Το Ολοκαύτωμα ως εργαλείο ψυχολογικών επιχειρήσεων

Στις δυτικές χώρες, ο ψυχολογικός πόλεμος συνδέεται μεταξύ άλλων με αμφιλεγόμενα ζητήματα όπως η προπαγάνδα, η οποία ως προς τον ορισμό της και εξαιτίας του παρελθόντος της έχει βεβαρυμμένο αρνητικό χαρακτήρα. Κατέχει πολλαπλές διαστάσεις και εφαρμόζεται σε όλα τα πεδία των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, με επιδράσεις σε όλες τις κοινωνίες, ανεξαρτήτου μορφωτικού και βιοτικού επιπέδου των μελών τους. Στο πλαίσιο του “επικοινωνιακού” πολέμου το Ισραήλ χρησιμοποίησε όλες τις τεχνικές των ψυχολογικών επιχειρήσεων: Μαύρη προπαγάνδα, αναπόδεικτες εικασίες κορυφαίων πολιτικών που είχαν σκοπό, αν όχι την υποστήριξη της διεθνούς κοινής γνώμης, τουλάχιστον την ανοχή της στις επερχόμενες πολεμικές επιχειρήσεις.

Για παράδειγμα, με δηλώσεις του ο Benjamin Netanyahou προσπάθησε να πείσει την διεθνή κοινή γνώμη και ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή, ότι το Ισραήλ δεν αντιμάχεται μόνο την Χαμάς, αλλά και τον ISIS, παρόλο που δεν υπάρχει μια αποδεδειγμένα ενεργή σχέση μεταξύ αυτών των δύο οργανώσεων. Σκοπός των δηλώσεων αυτών ήταν ο προσεταιρισμός των Ευρωπαίων πολιτών, στις χώρες των οποίων πραγματοποιήθηκαν οι κυριότερες τρομοκρατικές ενέργειες του ISIS, αλλά και της συσχέτισης των δολοφονιών των Ισραηλινών αμάχων από την επίθεση της Χαμάς, με τις θηριωδίες πού έχει διαπράξει η τρομοκρατική οργάνωση σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Επίσης, στο πλαίσιο μιας συγκινησιακής φόρτισης της παγκόσμιας κοινής γνώμης, ήταν η πρωτοβουλία που έλαβε η ισραηλινή αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ να εμφανιστεί με το άστρο του Δαυίδ στο πέτο, όπως ακριβώς οι Εβραίοι στις κατεχόμενες χώρες από τους Ναζί, κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η κίνηση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, με τον πρόεδρο του Ιδρύματος για το Ολοκαύτωμα “Yad Vashem”, Dani Dayan, να την θεωρεί υποτιμητική για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, επισημαίνοντας ότι το κίτρινο αστέρι συμβόλιζε την μοιρολατρία με την οποία οι Εβραίοι αντιμετώπισαν την μοίρα τους, κάτι που δεν ισχύει σήμερα, με την ύπαρξη των ισχυρών ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων.

Με το ίδιο σκεπτικό και ο πρόεδρος του Ισραήλ Isaac Herzog, σε συνέντευξη του στο BBC, παρουσίασε το μεταφρασμένο στα αραβικά βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ “Ο Αγών μου”, που βρέθηκε στο πτώμα ενός μαχητή της Χαμάς. Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην ισραηλινή προσπάθεια να συνδεθεί το Ολοκαύτωμα με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, αλλά και να δικαιολογήσει στην διεθνή κοινή γνώμη την κατακλυσμιαία επίθεση που θα πραγματοποιούσε το Ισραήλ στη Γάζα.

Επίσης, τα ισραηλινά ΜΜΕ δεν δίστασαν να επινοήσουν ιστορίες περί αποκεφαλισμού σαράντα μωρών και νηπίων, τις οποίες επικαλέστηκε και το επίσημο ισραηλινό κράτος. Στην συνέχεια επιδείχτηκαν σχετικά φωτογραφικά τεκμήρια στον πρόεδρο Biden, ο οποίος εξέφρασε δημόσια τον αποτροπιασμό του. Όμως στην συνέχεια αυτός ο ισχυρισμός διαψεύστηκε. Πηγή της συγκεκριμένης πληροφορίας ήταν tweet του δημοσιογράφου Nicole Zedeck, του ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού i24News, ο οποίος επικαλέστηκε μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών, χωρίς επαρκή τεκμηρίωση. Η ανάρτηση αυτή στο X πρόλαβε και προκάλεσε 44 εκατομμύρια αντιδράσεις και εκατό χιλιάδες αναδημοσιεύσεις παγκοσμίως.

Η επικοινωνιακή αποτυχία του Ισραήλ

Η προπαγάνδα ως εργαλείο του ψυχολογικού πολέμου προϋποθέτει την παρουσίαση του αντιπάλου ως διαβολική ύπαρξη. “Εχθροί του πολιτισμού”, “ανθρωπόμορφα τέρατα”, “ναζιστές”, “τρομοκράτες” συνιστούν τον “ιδανικό” εχθρό, που ο ηθικός “ήρωας” είναι έτοιμος να  αντιμετωπίσει. Ο πρώτος αντικειμενικός στόχος του ψυχολογικού πολέμου που διεξάγει το Ισραήλ, είναι το γαλβάνισμα της εσωτερικής κοινής γνώμης, ιδιαίτερα αν η σύρραξη αυτή δεν έχει τις “αποδεκτές” από τον ισραηλινό λαό απώλειες, τραβήξει σε διάρκεια, ή αν επεκταθεί στην ευρύτερη περιφέρεια. Ο δεύτερος και εξίσου σημαντικός στόχος αποσκοπεί στον προσεταιρισμό της διεθνούς κοινής γνώμης, η οποία προς το παρόν αποδοκιμάζει την δυσανάλογη άσκηση βίας από το Ισραήλ, ενάντια σε ένα πληθυσμό δύο εκατομμύριων Παλαιστινίων που διαβιεί στην ανοικτή φυλακή της Γάζας.

Η παγκόσμια κοινή γνώμη, ημέρα με την ημέρα, αντιδρά όλο και περισσότερο και αποδομεί το δήθεν υπαρξιακό αφήγημα του Ισραήλ, που επικαλείται η ακροδεξιά ηγεσία του, αγνοώντας με αλαζονεία και επιδεικτικό τρόπο την διεθνή κατακραυγή για τον τρόπο που διεξάγει τον πόλεμο. Το Ισραήλ το 2023 κατρακύλησε από την 23η θέση στην 26η στον δείκτη δημοκρατίας που δημοσιεύει κάθε χρόνο το περιοδικό Economist. Αυτό είναι σημάδι της αυξανόμενης αυταρχικότητας που επιδεικνύει η κυβέρνηση συνασπισμού του κόμματος Likud, με τα υπόλοιπα ακροδεξιά-σιωνιστικά κόμματα.

Και ο πόλεμος αυτός μπορεί να είναι η ευκαιρία της κυβέρνησης Netanyahou για την περαιτέρω αυταρχική διολίσθηση της, την εδραίωση του apartheid που επικρατεί έναντι των Παλαιστίνιων που διαβιούν στην Δυτική Όχθη και ίσως τον διωγμό των Παλαιστινίων από την Λωρίδα της Γάζας. Άλλωστε σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται δηλώσεις Ισραηλινών υπουργών, όπως του υπουργού Οικονομικών Bezalel Smotric, ηγέτη του ακροδεξιού θρησκευτικού σιωνιστικού κόμματος “National Union Tkuma”, που υποστηρίζει μια “εθελοντική” εκκένωση της Γάζας από τον πληθυσμό της.

Η προφητική επιστολή του 1948

Το 1948 στην περίφημη ανοικτή επιστολή προς τους New York Times που υπέγραφαν επιφανείς Εβραίοι της διασποράς, μεταξύ άλλων ο Albert Einstein και η Hannah Arendt, κατηγόρησαν το κόμμα Tnuat Haherut, πρόγονο του σημερινού κυβερνητικού κόμματος Likud, ότι υιοθετεί ναζιστικές συμπεριφορές απέναντι στους Άραβες, επιδιώκοντας να καταστεί το Ισραήλ το αδιαμφισβήτητο ηγετικό κράτος στη Μέση Ανατολή. Δεδομένου ότι το κόμμα Likud δεν αποτελεί τον εξτρεμιστικότερο εταίρο στην 37η κυβέρνηση του Ισραήλ, μοιάζει αρκετά πιθανή η μετεξέλιξη του ισραηλινού κράτους σε ένα αυταρχικό καθεστώς, με ακραιφνή σιωνιστικό και ρατσιστικό χαρακτήρα.

Στη διαφαινόμενη μετατροπή του διεθνούς συστήματος σε πολυπολικό, με ενδεχόμενο αποτέλεσμα να απωλέσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την ηγεμονική θέση και επιρροή τους, ίσως το Ισραήλ, εξαιτίας της αλαζονείας του και της αδιαφορίας που επιδεικνύει στο διεθνές δίκαιο, να περιθωριοποιηθεί από τη διεθνή κοινότητα και να μετατραπεί σε μία χώρα ”παρίας”, όπως ήταν η Νότια Αφρική την περίοδο του Apartheid.

Και μπορεί το Ισραήλ να κερδίσει την νίκη στο πεδίο της μάχης, αλλά θα καταστεί στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας ένα έθνος “εγκληματίας”, του οποίου οι ηγέτες ίσως στο μέλλον λογοδοτήσουν νομικά. Αλλά σημαντικότερη θα είναι η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος που του είχε προσδώσει η γενοκτονία την οποία υπέστη και η οποία αποτέλεσε την κύρια αιτία δημιουργίας του.