με σκοπό να ανοίξει τον δρόμο για έναν συμβιβασμό όσο είναι ακόμα καιρός. Οι Ρώσοι, όμως, έχοντας κι αυτοί χύσει πολύ αίμα, δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν εδάφη που κέρδισαν, ενώ ούτε και ο Ζέλένσκι έχει πολιτικά περιθώριο να αποδεχθεί την επίσημη παραχώρηση ουκρανικών εδαφών.

Προς το παρόν, η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να εντείνουν τις αποστολές ολοένα και πιο σύγχρονων όπλων, ελπίζοντας ότι έτσι θα εξισορροπήσουν το τωρινό ρωσικό πλεονέκτημα. Κατ’ επέκταση, ελπίζουν ότι έτσι θα υποχρεώσουν τον Πούτιν να διαπραγματευθεί, καθότι σήμερα δεν είναι διατεθειμένος ούτε καν να περιοριστεί στα κέρδη που ήδη έχει. Ουσιαστικά, προσδοκά ότι με την επικείμενη μεγάλη ρωσική επίθεση θα καταφέρει μία αποφασιστική νίκη, η οποία θα εξαρθρώσει την ουκρανική άμυνα, καθιστώντας και τις όποιες δυτικές αποστολές όπλων χωρίς αποφασιστική σημασία. Το εάν αυτή τη φορά η Μόσχα θα επιτύχει τον στόχο της θα μας το απαντήσουν τα γεγονότα και πιθανόν δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε έναν ακόμα χρόνο.