Το τελευταίο λάθος του Ερντογάν θα είναι και μοιραίο;

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, λειτουργώντας πολλάκις με το μυαλό του επιχειρηματία, που απλά εμπιστευόταν τις ικανότητές του στις διαπραγματεύσεις ή ακόμη το ένστικτό του για να πάρει κάποιες αποφάσεις, φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τη διεθνή πολιτική κατάσταση. Αγνοεί τις πάγιες γεωστρατηγικές επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και τα αμερικανικά πάγια συμφέροντα.

Θεωρεί ότι η προσωπική του επιχειρηματική ικανότητα, συνδυαζόμενη με κάποιες γνώσεις γεωπολιτικής, στον βαθμό που αφομοίωσε από σημαντικούς του συμβούλους και συνεργάτες -που τελικά απέπεμψε με τη στάση του, όπως οι βετεράνοι και καταξιωμένοι στρατηγοί Μακμάστερ, Ματίς και Κέλι- τον καθιστά ικανό να παίρνει σημαντικές αποφάσεις. Αυτό το κάνει μάλιστα, όταν συνομιλεί με έναν άλλο ηγέτη, αγνοώντας ανεύθυνα τις εισηγήσεις των συνεργατών του, για σοβαρά εθνικά θέματα.

Και μιλάμε για την πολιτική της παγκόσμιας ηγετικής υπερδύναμης των ΗΠΑ, και από την άλλη πλευρά μιας αναθεωρητικής, επιθετικής, περιφερειακής δύναμης, που συμπεριφέρεται ως παγκόσμιος ταραξίας, ως κράτος πειρατής, που εισβάλλει και υφαρπάζει εδάφη σε γειτονικές χώρες, παραμένοντας ατιμώρητη, δηλαδή της Τουρκίας.

Έτσι, οι νεοσυντηρητικοί στη διοίκηση Τραμπ, ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζον Μπόλτον και ο απεσταλμένος για τη Συρία Τζέιμς Τζέφρυ, προσπαθούν πλέον τώρα να σώσουν τις αμερικανικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις για τη Συρία, μέσα από την απίστευτη απόφαση του πρόεδρου Τραμπ, για γρήγορη και πλήρη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων (περίπου 2.200 άνδρες) από τη Συρία. Μια δήλωση, που αργότερα έγινε όχι τώρα, αλλά αργά και σε βάθος χρόνου και πρόσφατα έγινε αν και εφόσον τηρηθούν κάποιες προϋποθέσεις, που αφορούν την ασφάλεια των καλυτέρων συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή, των Κούρδων.

Η μεταβαλλόμενη αυτή άποψη του προέδρου Τραμπ, προέκυψε από τον ορυμαγδό των αντιδράσεων, τόσο εντός ΗΠΑ και δη ανθρώπων πολύ κοντά στον πρόεδρο Τραμπ, αλλά και της άμεσης αντίδρασης του Ισραήλ και του προσωπικού φίλου του προέδρου, του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπένζαμιν Νετανιάχου. Ο τελευταίος ακινητοποίησε αφενός το ισχυρότατο AIPAC (αμερικανικο-ισραηλινό Λόμπι), αφετέρου κατόρθωσε με προσωπικές επαφές να μεταπείσει τον «ισχυρογνώμονα» και «απρόβλεπτο» Αμερικανό πρόεδρο.

Έτσι, οι αμερικανικές δηλώσεις, τόσο του υπουργού Εξωτερικών Πομπέο, όσο και του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Μπόλτον, έβαλαν νέα δεδομένα που ικανοποίησαν τους συμμάχους των ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους Κούρδους. Από την άλλη όμως, δυσαρέστησαν το κράτος–πειρατή, την Τουρκία, που ο Σουλτάνος-πρόεδρός της πανηγύριζε και μαζί του όλο το «θέατρο σκιών», που τον περιβάλλει. Ακόμη, διαλαλούσαν ότι ο Σουλτάνος χειραγωγεί τον Αμερικανό πρόεδρο και η Αμερική υποχωρεί μπροστά στο τουρκικό μεγαλείο.

Ο Ερντογάν τους έκανε “Τούρκους”

Τόσο ο Πομπέο, όσο και ο Μπόλτον είπαν αυτά που έπρεπε να ειπωθούν. Έτσι, κατέστησαν σαφές αυτό που είναι δίκαιο και πρέπον, δηλαδή να στηρίξουν τους πιο σταθερούς συμμάχους των στη Μέση Ανατολή, τους νικητές κατά του ISIS ανατολικά του Ευφράτη, τους Κούρδους της Συρίας. Μάλιστα, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Πομπέο μίλησε για ανάγκη προστασίας των Κούρδων, ώστε να μην σφαγιαστούν (slaughter) από τους Τούρκους, κάτι που έκανε «Τούρκους», τους Τούρκους.

Όταν ο Τζον Μπόλτον προσγειώθηκε στην Τουρκία, συνοδευόμενος από τον αρχηγό του μικτού επιτελείου στρατηγό Ντάνφορντ και τον απεσταλμένο των ΗΠΑ για την Συρία Τζέιμς Τζέφρευ, αντιμετώπισε μια πολύ ψυχρή υποδοχή. Η προγραμματισμένη συνάντηση με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν δεν πραγματοποιήθηκε. Η μόνη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε ήταν με τον σύμβουλο της Τουρκικής Εθνικής Ασφάλειας, Ιμπραήμ Καλίν, που υποβαθμίστηκε και διήρκησε τελικά λιγότερο από δύο ώρες, ενώ και η προγραμματισμένη κοινή συνέντευξη τύπου ακυρώθηκε.

Ο Ερντογάν έχει πολλαπλά κίνητρα, για τη σχεδιαζόμενη επιχείρησή του κατά της πόλης Μανμπίτζ/Ιεράπολης και ανατολικά του Ευφράτη στη βόρεια Συρία, δηλαδή κατά του «κουρδικού κράτους της Ροζάβα». Βραχυπρόθεσμα, προετοιμάζεται για σημαντικές τοπικές εκλογές μέσα σε δύο μήνες, και η εκστρατεία «εξολόθρευσης Κούρδων» είναι πάντα δημοφιλής στους ψηφοφόρους.

Μια άλλη στρατιωτική εκστρατεία στη βόρεια Συρία θα παράσχει στα τουρκικά ΜΜΕ ενημέρωσης πατριωτικά βίντεο στρατιωτών εν δράσει, υπέρ του μεγαλείου του «μεγάλου τουρκικού έθνους», κατά τους προσφιλείς χαρακτηρισμούς της τουρκικής ηγεσίας. Μακροπρόθεσμα θα μπορέσει να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους στη βόρεια Συρία, μια εξέλιξη εφιάλτης για την Τουρκία, εισβάλλοντας και κατέχοντας την περιοχή αυτή, όπως ήδη συμβαίνει στην περιοχή Γιαραμπλούς και Αφρίν και σε έναν βαθμό στην Ιντλίμπ, δυτικά του Ευφράτη στη βόρεια Συρία.

Ψευδέστατες δηλώσεις

Τίποτα δεν έχει αλλάξει στη μακροπρόθεσμη τουρκική πολιτική σε ό,τι αφορά την Συρία. Η αλλαγή είναι στην πολιτική των ΗΠΑ. Ο Τραμπ έδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται για την περιοχή, δεν βλέπει κανένα πρόβλημα να αφήσει ένα κενό στη Συρία και δεν τον νοιάζει ποιος το γεμίζει. Ο Ερντογάν απλά σχεδιάζει να γεμίσει αυτό το κενό, εκπληρώνοντας την πάγια γεωστρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας για την περιοχή και την αντιμετώπιση των Κούρδων, τη μεγάλη υπαρξιακή απειλή για την ενότητα της Τουρκίας.

Λέει ο Τούρκος πρόεδρος, ότι δεν μπορεί να δεχτεί ή να καταπιεί τα μηνύματα που απέστειλε ο Μπόλτον στο Ισραήλ δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Το YPG/PKK είναι τρομοκράτες. Κάποιοι λένε μην τους αγγίζεις επειδή είναι Κούρδοι. Αυτό είναι απαράδεκτο. Ο καθένας μπορεί να είναι τρομοκράτης. Θα μπορούσαν να είναι και Τουρκεμένοι. Η εθνικότητά τους δεν έχει σημασία. Ο Μπόλτον έκανε ένα μεγάλο λάθος από τις δηλώσεις του». Και πρόσθεσε:«Το ότι η Τουρκία έχει στοχοποιήσει τους Κούρδους της Συρίας, είναι ένα ψέμα, είναι η χαμηλότερη, η πιο ανέντιμη, η πιο άσχημη και η πιο βρώμικη συκοφαντία. ”

Φυσικά, οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου είναι ψευδέστατες και απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα. Οι πραγματικές επιδιώξεις των Τούρκων είναι ει δυνατόν να εξαφανίσουν τους τρομοκράτες, όπως ονομάζουν τους Κούρδους της Συρίας, συνδέοντας άμεσα το YPG, με το PKK, να τους «θάψουν στα χαρακώματά τους», όπως δήλωσε χαρακτηριστικά και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, καταλαμβάνοντας τη βόρεια περιοχή της Συρίας, αποτρέποντας τη δημιουργία κουρδικής κρατικής ή αυτόνομης οντότητας, της ήδη ανακηρυχθείσης Ροζάβα, κάτι που θα αποτελούσε τη Λυδία λίθο για κοσμογονικές εξελίξεις στην περιοχή.

Οι Κούρδοι σε ολόκληρη την περιοχή και σύμφωνα με πρόσφατο χάρτη που παρουσίασε το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP), φθάνουν τα 25 έως 35 εκατομμύρια και ζουν κυρίως σε 4 χώρες. Συγκεκριμένα, 12-15 εκατομμύρια (έως 20% του πληθυσμού), ζουν στην Τουρκία, 6 εκατομμύρια (λιγότερο από 10% του πληθυσμού) ζουν στο Ιράν, 5-6 εκατομμύρια (12,5-15% του πληθυσμού) ζουν στο Ιράκ και λιγότεροι από 2 εκατομμύρια (15% του πληθυσμού) ζουν στη Συρία.

Και είναι η μόνη ενιαία εθνική οντότητα, σε ολόκληρη την περιοχή, που δεν έχουν κράτος, κάτι που συνιστά μια διεθνή αδικία, όταν ανύπαρκτες ή τεχνητές εθνότητες, σφετεριζόμενες την ιστορία άλλων λαών, έχουν κράτος και όνομα που δεν τους ανήκει.

Οι εξελίξεις αυτές απέδειξαν περίτρανα ότι η διαφαινόμενη βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών ήταν πλασματική και η ευφορία των Τούρκων για «χειραγώγηση» του Τραμπ από τον Σουλτάνο και επίτευξη των τουρκικών επιδιώξεων στην βόρεια Συρία κατά του YPG (Κούρδοι της Συρίας) ήταν προφανώς τουρκικά «όνειρα χειμερινής νυκτός». Όμως, εκείνο που δεν κατάλαβε ο αλαζών και απρόβλεπτος πρόεδρος της Τουρκίας είναι ότι δεν μπορείς να τα βάζεις με όλους και με όλα και ιδιαίτερα με το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ.

Μπορεί να βρίσκεις τρόπους επικοινωνίας με τον πρόεδρο Τραμπ, γιατί μοιάζετε ως χαρακτήρες, αλλά δεν μπορείς να τα βάζεις με σταθερές δυνάμεις-θεματοφύλακες της κυριαρχίας μιας παγκόσμιας υπερδύναμης. Μάλιστα, όταν διακυβεύονται μεγάλα γεωπολιτικά συμφέροντα. Τόσο ο Πομπέο, όσο και ιδιαίτερα ο Μπόλτον, ανήκουν στους Neocons (νεοσυντηρητικούς), κορυφαία γεράκια, που η αποστολή των είναι να διαφυλάξουν την ηγεμονική κυριαρχία των ΗΠΑ. Δεν ξεχνούν και θα κάνουν οτιδήποτε είναι δυνατόν να εκτελέσουν την αποστολή των με οιαδήποτε τρόπο.

Η Τουρκία είναι χρήσιμη και απαραίτητη για την αμερικανική γεωστρατηγική προοπτική στην περιοχή. Δεν σκοπεύουν ούτε να τη χαρίσουν στους Ρώσους ούτε να αφήσουν τις εξελίξεις ανεξέλεγκτες. Μπορεί η Τουρκία να είναι χρήσιμη αλλά όχι και ο ανεξέλεγκτος Ερντογάν και θα λέγαμε μάλιστα ότι αποτελεί εμπόδιο, με ότι αυτό συνεπάγεται.