Το αμερικανο-ισραηλινό δόγμα μηδενικής απειλής στη Μ. Ανατολή

Οδικός χάρτης για έναν μακρύ πόλεμο στη Συρία και τη Μέση Ανατολή: Το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο έφεραν τον Τζολάνι στην εξουσία, και τώρα δείχνουν την απόλυτη περιφρόνησή τους για την ανθρώπινη ζωή και τον σεβασμό προς μουσουλμάνους, χριστιανούς και άλλους στην περιοχή.

Το σχέδιο ΗΠΑ–Ισραήλ για τον αφοπλισμό της Μέσης Ανατολής

Εδώ και δεκαετίες, το στρατηγικό όραμα της αμερικανο-ισραηλινής συμμαχίας παραμένει σταθερό: η εξουδετέρωση κάθε στρατιωτικής δύναμης στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, που θα μπορούσε να απειλήσει την κυριαρχία του Ισραήλ. Αυτό το σχέδιο έχει συστηματικά αποδομήσει σχεδόν κάθε εθνικό στρατό στον αραβικό κόσμο, μετατρέποντάς τους σε κατακερματισμένες δυνάμεις εσωτερικής ασφάλειας.

Πολιτική μηδενικής απειλής 

Στην καρδιά αυτής της στρατηγικής βρίσκεται ένα αμετακίνητο δόγμα: Tο Ισραήλ δεν πρέπει να απειλείται στρατιωτικά από τους γείτονές του, ειδικά από εκείνους που συνορεύουν με την κατεχόμενη Παλαιστίνη ή υποστηρίζουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Αυτή η αρχή καθοδηγεί τις επεμβάσεις, τους πολέμους και τις πολιτικές πιέσεις ΗΠΑ και Ισραήλ σε ολόκληρη την περιοχή. Δεν επιδιώκουν την ειρήνη, αλλά τη μόνιμη στρατιωτική υπεροχή.

Ιράκ: Αποδόμηση μιας υπερδύναμης

Όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003, η αλλαγή καθεστώτος δεν ήταν ο μοναδικός στόχος. Ένας από τους κύριους σκοπούς ήταν η διάλυση του ιρακινού στρατού, ενός από τους μεγαλύτερους της περιοχής. Όχι μόνο διαλύθηκε, αλλά δεν επιτράπηκε ποτέ η ανασύστασή του. Αντί γι’ αυτό, τη θέση του πήραν παραστρατιωτικές οργανώσεις και σεκταριστικές δυνάμεις ασφαλείας, διασφαλίζοντας ότι το Ιράκ θα παραμείνει διαιρεμένο, αδύναμο και ανίκανο να προβάλει ισχύ πέρα από τα σύνορά του.

Συρία: Βομβαρδίζοντας το μέλλον

Μετά την πτώση του συριακού καθεστώτος, το Ισραήλ άδραξε την ευκαιρία να εξαλείψει κάθε πιθανότητα ανοικοδόμησης ενός λειτουργικού εθνικού στρατού στη Συρία. Ενώ, οι ξένες υποστηριζόμενες φράξιες και οι εξτρεμιστικές ομάδες πανηγύριζαν, το Ισραήλ εξαπέλυε ανελέητες αεροπορικές επιδρομές σε εργοστάσια όπλων, αποθήκες πυραύλων και στρατιωτικά ερευνητικά κέντρα, συντρίβοντας ό,τι απέμεινε από τη στρατιωτική υποδομή της χώρας. Ισραηλινοί αξιωματούχοι δεν έκρυψαν τις προθέσεις τους: «Δεν θα επιτρέψουμε στον συριακό στρατό να ξαναχτιστεί.»

Το μήνυμα ήταν σαφές: η Συρία δεν πρέπει να ξανασηκωθεί ως στρατιωτική δύναμη. Στις νέες δομές εξουσίας που προέκυψαν, όπως η διοίκηση υπό την HTS (Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ), δεν υπάρχει εθνικός στρατός. Οι δυνάμεις τους φέρουν την ονομασία “Γενική Ασφάλεια”, με αποστολή την πρόκληση εσωτερικών διαφωνιών, όχι την υπεράσπιση συνόρων. Η ίδια η έννοια του εθνικού στρατού έχει σβηστεί, αντικατασταθεί από κατακερματισμένες πολιτοφυλακές και δυνάμεις εσωτερικής ασφάλειας σχεδιασμένες αποκλειστικά για εσωτερικό έλεγχο.

Λίβανος: Ένας στρατός χωρίς όπλα

Ο στρατός του Λιβάνου έχει εδώ και καιρό περιοριστεί από διεθνείς πολιτικές. Όταν εμφανίστηκαν προσφορές από τη Ρωσία και το Ιράν για εξοπλισμό του λιβανέζικου στρατού, οι ΗΠΑ – που διατηρούν τεράστια επιρροή στις λιβανέζικες πολιτικές ελίτ – μπλόκαραν κάθε συμφωνία. Αμερικανοί διπλωμάτες το δήλωσαν ξεκάθαρα: «Θέλουμε να βοηθήσουμε τον λιβανέζικο στρατό να διατηρεί εσωτερική σταθερότητα, όχι να αποτελεί απειλή για το Ισραήλ.». Ο λιβανέζικος στρατός, χωρίς σύγχρονες δυνατότητες, περιορίζεται έτσι στον έλεγχο πλήθους και στην περιπολία συνόρων, ενώ η χώρα παραμένει ευάλωτη στην ισραηλινή επιθετικότητα.

Αίγυπτος: Το τελευταίο εμπόδιο

Από όλους τους γείτονες του Ισραήλ, μόνο η Αίγυπτος διατηρεί έναν μεγάλο, οργανωμένο και εμπειροπόλεμο στρατό.
Παρά τη συνθήκη ειρήνης του Καμπ Ντέιβιντ, η αιγυπτιακή κοινή γνώμη εξακολουθεί να βλέπει το Ισραήλ με καχυποψία και ο στρατός παραμένει πηγή εθνικής υπερηφάνειας και δύναμης. Αλλά, αυτή η ισχύς είναι ακριβώς ο λόγος που το Ισραήλ τη θεωρεί πρόβλημα. Τους επόμενους μήνες και χρόνια, το Ισραήλ – είτε άμεσα, είτε μέσω συμμάχων – πιθανότατα θα εντείνει τις προσπάθειες αποδυνάμωσης της Αιγύπτου σε στρατιωτικό επίπεδο. Όχι μόνο για να εξουδετερώσει μια πιθανή απειλή, αλλά για να διασφαλίσει ότι κανένας αραβικός στρατός δεν θα είναι αρκετά ισχυρός, ώστε να αμφισβητήσει την περιφερειακή τάξη πραγμάτων, όπως την οραματίζεται το σχέδιο για το “Μεγάλο Ισραήλ”.

Αστυνόμευση της νέας Μέσης Ανατολής

Από το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο, οι εθνικοί στρατοί έχουν μετατραπεί σε δυνάμεις εσωτερικής ασφάλειας ή έχουν ολοκληρωτικά διαλυθεί. Αυτό δεν ήταν ατύχημα, αλλά μια συντονισμένη εκστρατεία για την εξάλειψη των τελευταίων πυλώνων αραβικής στρατιωτικής ισχύος. Ο στόχος δεν είναι η ειρήνη, αλλά η μόνιμη υποταγή – μια Μέση Ανατολή όπου οι μόνες νόμιμες ένοπλες δυνάμεις είναι εκείνες που υπηρετούν το Ισραήλ.