Τον λογαριασμό πληρώνουν οι άμαχοι...

Η Χαμάς ήθελε να τρομοκρατήσει τους Ισραηλινούς πολίτες και να αντιδράσει “χωρίς όρια” το Τελ Αβίβ. Θέλησε να κλείσει κανάλια επικοινωνίας και συνεννοήσεων μεταξύ κρατών της περιοχής. Η Οργάνωση αυτή προφανώς και δεν ενδιαφέρεται για τους Παλαιστίνιους, τους θεωρεί παράπλευρη απώλεια. Αυτό δείχνει η επίθεση του περασμένου Σαββάτου. Τα όσα έπραξε η Χαμάς δεν χωράνε δεύτερη ανάγνωση. Ούτε μπορεί να αναζητηθεί άλλοθι. Προδήλως στρέφονται κατά των Ισραηλινών, αλλά και των Παλαιστινίων.

Η Χαμάς ουσιαστικά στοχεύει στο Ισραήλ, αλλά και στο παλαιστινιακό ζήτημα. Είναι σαφές πως η Χαμάς δεν είναι Παλαιστίνη. Είναι οι Παλαιστίνιοι, οι οποίοι για 17 χρόνια βιώνουν τον εξοντωτικό αποκλεισμό, που έχει μετά το Σάββατο ενισχυθεί με μηδέν τρόφιμα, μηδέν ηλεκτρισμό, μηδέν νερό. Αυτό το τελευταίο δεν μπορεί να θεωρείται “απάντηση” στην Χαμάς! Είναι εξουδετέρωση, ο αφανισμός των Παλαιστινίων.

Οι Ισραηλινοί νοιώθουν ανασφαλείς μετά το Σάββατο. Όπως ένοιωθαν και νοιώθουν για χρόνια οι Παλαιστίνιοι. Το θέμα δεν είναι να βιώνουν όλοι το ίδιο συναίσθημα. Να μην μπορούν να ζήσουν με ασφάλεια, ελεύθερα. Και προφανώς υπάρχει τρόπος, ο φόβος και η ανασφάλεια να ξεπερασθούν.

Η μόνη διέξοδος, που φαντάζει ορατή είναι να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα. Να συγκροτηθεί και αναγνωριστεί Παλαιστινιακό κράτος. Αυτό δεν το δέχονται οι της Χαμάς, αλλά ούτε και η κυβέρνηση Νετανιάχου. Όλοι, ωστόσο, που δεν είναι οπαδοί της αιματοχυσίας γνωρίζουν πως για να υπάρξει ειρήνη και σταθερότητα στη Μέση Ανατολή θα πρέπει να αρθεί η κατοχή, να απελευθερωθούν τα παλαιστινιακά εδάφη, να λειτουργήσει κράτος. Πρόκειται για μια διέξοδος που εξυπηρετεί τόσο τους Παλαιστινίους, όσο και τους Ισραηλινούς. Δεν εξυπηρετεί τους ακραίους των δυο πλευρών.

Ο αγώνας των Παλαιστινίων

Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι αυτός που οργανώθηκε και υλοποιήθηκε από την PLO (Palestine Liberation Organization – Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που ιδρύθηκε το 1964). Ο αγώνας, που οργανώθηκε και προωθήθηκε από τον Γιασέρ Αραφάτ, τον Ζορζ Αμπάς, την Αλ Φάταχ, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης κ.ά. Ο αγώνας των Παλαιστινίων συνδέεται με τις μεγάλες προσπάθειες για επιβίωση, έχοντας κάποιες φορές στο παρελθόν απέναντι τους και αραβικά καθεστώτα.

Στα παραδείγματα κι αυτό του στρατοπέδου προσφύγων Ταλ Ζαατάρ, στα προάστια της Βηρυτού. Το παλαιστινιακό στρατόπεδο είχε πέσει, ως γνωστό, στα χέρια των δεξιών φαλαγγιτών, Λιβανέζων, στις 12 Αυγούστου 1976, μετά από μια δίωρη τελική έφοδο και μετά από πολιορκία επτά εβδομάδων. Την πλήρωσαν οι Παλαιστίνιοι και ο Λίβανος.

Η τωρινή εισβολή της Χαμάς με την εκτέλεση αμάχων έχει προκαλέσει διεθνώς αποτροπιασμό και αντιδράσεις. Αυτή είναι η στάση, που πρέπει να τηρείται έναντι τέτοιων συμπεριφορών και ενεργειών. Βέβαια, θα πρέπει να σημειωθεί πως τέτοια στάση δεν υιοθετήθηκε όταν ο ισραηλινός στρατός για χρόνια επιτίθετο και επιτίθεται κατά των Παλαιστινίων. Σιωπητήριο!

Όταν όλοι είναι βυθισμένοι στο πένθος, μαζεύουν τα κομμάτια τους, αναμετρώνται πολλές φορές με το θάνατο, βιώνουν την ανασφάλεια, ζουν κοιτάζοντας τον ουρανό με το φόβο για την ρουκέτα που θα τους στοχεύει, δύσκολα μπορούν να σκεφτούν την επόμενη ημέρα. Την επόμενη ημέρα, που εκ των πραγμάτων, θα φέρει ανατροπές. Εάν το Ισραήλ επιμένει μέχρι τέλους να πολεμά, να κτυπά τους Παλαιστίνιους, η αιματοχυσία δεν θα σταματήσει ποτέ.

Όπως έγραψε ο Ισραηλινός δημοσιογράφος, Χαγκάι Μάταρ, στο αριστερό περιοδικό 972 magazine, στο οποίο γράφουν και Παλαιστίνιοι, «όλα όσα νοιώθω τώρα, τα οποία πρέπει να μοιράζεται κάθε Ισραηλινός, ήταν η εμπειρία ζωής εκατομμυρίων Παλαιστινίων για πάρα πολύ καιρό. Η μόνη λύση, όπως ήταν πάντα, είναι να τερματιστεί το απαρτχάιντ, η κατοχή και η πολιορκία και να προωθηθεί ένα μέλλον βασισμένο στη δικαιοσύνη και την ισότητα για όλους μας…»,