Ελληνοτουρκική σύζευξη υπό ευρωπαϊκή ομπρέλα!

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν τελείωνε ο Ψυχρός Πόλεμος, γκρεμιζόταν το τείχος του Βερολίνου και συγκροτείτο η Ευρώπη του ευρω-μάρκου, στην Ελλάδα συζητείτο πίσω από «κλειστές πόρτες» και σε πολύ εκλεκτικά σαλόνια των Αθηνών, ένα στρατηγικό σενάριο που ποτέ δεν πληροφορήθηκαν οι πολίτες. Πολύ περισσότερο, δεν αποφάσισαν περί αυτού. Σύμφωνα με την συγκεκριμένη οπτική Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μια χαλαρή -περιφερειακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης- οικονομική και γεωπολιτική ζώνη της Δύσης. Με την ευλογία τόσο της Γερμανίας όσο και των ΗΠΑ.

Εφόσον διεθνώς προκρινόταν η παγκοσμιοποίηση και το τέλος των εθνών-κρατών, οι εγχώριοι κερδοσκόποι και «κοτζαμπάσηδες» κάθε τύπου συναινούσαν στην μετατροπή της Ελλάδας σε κάποιου είδους ομοσπονδία πέντε «καντονίων», όσες και οι γεωγραφικές περιφέρειες. Πολιτικοί, δικαστές, κεντρικοί επιχειρηματίες, τραπεζίτες, τεχνοκράτες, εκδότες, δημοσιογράφοι, καθεστωτικοί διανοούμενοι συμμετείχαν σε «στρογγυλά τραπέζια» που έβλεπαν ένα τέτοιο μέλλον πάνω και πέρα από κόμματα και  πολιτικές ιδεολογίες.

Η βασική σκέψη, στην μετά-εθνική τους προσέγγιση ήταν ότι το ενοποιητικό στοιχείο της Ευρώπης (και του ΝΑΤΟ σε άλλο επίπεδο) θα ήταν τόσο ισχυρό, ώστε Ελλάδα και Τουρκία να μπορούν να συνυπάρξουν (περίπου όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη στο εθνικό ελληνικό κράτος) στην περιφερειακή συγκρότηση των «ευρωπαϊκών διαβατηρίων».

Με τον τρόπο αυτό άλλωστε θα διασφαλιζόταν και η οικονομική επιβίωση της Ελλάδας, αφού η περιορισμένη αγορά και έκταση της θα είχε τεράστιες δυνατότητες επέκτασης στον αχανή χώρο της Τουρκίας και του εκεί πληθυσμού των 60 τότε εκατομμυρίων. Ανάλογες και συναντήσεις και συζητήσεις εξελίσσονταν και στην απέναντι πλευρά, στα σαλόνια της μεγαλοαστικής τάξης στην Κωνσταντινούπολη. Με μια διαφορά.

Οι Έλληνες ήταν πολύ επιθετικοί στην αποεθνικοποίηση, όπως και στην λεηλασία των εθνικών πόρων. Από την πλευρά τους, οι Τούρκοι ευρωπαϊστές (κεμαλικοί-εθνικιστές στα πιστεύω τους) «έβλεπαν» τέτοια σενάρια, αλλά κατά βάθος στο πλαίσιο μίας άτυπης αυτοκρατορικής Τουρκίας.

Φυσικά, όλα αυτά σήμερα ανήκουν στο παρελθόν και για τους πιο «ρομαντικούς» του είδους. Είναι, ωστόσο, αρκούντως διδακτικά, με την έννοια ότι είναι αποκαλυπτικά της ποιότητας και της διορατικότητας των εγχωρίων ελίτ.