Τζάκια, Δικαιοσύνη και κολλητοί στην Κύπρο

Ένας μετά τον άλλο θεσμό μπαίνει στο δοκιμαστήριο, αμφισβητείται και το καράβι βουλιάζει. Συγκρούονται τζάκια, δίνουν μάχες επικράτησης τα κατεστημένα, τα οποία από τον καιρό της αποικιοκρατίας, παντός καιρού, έχουν το πάνω χέρι και τις προσβάσεις στα δώματα της εξουσίας στην Κύπρο. Τα όσα συζητούνται με βάση τις καταγγελίες του δικηγόρου κ. Νίκου Κληρίδη, συνιστούν διαχρονική υποψία των πολιτών για τα όσα διαδραματίζονταν στο πεδίο της Δικαστικής Εξουσίας.

Η τοποθέτηση του Γενικού Εισαγγελέα καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το τοπίο, όπως και ο τρόπος αντίδρασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ακόμη και ο τρόπος που έχει διαψευστεί έχει τη σημασία του. Ακόμη και τα ψεύτικα κλαψουρίσματα και οι αντεπιθέσεις που μοιάζουν με αναδίπλωση είναι μέρος του σκηνικού. Σημασία έχει να ξεκαθαρίσει το συντομότερο δυνατό το τοπίο. Και το τοπίο, για παράδειγμα, δεν ξεκαθαρίζει όταν ο Παγκύπριος Δικηγορικός Σύλλογος τοποθετείται μεσοβέζικα. Μια κλασική κυπριακή λογική, σύμφωνα με την οποία κρατούνται αποστάσεις για να τα έχουν με… όλους καλά!

Στη δημοκρατία δεν «κυβερνούν» βασίλεια. Στη δημοκρατία και στα κανονικά κράτη δεν υπάρχουν φέουδα, εκτός κι εάν παραμένει η χώρα στη φεουδαρχία, ως προς τις (πρωτόγονες) προσεγγίσεις, αλλά ζει στον καπιταλισμό, όταν είναι να γεμίζουν οι τσέπες και να στοιβάζονται τα κέρδη. Το σύστημα και όταν ακόμη παραπαίει κρατιέται μέσα από τον πελατειακό του χαρακτήρα και της επικράτησης της αναξιοκρατίας.

Οι «άριστοι των αρίστων» δεν έχουν να κάνουν με τις πραγματικές επιδόσεις αλλά με το πόσες ψήφους μπορούν να κουβαλήσουν. Ψήφο, ψήφο γεμίζει το τσουβάλι ενώ η χώρα βουλιάζει. Αλλά και το πάρε-δώσε κατεστημένων και θεσμών αποτελεί διαχρονικό ιό που υπονομεύει τη δημοκρατία, ενισχύει την αδικία. Όποια πέτρα και να σηκώσεις, βλέπεις τους ίδιους και τους ίδιους. Ανακυκλώμενους και ενίοτε «χρήσιμους» για το σύστημα.

Κοινωνία των κολλητών και στην Κύπρο

Τα φαινόμενα που διαχρονικά παρακολουθούμε είτε υποβαθμίζονται είτε προσπερνιούνται για να μην τα «αγγίξουν». Γι’ αυτό και αναπαράγονται διαχρονικές στρεβλώσεις και παθογένειες. Γι’ αυτό και βουλευτές, δικηγόροι νομοθετούν και για θέματα που αφορούν πελάτες τους ή συγγενικά τους πρόσωπα. Γι’ αυτό και η οικογενειοκρατία τροφοδοτεί και ενισχύει την επικράτηση μιας προνομιούχας τάξης, η οποία ακόμη και όταν η χώρα ζημιώνει, βρίσκει τον τρόπο να κερδίζει ή έστω να μην χάσει. Τράπεζες τροφοδοτούν με στελέχη κυβερνήσεις. Καθορίζουν την πολιτική της χώρας σε θέματα που εμπίπτουν στα συμφέροντά τους.

Η γύμνια του κράτους φάνηκε σε πολλές κρίσιμες στιγμές. Από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας και εντεύθεν επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί στις πλείστες περιπτώσεις να διαχειρισθεί σοβαρά ζητήματα. Ψήφιζαν στα τυφλά, ενίοτε αδιάβαστοι, μέχρι που βρέθηκε η χώρα υπό της Τρόικας και σε μνημόνιο. Οι «μαγκιές» περιορίζονται στα γεωγραφικά όρια του μικρού χωριού. Εκτός λειτουργούν σαν μουχτάρηδες.

Η κρίση των θεσμών είναι και κρίση της δημοκρατίας. Η χώρα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει τις «παιδικές αρρώστιες» της κοινωνίας. Θα έλθει, έχει αναφερθεί, κλιμάκιο της Greco, για να διερευνήσει το θέμα με τη Δικαστική Εξουσία. Μπορεί και να τους βολεύει η κάθοδος της Greco, όπως βόλεψε νυν και τέως κυβερνώντες η Τρόικα. Δεν «λέρωσαν» τα χέρια τους, δεν συγκρούστηκαν και παρέδωσαν τα κλειδιά στους τρίτους. Όπως κάνουν και στο Κυπριακό.

Η ελληνική λέξη ΝΟΜΙΜΟΝ διαβάζεται το ίδιο κι από τις δύο πλευρές! Κοντολογίς, ο καθένας διαβάζει τον νόμο από όποια πλευρά θέλει. Αυτή η διπλή ανάγνωση ενίοτε προσφέρει την ευκαιρία σε κάποιους για να ξεφύγουν. Θυμώνουν, λειτουργούν με την αλαζονεία της εξουσίας και της σιγουριάς πως κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει. Μάλλον, όμως, λογάριασαν λάθος οι… ατσαλάκωτοι.