Τουρκική πρωτοτυπία – Πρώτα εισβολέας και κατόπιν εγγυητής ασφαλείας

Η Τουρκία αποφάσισε να στείλει στρατεύματα στη Λιβύη, σε μια χώρα με την οποία δεν γειτνιάζει, σε ένα κράτος που βρίσκεται γεωγραφικά μακριά από αυτή. Είναι προφανές πως η απόφαση της στηρίχθηκε στον επεκτατικό σχεδιασμό του καθεστώτος Ερντογάν. Δεν χρειάστηκε, βέβαια να στείλει ακόμη στρατό στη Λιβύη. Δεν αποκλείεται, όμως, στο τέλος να γίνει κι αυτό, όπως προειδοποίησε χθες ο Ερντογάν τον Χαφτάρ.

Υπενθυμίζεται συναφώς ότι χθες ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απείλησε να «δώσει ένα μάθημα» στον στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, αν αυτός επαναλάβει τις επιθέσεις του εναντίον της κυβέρνησης της Τρίπολης μετά την αποχώρησή του από τη Μόσχα χωρίς να υπογράψει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που είχε τεθεί εκεί προς διαπραγμάτευση.

Ό,τι και να συμβεί η Άγκυρα βρέθηκε στη μεγάλη εικόνα. Αποτέλεσε μέρος της κρίσης και τώρα επιχειρεί να γίνει και εγγυητής της όποιας συμφωνίας. Κι όλα αυτά, βέβαια, γίνονται λόγω Ρωσίας, η οποία έβαλε την κατοχική δύναμη στην εξίσωση. Έχει μεταδοθεί πως η Άγκυρα για να πάρει ρόλο στη Λιβύη, έκανε υποχωρήσεις στη Συρία προς την πλευρά του Άσαντ με ρωσική υπόδειξη.

Σημειώνεται δε πως η Άγκυρα διαπιστώνοντας πως δεν πέτυχε τα αναμενόμενα στη Συρία, διακαώς αναζητεί ρόλο στη Λιβύη. Η Τουρκία θα βρεθεί και στη σύνοδο του Βερολίνου, την οποία έχει συγκαλέσει για την ερχόμενη Κυριακή η Γερμανία. Ο Ερντογάν έχει εξασφαλίσει θέση και θα είναι εκεί, όπως το επιδίωξε αρχικά.

Απούσα η ΕΕ

Σημειώνεται πως στη σύνοδο πλην της Τουρκίας, θα συμμετάσχει η φιλοξενούσα Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία, η Ρωσία, η Ιταλία, η Αίγυπτος, η Αλγερία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Παρακολουθούμε κινήσεις στην ευρύτερη περιοχή με πρωταγωνιστές τους Ρώσους και σε δεύτερο ρόλο την Τουρκία.

Είναι σαφές πως η Άγκυρα κινείται διπλωματικά και στρατιωτικά (με αποστολή βοήθειας και εξιδανικευμένου προσωπικού) μέχρι του σημείου που η Μόσχα θεωρεί πως δεν επηρεάζεται η ίδια. Στο βαθμό που θέλει η Ρωσία να χρησιμοποιήσει τον Ερντογάν, ο τελευταίος είναι στο παιχνίδι με απαιτήσεις. Κι αυτό ενώ στη λιβυκή κρίση οι δυο χώρες υποστηρίζουν διαφορετικούς πόλους.

Το αποτέλεσμα είναι πάντως ξεκάθαρο: Η κατοχική Τουρκία προκαλεί κρίσεις και στη συνέχεια είναι μέρος της εκτόνωσης, της συμφωνίας, εγγυητής της συνέχειας. Αυτό θέλει η Άγκυρα, να έχει ρόλο στην περιοχή. Οι Αμερικανοί είναι απόντες. Ο Τραμπ που αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο πολέμου στην περιοχή, με βασικό αντίπαλο το Ιράν, δεν επιδίωξε ρόλο στη Λιβύη.

Απούσα από τις εξελίξεις είναι η ΕΕ, η οποία κινείται πάντα μετά τα γεγονότα. Ακολουθεί τις εξελίξεις και παρακολουθεί αυτούς που καθορίζουν το παιχνίδι. Θα μπορούσαν να έχουν ρόλο η Ελλάδα και η Κύπρος; Η Κύπρος έχει σαφώς περιορισμένες δυνατότητες. Η Ελλάδα έχει δυνατότητες και θα μπορούσε να παίξει ρόλο. Αν και προσπάθησε πολύ να κληθεί στη σύνοδο του Βερολίνου για το λιβυκό, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να το πετυχαίνει.

Την ίδια ώρα, η διαχείριση που έγινε μετά την υπογραφή των δυο μνημονίων μεταξύ της Τουρκίας και του καθεστώτος της Τρίπολης, ήταν περισσότερο σπασπωδική παρά σχεδιασμένη. Γι αυτό και είναι εκτός της μεγάλης εικόνας.