Το πελατειακό κράτος έφαγε και τον Συνεργατισμό στην Κύπρο

Έκαναν μνημόσυνο του Συνεργατισμού στη Βουλή. Θυμήθηκαν, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι «ήταν καλός ο μακαρίτης». Το πώς απέθανε δεν έχουν ακόμη καταλήξει, καθώς, υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές, που έχουν ως αφετηρία, στόχο, ο καθένας να αφήσει τις ευθύνες του στα αζήτητα. Ναι, τον Συνεργατισμό τον έχτισαν οι «αγράμματοι» και τον έκλεισαν οι γραμματιζούμενοι. Τότε, που η φιλοσοφία εδραζόταν στην πρακτική πως θα πρέπει να είναι  «ένας για όλους και όλοι για τον έναν».

Τις τελευταίες δεκαετίες, βέβαια, τα καλομαθημένα του πολιτικού συστήματος μετέτρεψαν τη φιλοσοφία αυτή στο «όλοι για τον ένα και ο ένας για τη μίζα». Ο ένας για το ξεχασμένο δάνειο, το ρουσφέτι στον κουμπάρο που «θέλει να αλλάξει αυτοκίνητο…», ή να «ανοίξει επιχείρηση». Από τη συζήτηση στη Βουλή δεν προέκυψε αποτέλεσμα γιατί αυτός ήταν και ο στόχος (θα συνεχίσουν, είπαν και την ερχόμενη Παρασκευή). Πώς θα θολώσει το τοπίο και χαθούν στην ομίχλη οι ευθύνες; Χρησιμοποίησαν, κατά καιρούς, σχεδόν όλοι τους τον Συνεργατισμό ως όχημα κομματικών εξυπηρετήσεων.

Οι αιχμές, τα καρφώματα, οι αναφορές που αφήνονταν να διαιωνίζονται στην ατμόσφαιρα, τα νευράκια, οι άτσαλες αντιδράσεις, επιβεβαιώνουν πως πολλοί είναι εκείνοι που έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Δεν είχαν προβλέψει την πορεία του Συνεργατισμού; Φαίνεται ότι τους βόλευε να τον είχαν στο νεκροτομείο αλλά να τον παρουσιάζουν «ζωντανό». Το πόρισμα, το οποίο κάποιοι το αναδεικνύουν ως εργαλείο για άσκηση κριτικής και άλλοι το δαιμονοποιούν, τα αναφέρει όλα αυτά. Είναι, όμως, επιλεκτικές οι αναφορές που γίνονται, Γιατί έτσι βολεύει.

Ο Συνεργατισμός κουβαλούσε διαχρονικές παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Οι ευθύνες δεν περιορίζονται –ασφαλώς– σ’ ένα-δυο πρόσωπα. Ωστόσο, κατέρρευσε επί της παρούσας κυβέρνησης, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, διαβεβαίωνε προεκλογικά –για να μην χάσει ψήφους– πως όλα βαίνουν καλώς. Είχαν τη μόλα της πρώτης πενταετίας, να δίνουν διαβεβαιώσεις και με οργίλο ύφος, πως «κούρεμα» δεν θα γινόταν. Και πως, παραμονές της δεύτερης πενταετίας, δεν θα έκλεινε ο Συνεργατισμός. Και έκλεισε.

Συνεπώς, οι πολιτικές ευθύνες είναι συγκεκριμένες για το τελευταία 100 μέτρα πριν την κατάρρευση. Όπως και για τα προηγούμενα χρόνια. Είναι, όπως στην περίπτωση με το Μαρί. Τα πυρομαχικά, τα οποία κρατούνταν μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες να επιστραφούν στον «αδελφό» Άσαντ, εξερράγησαν σκοτώνοντας 13 συνανθρώπους μας. Ούτε τότε αναλήφθηκαν πολιτικές ευθύνες.

Αδιέξοδες πολιτικές

Οι ακολουθούμενες πολιτικές είναι αδιέξοδες. Κι αυτό οφείλεται στην έλλειψη πολιτικού προσωπικού που μπορεί ή του επιτρέπεται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Βιώνουμε μια παρατεταμένη παρακμή, που δεν αντιμετωπίζεται παρά μέσα από θεατρικές παραστάσεις, είτε στη Βουλή είτε στα τηλεοπτικά πάνελ. Το θέατρο του παραλόγου διαιωνίζει στρεβλώσεις, παθογένειες και οι ρητορικές θα συνεχίζονται μέχρι την επόμενη έκρηξη.

ΣΗΜ 1: Οι δημόσιοι υπάλληλοι δικαιώθηκαν. Και πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα το κράτος. Σε άλλες χώρες δεν μπορεί κάποιος να έχει και την σιγουριά της θέσης εργασίας και τον καλό μισθό. Εάν δεν ζουν, πάντως, σε γυάλινο κόσμο θα πρέπει να γνωρίζουν τι έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται ο ιδιωτικός τομέας. Οι εργαζόμενοι, όσοι δεν έχασαν τη δουλειά τους, είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραστικά.

ΣΗΜ 2: Αποφεύγουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι(!) στο ακροδεξιό ΕΛΑΜ να μην απαντούν για τις σχέσεις τους με τους Γερμανούς νεοναζί. Όταν χρησιμοποιούν την Ελλάδα για το πολιτικό τους «ξέπλυμα», πρέπει κάποιοι να τους υπενθυμίσουν τα δεινά που βίωσε από τους πρόγονους των συνεργατών τους.