Τουρκία: Ο άλλοτε “φράχτης” σε ρόλο γεωπολιτικού μπάτλερ

Η χαρά που ένιωσε το Πανελλήνιο γιατί, επιτέλους τα άκουσε ο Τσαβούσογλου από τον Δένδια, μέσα στην Τουρκία, είναι ταυτόχρονα και προειδοποίηση για ανυποχώρητη εθνική γραμμή. Οι Τούρκοι δεν θέλουν μόνο νησιά, αλλά και την ταπείνωσή μας. Να παραδώσουμε το πνεύμα! Ακούγονται ήδη οδυρμοί, αλλά ουδεμία ανησυχία. Είναι κλαυθμοί Σημιτικών, εντός και εκτός κυβέρνησης, για τη “χαμένη ευκαιρία” τους. Εις Κύπρο-Αιγαίο τα σπουδαία!

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να κάνουν ότι τους αρέσει ούτε στους εχθρούς, ούτε στους φίλους. Eίναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Ούτε χρειάζεται να είσαι ιδιοφυία για να καταλάβεις ότι η Τουρκία ήθελε και θέλει να γίνει μια “υπερδύναμη τσέπης” πριν τον Ερντογάν, με τον Ερντογάν και μετά τον Ερντογάν, αλλά δεν τα καταφέρνει. Η σημερινή γεωγραφική θέση της Τουρκίας δεν είναι τρόπαιο νίκης.

Είναι απότοκο του ρόλου που της ανάθεσε η Αγγλία και αποδέχθηκε εκ των πραγμάτων η τότε νεαρή ΕΣΣΔ. Στο Ναβαρίνο Αγγλία και Ρωσία, (συν τη Γαλλία) κατέληξαν να αποδώσουν την ανεξαρτησία στην Ελλάδα, σε βάρος της Οθωμανικής Τουρκίας. Έναν αιώνα μετά, το 1922, αντίστροφα, οι ίδιοι, βοήθησαν την Τουρκία, θάβοντας τα ελληνικά συμφέροντα. Με συνέπεια, ακόμα και σήμερα η Τουρκία να μην ξεπερνάει τα όρια που θέτουν οι ΗΠΑ (αντί της Αγγλίας πλέον) ή η Ρωσία. Η Τουρκία μας νίκησε το 1922 και έτσι ανέλαβε αυτή το ρόλο του προμαχώνα της Δύσης απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Μία φωνή Κεμάλ, Οζάλ και Ερντογάν 

Η τσαρική Ρωσία, προ Λένιν, ήταν ετοιμόρροπη, πρόσφορη για λεηλασία. Οπότε η Αγγλία τάχθηκε υπέρ του διαμελισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ως διάδρομο διέλευσης. Τα δεδομένα άλλαξαν, όταν οι Μπολσεβίκοι κράτησαν την εξουσία, απωθώντας τις δυνάμεις εισβολής-ανατροπής της νεαρής ΕΣΣΔ. Η Τουρκία έγινε, όπως νωρίτερα οι Οθωμανοί, “φράχτης” στην κάθοδο της Ρωσίας-ΕΣΣΔ στη Μεσόγειο. Ο “φράχτης” εξυπηρετούσε την Αγγλία-Αντάντ, τους μπολσεβίκους, αλλά και την ίδια την Τουρκία. Ο Ψυχρός Πόλεμος παρέτεινε αυτό το καθεστώς.

Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ άνοιξε μια τεράστια τρύπα στην ανατολική Ευρώπη, αλλά ο Πούτιν την έκλεισε ταχύτερα του αναμενόμενου και η φόρα επέκτασης των ΗΠΑ ανακόπηκε. Η νίκη των ΗΠΑ επί της ΕΣΣΔ ήταν επιφανειακή. Είναι ιστορική διαπίστωση ότι ο Ναπολέων, ο Χίτλερ, οι Ευρωπαίοι και τελικά οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να “καταπιούν”, έστω να ελέγξουν τη Ρωσία. Ο πρόεδρος Οζάλ (δεκαετία 1980-90) διακήρυξε ότι η Τουρκία θα φτάσει από την Βιέννη ως την Κίνα. Μετά τον Οζάλ, ο Ερντογάν είδε ότι η Ρωσία ανασυγκροτήθηκε, οι ΗΠΑ έπαιρναν την κατηφόρα, ενώ οι Ευρωπαίοι ταίριαζαν γάντι στην περιγραφή του Λένιν για τους “χρήσιμους ηλίθιους”, οπότε τους παίζει στα δάχτυλα. Πότε τους φιλάει, πότε τους φτύνει!

Τα υπόλοιπα, ο ισλαμισμός του Ερντογάν, ο εναλλασσόμενος (φιλο-αντί) ευρωπαϊσμός του, η επαμφοτερίζουσα στάση των ΗΠΑ, αλλά και του Πούτιν, είναι ελιγμοί και εργαλεία άσκησης εξουσίας, όπου η Τουρκία επιδιώκει ένα αυτόνομο ρόλο και ΗΠΑ-Ρωσία ανταγωνίζονται ποιος θα την προσεταιριστεί, ως “μπάτλερ”. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνεπάγεται αναγκαστικά τη διολίσθηση στον εθνομηδενισμό και στην εθελοδουλία, όπως συνοψίζονται στον “Σημιτισμό”. Το φαινόμενο του ραγιαδισμού, είναι παλιό και όσοι ρωτούν τι να γίνει για να απαλλαγεί η χώρα, μπορούν, για αρχή, να μην τους ψηφίζουν! «Για κάτι περισσότερο απαιτούνται θυσίες, αρετή και τόλμη», λέει ο Κάλβος.

Από αποικίες στις διαλύσεις κρατών

Οι ΗΠΑ είχαν και έχουν Σχέδιο, όχι απλώς διαμελισμού, αλλά διάλυσης της Τουρκίας και των άλλων κρατών της περιοχής, από τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο ως τα Βαλκάνια. Παλιά το καθεστώς της αποικίας ήταν λειτουργικό: ακέραιη η χώρα, ξένος ο κυβερνήτης. Όταν εμφανίστηκαν αξιόμαχοι ανταγωνιστές (Κίνα, Ρωσία), αποκούμπι αδυνάτων, μόνο η διάλυση των κρατικών δομών εξασφαλίζει έλεγχο και εκμετάλλευση. Αν προσέξουμε, αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, κάπως ιδιόμορφα, αλλά αποτελεσματικά.

Οι ΗΠΑ ακόμα και όταν νικούν αδυνατούν να κρατήσουν τον έλεγχο και αποχωρούν, για παράδειγμα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Το σχέδιο μπλόκαρε στη Συρία και χάλασε, όταν απότυχε το πραξικόπημα ανατροπής του Ερντογάν. Η αδυναμία των ΗΠΑ κρύβεται πίσω από πομπώδεις πατριωτικές φράσεις όπως το «πρώτα η Αμερική» του Τραμπ, και το «η Αμερική επιστρέφει» του Μπάιντεν.

Όπως τον περασμένο αιώνα η Αγγλία, έτσι τώρα οι ΗΠΑ δεν έχουν επαρκείς δυνάμεις για να εκπληρώσουν τη στρατηγική τους. Οι δυο τελευταίοι πρόεδροι, Τραμπ και Μπάιντεν, παραδέχονται δημοσίως την πτώση της ισχύος των ΗΠΑ. Περασμένα μεγαλεία! Μπους και Ομπάμα έχασαν όλους τους πολέμους που έκαναν, ή δεν κράτησαν τη νίκη, όπως έγινε στη Σερβία και στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ αποτυγχάνουν τώρα στην Τουρκία, την Βενεζουέλα και το Αφγανιστάν, ενώ στη Συρία η Ρωσία κάνει επί μια δεκαετία επίδειξη όπλων, πολιτικής επιδεξιότητας και ισχύος

Το διεθνές περιβάλλον ρευστοποιήθηκε, ο ρόλος του “φράχτη” της Τουρκίας τέλειωσε. Σε συνθήκες ρευστοποίησης των υποτελών ή αδύναμων κρατών, μια Τουρκία στις σημερινές της ογκώδεις διαστάσεις, είναι αγκάθι για την Ρωσία, πονοκέφαλος για τις ΗΠΑ και τελικά αστάθμητος παράγων και για τους δυο. Αν η Ρωσία και οι ΗΠΑ καταλήξουν ότι το καλύτερο και για τις δυο είναι να εξουδετερωθεί ένας αχρείαστος μπελάς, οι εξελίξεις θα είναι θεαματικές. Μέχρι τότε, όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά! Οι ελληνικές ελίτ, λιπόψυχες, αντί να παλέψουν, επέλεξαν να παραδοθούν ψυχή τε και σώματι, νομίζοντας ότι θα σώσουν τη θέση τους και τα λεφτά τους. Πάρε Πασά μου (ακόμα και) την οδοντόβουρτσά μου!